Την αρχή κάνουν οι συνταξιούχοι που, στις 24 Φλεβάρη, βγαίνουν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για την κυβερνητική κοροϊδία των εξευτελιστικών αυξήσεων στις συντάξεις. Την επομένη μέρα, 25 Φλεβάρη, στους δρόμους του αγώνα βγαίνουν, ξανά, οι μικρομεσαίοι αγρότες, συμμετέχοντας στη νέα πανελλαδική, παναγροτική κινητοποίηση της ΠΑΣΥ. Στις 28 Φλεβάρη η αγωνιστική σκυτάλη περνάει στη σπουδάζουσα νεολαία και στους εκπαιδευτικούς, που κινητοποιούνται - για δεύτερη φορά, μέσα σε λίγες μέρες - κατά της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής και του αποπροσανατολιστικού «διαλόγου» για την Παιδεία. Και στις 17 Μάρτη, αναμένεται «εργατική καταιγίδα», καθώς πραγματοποιείται η 24ωρη πανεργατική απεργία, για την επιτυχία της οποίας έχουν ριχτεί στη μάχη οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ.

Είναι, λοιπόν, φανερό ότι η κυβερνητική πολιτική «βάλλεται πανταχόθεν», καθώς τα λαϊκά στρώματα δε δείχνουν, πια, ανοχή για τη νέα κυβέρνηση. Το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ, ως αξιωματική αντιπολίτευση, δε συμβαδίζει με τη λαϊκή θέληση, αλλά κινείται συναινετικά με την κυβερνητική πολιτική, μπορεί να ευχαριστεί τους κυβερνώντες, που σκέφτονται πως δεν έχουν σοβαρό πολιτικό αντίπαλο, αλλά δεν τους εφησυχάζει. γιατί ξέρουν πως ο κίνδυνος έρχεται από αλλού...

Μόλις 40 λεπτά την ημέρα είναι η αύξηση που η κυβέρνηση αποφάσισε να δώσει στους συνταξιούχους του ΟΓΑ, η πλειοψηφία των οποίων «ζει» με το μηνιάτικο βοήθημα των 200 ευρώ! Και να σκεφτεί κανείς ότι, προεκλογικά, η ΝΔ εμφανιζόταν να νοιάζεται πολύ για τους συνταξιούχους αγρότες, υποσχόμενη ότι, ως κυβέρνηση, θα κάνει ό,τι μπορεί για την καλυτέρευση της ζωής τους. Ομως, το προεκλογικό «ενδιαφέρον», που της πρόσφερε πολλούς αγροτικούς ψήφους, χάθηκε μόλις ανέλαβε την κυβέρνηση.

Και δεν είναι μόνο η αισχρή κοροϊδία σε βάρος των εκατοντάδων χιλιάδων συνταξιούχων αγροτών, που αναδεικνύει το αντιαγροτικό πρόσωπο της νέας κυβέρνησης. Είναι και η σφοδρή επίθεση που εξαπολύει εναντίον των εν ενεργεία μικρομεσαίων αγροτών - και κατά των νέων αγροτών που θέλουν να έχουν μέλλον στη γεωργία και την κτηνοτροφία - επιχειρώντας να τους ξεκληρίσει, για να περάσει η γη και η παραγωγή σε λίγους μεγαλοαγρότες και επιχειρηματίες. Για να το πετύχει υλοποιεί, με συνέπεια, την Κοινή Αγροτική Πολιτική της ΕΕ, η οποία μειώνει το εισόδημα των μικρονοικοκυραίων του χωριού, διογκώνει τα αγροτικά χρέη, δυσκολεύει, γενικότερα, τη ζωή στην ύπαιθρο με τη λιτότητα και την ακρίβεια, την εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Πρόνοιας και της Παιδείας, την ανυπαρξία υποδομών για πολιτιστική και αθλητική δραστηριότητα.

Εύλογο, δε λέμε, το ενδιαφέρον των ΜΜΕ για τα συμβαίνοντα στην Εκκλησία και τη Δικαιοσύνη, τα οποία αναδείχνουν τη «σαπίλα» που επικρατεί στα «κρυφά δώματα» λειτουργών θεμελιακών θεσμών του αστικού καθεστώτος. Πρώτον, γιατί αποδεικνύεται πως πρόκειται για «θεσμούς», οι οποίοι κακώς είχαν κύρος κι απολάμβαναν εκτίμησης στην ελληνική κοινωνία. Και, δεύτερον, διότι αυτοί οι «θεσμοί» αποτελούν, εν πολλοίς, «άβατο» για τη δημοσιογραφική έρευνα για να μη θιγεί - λέει - το θρησκευτικό συναίσθημα και αρθεί η λαϊκή εμπιστοσύνη στην απονομή του Δικαίου, κι επειδή - «διατί να το κρύψωμεν, άλλωστε» - έχει «φραμπαλά» να σηκώνεται το ράσο και η τήβεννος και ν' απογυμνώνονται οι «υπεράνω υποψίας».

Ομως, όταν το ενδιαφέρον γίνεται εμμονή, τότε εκ του πονηρού προέρχεται κι αλλού στοχεύει. Και δεν μπορεί κανείς να μην επισημάνει το γεγονός ότι η υπερβολική ενασχόληση των ΜΜΕ με τα αμαρτήματα των δεσποτάδων και τα ανομήματα των δικαστών έχει «εξαφανίσει» άλλα προβλήματα, εξίσου ενδιαφέροντα και, πάντως, σημαντικά. Οπως, π.χ. τα λαϊκά προβλήματα που δημιουργεί η κυβερνητική πολιτική της λιτότητας, της ακρίβειας, της ανεργίας, του αγροτικού ξεκληρίσματος, της εμπορευματοποίησης της Υγείας, της Πρόνοιας και της Παιδείας, της πολιτιστικής υποβάθμισης κ.ο.κ. Λέτε η αποσιώπηση να είναι συγκυριακή; Μακάρι, αλλά δεν το πιστεύουμε και θα το διαπιστώσουμε στις αμέσως επόμενες μέρες όταν δε θα προβληθούν, όπως πρέπει, οι κινητοποιήσεις όλων των λαϊκών στρωμάτων κατά της κυβερνητικής, αντιλαϊκής πολιτικής.

Κατά τ' άλλα, ο «εθνικός διάλογος» για την Παιδεία συνεχίζεται, με επικεφαλής την κυβέρνηση και τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΝ και εκπαιδευτικών φορέων. Στις 28 Φλεβάρη, μάλιστα, θα πραγματοποιηθεί κοινή συνεδρίαση των Συμβουλίων Ανωτάτης Πανεπιστημιακής και Ανωτάτης Τεχνολογικής Εκπαίδευσης, όπου θα συζητηθεί και το θέμα της «αξιολόγησης», που τόσο «καίει» την κυβέρνηση. Αναρωτιόμαστε, εάν η απρόσκοπτη και κανονική παροχή ηλεκτρικού ρεύματος στα ΑΕΙ θα συμπεριληφθεί στους κανόνες αξιολόγησής τους; Μα, κανένας τους δεν ντρέπεται..;

Η πεισματική έρευνα του Β. Τσοτσώνη, απέδωσε το συγκινητικό και όμορφα γραμμένο (παρότι ο συγγραφέας δε δηλώνει λογοτέχνης) βιβλίο «Το αηδόνι της Καλαμάτας- Αντώνης Δημόπουλος (Ιστορική διαδρομή 1914 - 1949)» (εκδόσεις «Αλφειός», Χαρ. Τρικούπη 22, Αθήνα, 210-3623.092), το οποίο αναφέρεται, συνοπτικά, και σε άλλους ήρωες του ΔΣ Πελοποννήσου. Το φτωχόπουλο της Καλαμάτας Αντώνης Δημόπουλος, φύση φιλομαθής, ρομαντική, εργατική, ακέραια, αλλά και προικισμένη, δεκαοκτάχρονος περίπου εντάχτηκε στο ΚΚΕ. Εικοσάχρονος ακόμη, με το αγωνιστικό ήθος, την αλήθεια του χαρισματικού, «αηδονίσιου» λόγου του, μαγεύει τα ακροατήρια αγωνιστικών συγκεντρώσεων. Η 4η Αυγούστου τον εξορίζει στη Γαύδο. Το 1941 μεταφέρεται στην Ακροναυπλία. Επειτα στέλνεται στο Χαϊδάρι, από όπου δραπετεύει (Οκτώβρη 1943). Αναλαμβάνει Γραμματέας της ΠΕ Καλαμάτας του ΚΚΕ και καθοδηγητής του τοπικού ΕΑΜ - ΕΛΑΣ. Αμέσως μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας ο Α. Δημακόπουλος συλλαμβάνεται και φυλακίζεται και περνά νέα μαρτύρια, έως ότου ξαναβγήκε στο βουνό για να αφήσει, λαβωμένος εκεί την τελευταία του πνοή.

Ο Χαρίρι, όμως, ψήφισε υπέρ της πρότασης αν και προσέγγισε την αντιπολίτευση που είχε ταχθεί υπέρ της άμεσης συριακής στρατιωτικής αποχώρησης, κράτησε επαφές με τη Δαμασκό και δεν τοποθετήθηκε ποτέ ξεκάθαρα. Μάλιστα, όπως έγινε γνωστό, διαμεσολαβούσε, αξιοποιώντας τις ευρωπαϊκές και κυρίως γαλλικές γνωριμίες του, προκειμένου να μην ενταχθεί η «Χεζμπολάχ» στη λίστα των τρομοκρατικών οργανώσεων της ΕΕ, όπως πιέζουν οι ΗΠΑ. Και η «Χεζμπολάχ» κατηγορείται για στενές σχέσεις με τη Συρία.

Συνεπώς, ο Χαρίρι δεν ήταν ο μεγαλύτερος πολέμιος της συριακής παρουσίας. Εντούτοις, η πολυετής παρουσία του στην πολιτική ζωή της χώρας, η ευρεία απήχησή του κυρίως λόγω των οικονομικών του δραστηριοτήτων καθώς και η εδραίωσή του, σε μερίδα της λιβανικής κοινής γνώμης, ως «πρωτεργάτη της ανοικοδόμησης μετά τον εμφύλιο» (ασχέτως αν αυτό στοίχισε δισεκατομμύρια χρεών στη λιβανική οικονομία), τον καθιστούσε τον καλύτερο δυνατό στόχο για να πυροδοτηθεί μια διαδικασία αστάθειας σε όλη την περιοχή. Οπως, άλλωστε, επισήμαναν πολλοί αναλυτές, ο Λίβανος δεν έπαψε ποτέ να είναι ένα πρόσφορο πεδίο αντιπαράθεσης ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.