Ο Μάης δεν είναι μόνο ο μήνας των λουλουδιών. Είναι επίσης η επέτειος της Εργατικής Πρωτομαγιάς, αλλά και της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών (9/5). Πόσοι νέοι γνωρίζουν, όχι μόνο τι σημαίνουν αυτές οι ημερομηνίες, αλλά και το ουσιαστικό νόημά τους; Τι έχουν ακούσει, τι έχουν διδαχτεί γι' αυτούς τους τόσο ουσιαστικούς σταθμούς, όχι μόνο για τους λαούς της Ευρώπης, αλλά για την ίδια την ιστορία του ανθρώπινου γένους;

Μια πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση που θα γίνει το πρώτο δεκαπενθήμερο του Μάη, πριν από τις εξετάσεις, στη Νέα Ιωνία, έρχεται να θυμίσει στους μαθητές και τις μαθήτριες τι είναι φασισμός, αλλά και τι εκτρέφει το «αυγό του φιδιού». Η εκδήλωση οργανώνεται από μαθητές του Α` Γυμνασίου Ν. Ιωνίας και την καθηγήτριά τους Μαρία Αργυροπούλου και θα συμπεριλαμβάνει θεατρικά έργα του Μπρεχτ: Τον «Σπιούνο», την «Εξεύρεση εργασίας» και την «Προδοσία». Μία μαθήτρια έχει αναλάβει να μελετήσει το ρόλο της γυναίκας στην επιβολή και εξάπλωση του φασισμού, αλλά και τη συμμετοχή της στον αντιφασιστικό αγώνα.

...Δεν είναι η πρώτη φορά που η εκπαιδευτικός Μαρία Αργυροπούλου συνεργάζεται με μαθητές της σε εκδηλώσεις, που ζωντανεύουν τον αντιστασιακό αγώνα του λαού μας. Χρόνια ολόκληρα εργάζεται για τη συνειδητοποίηση της νεολαίας, μέσα από τη μελέτη, την έρευνα, την τέχνη και ιδιαίτερα το θέατρο και τη μουσική, μέσα από την ενεργητική συμμετοχή των νέων στη δημιουργία των εκδηλώσεων. Εκδηλώσεων, που μπορεί να βασίζονται σε κάποιες επετείους, αλλά δεν είναι «ευκαιριακές». Για παράδειγμα, η εκδήλωση που ετοιμάζεται τώρα, ξεκίνησε ουσιαστικά από την περασμένη 28η Οκτώβρη και αντιπροσωπεύει πολύ κόπο, προσπάθεια και μελέτη σε βάθος...

Πώς ξεκίνησε σαν ιδέα; Μας απαντά η ίδια η εκπαιδευτικός:

«Μιλάμε συχνά για φασισμό, γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου, την επέτειο της 17ης Νοέμβρη κι όμως, όπως διαπίστωσα, τα παιδιά ελάχιστα γνωρίζουν τι σημαίνει πραγματικά φασισμός. Σκέφθηκα, λοιπόν, να κάνουμε μαζί μια μελέτη και να ερευνήσουμε πώς ξεκινάει ο φασισμός, πού αποβλέπει και πού καταλήγει, ποιες είναι οι αιτίες που τον δημιουργούν»...

- Σε εκπαιδευτικά βιβλία της Γ` Γυμνασίου και της Γ` Λυκείου γίνεται μια αναφορά στην αντιστασιακή πάλη... Τι δυνατότητες δίνονται στον εκπαιδευτικό να αναπτύξει τέτοια θέματα, μέσα στην τάξη;

«Μια αναφορά γίνεται, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο το αγγίζουνε το θέμα, αν προλαβαίνουν. Το ζήτημα είναι πώς δίνεται στα παιδιά, πώς το δέχονται οι νέοι και πώς το δέχονται και οι ίδιοι οι συνάδελφοι. Αυτό που έχω διαπιστώσει είναι ότι για να διδάξεις τέτοια θέματα πρέπει να είσαι κάπως μυημένος»...

Η συμβολή της γυναίκας είναι κάτι που ποτέ δε λείπει από τις εκδηλώσεις που οργανώνει η εκπαιδευτικός, επιδιώκοντας να ευαισθητοποιήσει μαθητές και μαθήτριες στα σχετικά με τον γυναικείο αγώνα προβλήματα. «Το θεωρώ απαραίτητο», λέει η ίδια. «Δεν υπάρχει τομέας που να μη δρα η γυναίκα: Σαν μάνα, σαν εργαζόμενη, σαν δημιουργός, σαν αγωνίστρια. Και η δράση της αυτή πρέπει να αναδειχτεί. Ετσι, καθώς οι γυναίκες έπαιξαν πολύ μεγάλο ρόλο στην εξάπλωση, αλλά και στην αντίσταση κατά του φασισμού, θεώρησα αναγκαίο να γίνει ιδιαίτερη μελέτη για τη συμβολή τους και σ' αυτή την εκδήλωση που ετοιμάζουμε...».

Χήρα αγωνιστή και μητέρα τεσσάρων παιδιών η ίδια, είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη στις αιτίες που οδήγησαν μητέρες, γυναίκες να στηρίξουν το φασισμό στη γένεσή του, αλλά και στην ανάπτυξή του: «Είναι ένα θέμα που μ' ενδιαφέρει πάρα πολύ. Πώς κατάντησαν οι Γερμανίδες να ενισχύουν τα SS κι ακόμα να γίνονται βασανίστριες γυναικών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Τι επηρέασε αυτές τις μητέρες και τις οδήγησε σ' αυτή την ιδεολογία; Η μητέρα είναι τρυφερή ύπαρξη, φέρνει παιδιά στον κόσμο, πώς είναι δυνατό να γίνει τόσο απάνθρωπη; Ιδιαίτερα μ' έχει εντυπωσιάσει το βιβλίο "Βάρουμ" της Βάσως Σταματίου, που αναφέρεται σε όσα έζησε στο Αουσβιτς, αλλά και άλλων γυναικών που υπέστησαν τα πάνδεινα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης από γυναίκες βασανίστριες. Και να σκεφθεί κανείς ότι η Γερμανία είναι η χώρα που δίδαξε παιδαγωγική σ' όλο τον κόσμο - ακόμα και η Ρόζα Ιμβριώτη εκεί σπούδασε παιδαγωγός».

Η συνομιλήτριά μας αναφέρεται με μελαγχολία στις δυσκολίες, που μεγαλώνουν χρόνο με το χρόνο για την οργάνωση παρόμοιων εκδηλώσεων: «Τα παιδιά, ακόμα και στο Γυμνάσιο, είναι υπερβολικά φορτωμένα με εξωσχολικές δραστηριότητες -φροντιστήρια, αθλητισμό, μπαλέτο και όλες οι ώρες τους είναι "κλεισμένες". Κι όμως, όταν τους μιλάς μέσα στην τάξη, όταν επικοινωνείς μαζί τους, δείχνουν ενδιαφέρον για τα σχετικά θέματα, όπως, λ.χ., πέρυσι που οργανώσαμε το Μάη την εκδήλωση για τη Γιουγκοσλαβία και είχαμε συρροή παιδιών. Είχαν αγανακτήσει και τα ίδια με τους βομβαρδισμούς»...

- Οι γονείς δίνουν κάποια ώθηση στα παιδιά τους να ασχοληθούν με τέτοια θέματα;

- «Δυστυχώς, αυτό γίνεται πολύ σπάνια... Εχουν πέσει κι αυτοί στο λούκι της βιοπάλης, της ρουτίνας και ορισμένοι στην παγίδα του καταναλωτισμού. Πιστεύω ότι είναι κι αυτοί θύματα της κατάστασης που επικρατεί. Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ ότι ένας γονιός που αγωνίζεται για τα παιδιά του, δεν ενδιαφέρεται να τους δώσει κάτι παραπάνω, και θεωρητικά και ουσιαστικά. Αλλά όταν σε πάρει από κάτω η μπάλα της ζωής, είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγεις. Ετσι, βλέπεις νέους να μην έχουν ιδέα για την Εργατική Πρωτομαγιά ή για το ποιος ήταν ο Ναπολέων Σουκατζίδης - κι ας είχαν γονείς ή παππούδες αγωνιστές... Οταν αντιμετωπίζουν τόσα προβλήματα τα παιδιά, συχνά χωρίς συμπαράσταση, τι να κάνουν; Πώς θα συνειδητοποιήσουν κάποια πράγματα, πώς θα εμβαθύνουν, αν δε βοηθήσουμε, αν δεν τους παρακινήσουμε κι εμείς οι εκπαιδευτικοί;».

Γνωρίζει πολύ καλά ότι, για να γίνει αυτό, τα παιδιά χρειάζονται ερεθίσματα και ενεργό συμμετοχή: Οχι να είναι παθητικοί θεατές σε κάποιες πολιτιστικές εκδηλώσεις, να μην παίρνουν τίποτα, να αδιαφορούν... Χρειάζεται, μέσα από τη διδασκαλία, να ενδιαφερθούν για ορισμένα θέματα, να πάρουν αφορμή από το μερικό για να προχωρήσουν στο γενικό, να συνδεθούν με την κοινωνία... να μελετήσουν και να δημιουργήσουν τα ίδια...

Συζητώντας, η Μαρία Αργυροπούλου μας επισημαίνει κάποια ανησυχητικά φαινόμενα, φαινόμενα στα οποία οδηγεί και η αδιαφορία: Συμμορίες νεαρών ατόμων κάνουν επιθέσεις στη Ν. Ιωνία, λ.χ. βράδυ, έξω από το δημοτικό θέατρο, την ώρα που κάνει πρόβα η χορωδία της Ν. Ιωνίας, πετάνε νεράντζια. «Προχτές έσπασαν τα τζάμια της εξώπορτας. Και να σκεφθεί κανείς ότι η συγκεκριμένη χορωδία είναι μία θαυμάσια χορωδία, που είχε βραβευτεί πέρυσι σε διεθνή διαγωνισμό!».

«Είναι "αδέσποτα παιδιά", έτσι τα λέω εγώ. Ναι, δεν έχουν με τι να ασχοληθούν. Αλλά από κάπου ξεκινάει αυτό βέβαια - και δεν είναι μοναδικό φαινόμενο. Και στη Νίκαια έχουν δημιουργηθεί συμμορίες παιδιών...».

Η ίδια κάποια φορά μόλις γλίτωσε τον ξυλοδαρμό, καταφεύγοντας στο σπίτι μιας συντρόφισσας...

Από πού ξεκινάνε, αλήθεια, όλα αυτά; Μήπως και στη χώρα μας επωάζεται ένα αυγό του φιδιού, καθώς η νεολαία μας δε θωρακίζεται; Αγνοια, προκατάληψη, αδιαφορία, πλύση εγκεφάλου, η έλλειψη γνώσης της ιστορίας του λαού μας είναι που ζεσταίνουν τέτοια αυγά...