Συνταράσσεσαι με τις εξής εικόνες: Πρώτη: Τρεις αγωνιστές του ΕΑΜ και έπειτα του Δημοκρατικού Στρατού Πελοποννήσου, μεταξύ των οποίων ο ηρωικός Αντώνης Δημόπουλος, πεινασμένοι, εξαντλημένοι από την απηνή καταδίωξή τους από τον αμερικανοκίνητο ελληνικό στρατό, προσπαθούν να απαγκιάσουν μπροστά σε μια σπηλιά, σε μια απρόσιτη χιονισμένη κορφή του βουνού Ζήρεια Κορινθίας. Εικόνα δεύτερη: Το 1951 ή 1952, δυο κάτοικοι της Καρυάς Κορινθίας, οι Θάνος Γιαννόπουλος και Κ. Σαρανταυγάς, κυνηγούν στο ίδιο βουνό. Ο πρώτος ανηφορίζει σε μια κορυφή, αναζητώντας το πουλί που σκόπευσε. Ξάφνου αντικρίζει ένα μακάβριο θέαμα. Τρέχει να δει κι ο φίλος του. Ενας ανθρώπινος σκελετός, με μισολερωμένα ρούχα και δίπλα του μια αραβίδα. Ο πρώτος ψάχνει στα ρούχα, βρίσκει και παίρνει την ταυτότητα του νεκρού: Αντώνης Δημόπουλος. Ο δεύτερος παραδίδει το όπλο στην αστυνομία, αποκρύπτοντας ότι βρέθηκε και η ταυτότητα. Πρόσφατα ο Θ. Γιαννόπουλος «κατέθεσε» αυτή τη μαρτυρία στον (αγωνιστή και συμπατριώτη του Αντώνη Δημόπουλου) Βασίλη Τσοτσώνη, ο οποίος κρατώντας, με περίσσια αγάπη, στη μνήμη του τη μορφή του ήρωα και θεωρώντας χρέος «όσων βιώσαμε» αυτόν τον αγώνα «πριν φύγουμε από τη ζωή να τον αφήσουμε παρακαταθήκη στους νέους», αναζήτησε στοιχεία και μαρτυρίες γι' αυτόν τον ήρωα. Ο Β. Τσοτσώνης ήλπιζε να ψάξει και τη σπηλιά, αλλά η περιοχή, λόγω πυρκαγιάς, έγινε αγνώριστη και για τον αυτόπτη μάρτυρα.

Η πεισματική έρευνα του Β. Τσοτσώνη, απέδωσε το συγκινητικό και όμορφα γραμμένο (παρότι ο συγγραφέας δε δηλώνει λογοτέχνης) βιβλίο «Το αηδόνι της Καλαμάτας- Αντώνης Δημόπουλος (Ιστορική διαδρομή 1914 - 1949)» (εκδόσεις «Αλφειός», Χαρ. Τρικούπη 22, Αθήνα, 210-3623.092), το οποίο αναφέρεται, συνοπτικά, και σε άλλους ήρωες του ΔΣ Πελοποννήσου. Το φτωχόπουλο της Καλαμάτας Αντώνης Δημόπουλος, φύση φιλομαθής, ρομαντική, εργατική, ακέραια, αλλά και προικισμένη, δεκαοκτάχρονος περίπου εντάχτηκε στο ΚΚΕ. Εικοσάχρονος ακόμη, με το αγωνιστικό ήθος, την αλήθεια του χαρισματικού, «αηδονίσιου» λόγου του, μαγεύει τα ακροατήρια αγωνιστικών συγκεντρώσεων. Η 4η Αυγούστου τον εξορίζει στη Γαύδο. Το 1941 μεταφέρεται στην Ακροναυπλία. Επειτα στέλνεται στο Χαϊδάρι, από όπου δραπετεύει (Οκτώβρη 1943). Αναλαμβάνει Γραμματέας της ΠΕ Καλαμάτας του ΚΚΕ και καθοδηγητής του τοπικού ΕΑΜ - ΕΛΑΣ. Αμέσως μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας ο Α. Δημακόπουλος συλλαμβάνεται και φυλακίζεται και περνά νέα μαρτύρια, έως ότου ξαναβγήκε στο βουνό για να αφήσει, λαβωμένος εκεί την τελευταία του πνοή.