«

Η τέχνη είναι συνήθως το πρώτο πράγμα που η αστική τάξη ρίχνει στη θάλασσα, όταν αρχίζει να βυθίζεται το πλοίο της»... έλεγε ο Μπρεχτ. Κι αυτό γιατί γνωρίζει ότι «οι μάζες βλέπουν στις τέχνες ένα μέσο αγώνα». Αυτό τον αγώνα θέλουν ουσιαστικά να καταστείλουν γι' αυτό «πνίγουν» κάθε φωνή αντίστασης που εκφράζεται μέσα από την τέχνη. Αυτοί έχουν τα γένια, αυτοί και τα χτένια. Να λοιπόν, η λύση τους. Χωρίς λεφτά τι θα κάνουν; Θα φωνάξουν μια, θα φωνάξουν δυο, θα κουραστούν και θα αποτραβηχτούν. Εκεί ποντάρουν. Στις αντοχές των καλλιτεχνών.

Πολλοί μιλούν για έλλειψη πολιτικής στα θέματα της τέχνης. Οχι! Πλέον είναι ξεκάθαρο ότι αυτή είναι η πολιτική τους. Καταργούν καλλιτεχνικές αξίες, οράματα, ελπίδες. Είναι πολιτική στάση η απαξίωση της τέχνης και των καλλιτεχνών που υπηρετούν την ποιότητα. Ας μην τους δίνουμε άλλοθι. Γιατί είναι αξιολύπητος αυτός που δεν έχει πολιτική, είναι όμως εχθρικά διακείμενος όταν έχει τέτοια πολιτική και επομένως διαφορετική πρέπει να είναι και η αντιμετώπισή του. Είναι η στιγμή που το μέτωπο πρέπει να βρει την έκφρασή του για να αντιπαρατεθεί με την ορατή πια πολιτική στάση της κυβέρνησης απέναντι στον πολιτισμό και την τέχνη.

Η υποχρέωση της κρατικής αρωγής στα θεατρικά δρώμενα της χώρας μας έχει καταργηθεί από την πολιτική του υπουργείου Πολιτισμού. Η άνευ προηγουμένου δυσλειτουργία του συστήματος επιχορηγήσεων του ελεύθερου θεάτρου, έφερε σε αδιέξοδο πολλά θέατρα. H αρμόδια υπηρεσία του ΥΠΠΟ, δυο βδομάδες πριν τη λήξη της θεατρικής περιόδου, ενημέρωσε τους δικαιούχους να καταθέσουν τα δικαιολογητικά, για να εκταμιευτεί ένα ποσόν το οποίο καθορίστηκε μεταξύ του 1/6 και του 1/3. Το χειρότερο όμως είναι ότι πολλά ακούγονται για κατάργηση του θεσμού επιχορηγήσεων.

Βέβαια, ο θεσμός δεν έχει καλοπεράσει και τα προηγούμενα χρόνια. Και το ΠΑΣΟΚ πολλές φορές διέρρευσε την πρόθεσή του να καταργήσει το θεσμό, γιατί ξέφυγε από τον έλεγχό του, αλλά δεν τόλμησε να υποστεί το πολιτικό κόστος, ενώ σπάνια ήταν συνεπές το ΥΠΠΟ στην καταβολή των χρημάτων.