Δύτες μπροστά σε τεράστιο αρχαιολογικό πλούτο |
Συγκεκριμένα, στην παράγραφο 3 του άρθρου 16 του νομοσχεδίου αναφέρεται: «Με κοινή απόφαση των υπουργών Οικονομίας και Οικονομικών, Τουριστικής Ανάπτυξης και Εμπορικής Ναυτιλίας και, αν πρόκειται για καταδυτικό πάρκο σε ενάλιο αρχαιολογικό χώρο ή ιστορικό τόπο του ν. 3028/2002, του υπουργού Πολιτισμού, μπορεί να ανατίθεται η οργάνωση και διαχείριση χαρακτηρισμένου καταδυτικού πάρκου σε Οργανισμό Τοπικής Αυτοδιοίκησης πρώτου ή δεύτερου βαθμού, στην παραθαλάσσια περιοχή του οποίου οργανώνεται, σε νομικά πρόσωπα που εποπτεύονται από το κράτος, σε ναυταθλητικά σωματεία ή συλλόγους που εποπτεύονται από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού και σε Καταδυτικά Κέντρα, μετά από αίτημά τους».
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η προστασία και ανάδειξη των ενάλιων αρχαιολογικών χώρων θα γίνεται πλέον με κυρίαρχο το κριτήριο της καπιταλιστικής «ανάπτυξης», με ό,τι δυσοίωνο συνεπάγεται αυτό για τις αρχαιότητες που βρίσκονται στον ελληνικό βυθό. Επιπλέον, με αυτό το άρθρο, περιορίζεται ο κυρίαρχος θεσμικός ρόλος του υπουργείου Πολιτισμού, ρόλος που δηλώνεται ρητά στον υπάρχοντα αρχαιολογικό νόμο, στη διαχείριση των εναλίων αρχαιοτήτων και μετατρέπει το ΥΠΠΟ, στην «καλύτερη» περίπτωση... σε «συμβαλλόμενο» μέρος!
Να θυμίσουμε ότι η παραπάνω διάταξη έρχεται στο «φόντο» της συνεχόμενης, από το 2001, αποδυνάμωσης της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων του ΥΠΠΟ, οι δύτες της οποίας δε βουτούν από τότε, αφού η τότε πολιτική ηγεσία του υπουργείου, παρά την περί του εναντίου δικαστική απόφαση, δεν προχώρησε στην έκδοση κανονισμού εργασίας του καταδυόμενου προσωπικού, το οποίο βουτούσε θεσμικά απροστάτευτο. Αντί αυτού, ανέστειλε από τότε τις καταδύσεις. Η σημερινή κυβέρνηση συνεχίζει στην ίδια «ρότα» και με το παραπάνω νομοσχέδιο βάζει και τους ιδιώτες ως εν δυνάμει διαχειριστές των ενάλιων αρχαιολογικών χώρων.