Μιλώντας για το ζήτημα της ενότητας ο Γιώργος Μαυρίκος υπογράμμισε:

«Μπροστά στους εργάτες πρέπει να ανοίξει μια συζήτηση ποιοι ενώνουν και ποιοι υποδουλώνουν την εργατική τάξη. Να συζητήσουμε τι είναι ενότητα της εργατικής τάξης.

Είναι ενότητα να αποδεχτούμε τις προτάσεις της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και μια σειρά άλλων ηγεσιών για να γίνουμε ομοτράπεζοι με το ΣΕΒ, να υπογράφουμε διετείς συλλογικές συμβάσεις και τώρα να ψελλίζουν, τάχα, ότι πρέπει να δοθεί 1% ή 1,5%; Είναι ενότητα, όταν είναι κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ, να χειροκροτούμε και να βαφτίζουμε τις ιδιωτικοποιήσεις μετοχοποιήσεις και, όταν είναι η ΝΔ, να κάνουμε, τάχα, ότι είμαστε ενάντιοι σε τέτοιες πολιτικές; Να τρέξουμε όλοι και να μπούμε κάτω από την ομπρέλα των "φόρουμ", της Ομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων;

Είναι ενότητα να αποδεχτούμε το μονόδρομο της ΕΕ, που είναι ένωση των μονοπωλίων και των πολυεθνικών; Να ενωθούμε για τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας; Για να πετύχουν οι εφοπλιστές, οι έμποροι και οι βιομήχανοι την κατάργηση της Κυριακής αργίας;

Αυτά όλα είναι υποδούλωση στις ορέξεις του κεφαλαίου και τη στρατηγική της άρχουσας τάξης.

Ξεχωριστή ευθύνη για την κατάσταση αυτή και για την επίθεση που δεχόμαστε - παρότι, νομίζουμε ότι μετά από έξι χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΜΕ, τα έχουμε, σε μεγάλο βαθμό, αποκρούσει και απαντήσει - έχουν οι δυνάμεις του οπορτουνισμού μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Οι δυνάμεις αυτές έχουν κύριο μέτωπο αντιπαράθεσης ενάντια στο ΠΑΜΕ. Ζούνε, αναπνέουν, δρουν και κινούνται για να χτυπάνε, να συκοφαντούν και να λοιδορούν το ΠΑΜΕ. Δε θα τα καταφέρουν.

Τελευταία δανείζονται κάποιους στόχους δικούς μας. Τώρα τελευταία ακούτε να λένε 1.100 ευρώ αλλά, σε τρία χρόνια! Είναι προβοκατόρικη αυτή η τακτική. Γιατί έτσι θέλουν να λένε ότι "δε μένουμε και εμείς πίσω". Ταυτόχρονα, βοηθούν τις επιλογές της ΕΕ, τη λογική της "σαλαμοποίησης", του συμβιβασμού και της υποχωρητικότητας. Ερχονται να ενισχύσουν την κεντρική λογική της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που λένε ότι δεν μπορούν να γίνουν όλα εδώ και τώρα. Σιγά - σιγά. Και μας πάνε 25 και 30 χρόνια τώρα, στο σιγά - σιγά.

Είναι αυτές οι δυνάμεις που πιπιλίζουν την καραμέλα ότι το ΠΑΜΕ διασπά. Που κάνουν κριτική - στα λόγια - στην ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ και στηρίζουν τα ίδια προεδρεία. Με τη συμμετοχή τους βάζουνε πλάτη, προκειμένου τα στελέχη του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού να επιχειρούν όσο μπορούν πιο αποτελεσματικά να σπέρνουν στην εργατική τάξη τα συμφέροντα των πολυεθνικών και των μονοπωλίων.

Αυτές οι δυνάμεις του οπορτουνισμού δίνουν όρκους για το ρόλο και το μέλλον του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά το θέλουν καπελωμένο, μέσα στα κοινωνικά φόρα και κάτω από την ομπρέλα της Ομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων. Η ουσία είναι ποιος θέλει την εργατική τάξη χειραφετημένη από τα αφεντικά, το κεφάλαιο και τη στρατηγική του και ποιος τη θέλει χειραγωγημένη από τις στρατηγικές του κεφαλαίου και του καπιταλισμού.

Εμείς είμαστε αυθεντικά, μονότονα και ανυποχώρητα υπέρ της ενότητας της εργατικής τάξης. Προσπαθούμε να ενώσουμε την εργατική τάξη γιατί θέλουμε, όχι να τρέξει να χειροκροτήσει τους εφοπλιστές και το ΣΕΒ, αλλά για να ανατρέψει τα μονοπώλια και τις πολυεθνικές. Να αντιπαλέψει τις πολιτικές και τις στρατηγικές τους. Να διεκδικεί και να φθάσει τον αγώνα της μέχρι την κατάργηση της εκμετάλλευσής της. Επομένως, εμείς θέλουμε να ενώνεται η εργατική τάξη για να ηγείται σε αυτή την προσπάθεια μαζί με τη φτωχή αγροτιά, την προοδευτική διανόηση, τους αυτοαπασχολούμενους».