Μια σπουδαία μορφή της Νομικής, των Γραμμάτων και της Μουσικολογίας, ο Βολιώτης Αγαμέμνονας Μουρτζόπουλος «έφυγε» πρόσφατα, αθόρυβα και ξαφνικά. Στη μνήμη του ήταν αφιερωμένο το τριήμερο συνέδριο, που έγινε (7 - 9/5) στο Μέγαρο Μουσικής, με θέμα «Η ελληνική μουσική στην εποχή της παγκοσμιοποίησης» (το συνέδριο συνδιοργανώθηκε από το Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, στο πλαίσιο των «Ελληνικών Μουσικών Γιορτών»).

Πολυσχιδής προσωπικότητα ο «Μένιος», όπως τον αποκαλούσαν φίλοι και γνωστοί, είχε εκπληκτικές γνώσεις. Ασχολήθηκε με την έρευνα σε πολλούς τομείς. Ανθρωπος με ανήσυχη ψυχοσύνθεση, σπούδασε νομικά, αρχαιολογία, φιλολογία, φιλοσοφία στην Αθήνα και Θεσσαλονίκη, καθώς και μουσική στο «Τρίνιτι Κόλετζ» του Λονδίνου. Μελέτησε ακόμα και ιατρική. Υπήρξε ένας σύγχρονος «Λεονάρντο Ντα Βίντσι» σε δύσκολους καιρούς: Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και σαν παλιός ΕΠΟΝίτης την ύμνησε στα ποιήματά του, που δυστυχώς παραμένουν ανέκδοτα.

Ιστορικός, φιλόσοφος, ποιητής, έπαιζε πιάνο και ήταν πολύ καλός τενόρος. Βιοπορίστηκε σαν δικηγόρος και ήταν αγαπητός στους συμπολίτες του, γιατί βοηθούσε και ενθάρρυνε πνευματικούς ανθρώπους, καλλιτέχνες και απλούς ανθρώπους, με ανιδιοτέλεια, χωρίς ποτέ να επιδιώξει «οφίτσια» και προβολή. Εκανε αξιολογότατες μουσικολογικές μελέτες, μελοποίησε ποιήματα, έκανε μεταφράσεις και μελέτες για μεγάλους ποιητές, διαλέξεις για μουσικούς δημιουργούς, αλλά και ζωγράφους. Από όλη αυτή την προσφορά μόνο συνθέσεις του έχουν παρουσιαστεί από το Δήμο Βόλου. Ομως έχει ένα πολύ μεγάλο έργο και μια πνευματική παρακαταθήκη που πρέπει να αξιοποιηθεί.

Ζούσε λιτά και διακατεχόταν από το όραμα μιας άλλης Ελλάδας, όπως την είχαν ονειρευτεί οι καλύτεροι της γενιάς του. Πικρία ένιωθε για την επέλαση της σύγχρονης βαρβαρότητας στον τόπο μας, με τη σπουδαία πολιτιστική κληρονομιά. Ωρες ολόκληρες καθόταν στο ερημητήριό του, στη βιβλιοθήκη του σπιτιού του στον Ανω Βόλο, διαβάζοντας, γράφοντας και ακούγοντας μουσική. Ελεγε: «Νιώθω με τους ήχους σαν το ψάρι μέσα στο νερό». «Ορθιος» άνθρωπος, με νεανική ψυχή, γεμάτος ζωντάνια, μαχητικός αλλά και τρυφερός, ενθάρρυνε τους νέους και ήταν «πηγή» συμβουλών για όλους. Οι φίλοι θα τον θυμούνται γελαστό, με κατάλευκη κόμη, αετίσιο βλέμμα, να φορά σχεδόν όλους τους καιρούς ένα κοντομάνικο πουκάμισο. Η λεβεντιά του συνδυαζόταν με μια μελαγχολία, ιδιαίτερα έντονη τον τελευταίο καιρό... Ας ελπίσουμε ότι το έργο του θα φτάσει στη νέα γενιά.