Στην αρχή του 20ού αιώνα, όταν η σκακιστική θεωρία βρισκόταν ακόμα σε νηπιακή ηλικία - αν και αρκετές ιδέες υπήρχαν και τότε - η ανάλυση του ανοίγματος γινόταν μόνο από λίγους θεωρητικούς και η κάθε νέα παρτίδα που παιζόταν πρόσθετε στη θεωρία και κάτι πιο καινούριο. Ετσι και στο αποδεκτό «Γκαμπί του βασιλιά», υπάρχει μια υποβαριάντα, που ονομάζεται «Ράις Γκαμπί», (1. ε4 ε5 2. ζ4 εζ4 3. Ιζ3 η5 4. θ4 η4 5. Ιε5 Ιζ6 6. Αγ4 δ5 7. εδ5 Αδ6) 8. 0-0, αντί της κλασικής συνέχειας 8. δ4 Ιθ5! με καλύτερα τα μαύρα.

Η ιδέα ήταν του Αμερικανού Λεοπόλντ Ράις, ο οποίος είχε χρηματοδοτήσει ειδικό τουρνουά, στο οποίο θα παιζόταν αποκλειστικά και μόνο η βαριάντα «Ράις», προκειμένου να ανακαλύψουν την καλύτερη συνέχεια.

Δεκάδες σκακιστών εκείνης της εποχής, μεταξύ αυτών και οι κορυφαίοι Εμ. Λάσκερ και Μ. Τσιγκόριν έπαιξαν σε ματς το «Ράις Γκαμπί» με τα μαύρα να απαντούν κατ' επανάληψη με 8... Αχε5 9. Πε1 Βε7 10. γ3 ζ3 11. δ4 Ιε4! 12. ΠχΙε4 Αθ2+ 13. ΡχΑ ΒχΠε4, φτάνοντας έτσι συχνότερα από τα λευκά στη νίκη.

Ο Ράις όμως συνέχιζε να δοκιμάζει σε κάθε ευκαιρία τη νέα ιδέα του (8. 0-0). Μετά από μαραθώνιες αναλύσεις, η παρακάτω συνέχεια έδειξε ότι μπορεί να ήταν αρκετά καλή για τα λευκά αν δεν υπήρχε το 15... Ιζ3+ με διαρκές σαχ στην επόμενη. Ας δούμε τη βαριάντα αυτή. 8... Αχε5 9. Πε1 Βε7 10. γ3 Ιθ5! 11. δ4 Ιδ7 12. δε5 Ιχε5 13. β3 0-0 14. Αα3 Ιζ3+! 15. ηχΙ Βθ4!