Στην κατεύθυνση αυτή, η Ευρωπαϊκή Ενωση θέσπισε τέτοιους διαλόγους, εδώ και 10 χρόνια, με τις Οικονομικές Κοινωνικές Επιτροπές (ΟΚΕ), στις οποίες συμμετείχαν θεσμοθετημένα βιομήχανοι και οι εργαζόμενοι σε μια «κοινή» προσπάθεια αναζήτησης λύσεων, στην ανεργία, στην «ανάπτυξη», στην ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας κλπ. Ο πολιτικός στόχος ήταν η διαμόρφωση αντίληψης στις γραμμές του εργατικού κινήματος της ταξικής συνεργασίας και των κοινών δήθεν συμφερόντων εργαζομένων και βιομηχάνων. Στο διάλογο αυτό, συμμετείχαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ, ενώ τον έχει καταγγείλει από την πρώτη στιγμή το ΚΚΕ.

Σήμερα, με το διάλογο για την Παιδεία, εμφανίζουν κοινό συμφέρον, το συμφέρον των επιχειρηματιών για ιδιωτική εκπαίδευση, με το συμφέρον του λαού για δημόσια.

Ο διάλογος θέλει να στείλει μήνυμα προς όλους, ότι αυτή η πολιτική δεν είναι των βιομηχάνων, της ΕΕ, της κυβέρνησης, αλλά ουδέτερη και άρα επιδέχεται διαμόρφωσης αρκεί να υπάρξουν οι καλές και ρεαλιστικές προτάσεις. Θέλουν, όσον καιρό διαρκεί η συζήτηση, το κίνημα να γίνεται απλός θεατής, αφού περιμένει τα αποτελέσματα του διαλόγου. Ο χρόνος στο κίνημα παίζει τεράστια σημασία γι' αυτό και πολλά νομοσχέδια τα ψηφίζουν μέσα στο καλοκαίρι. Στο τέλος του διαλόγου το κίνημα δε θα βρίσκεται στο ίδιο αφετηριακό σημείο, αλλά πιο πίσω.

Η ταξική γραμμή για συσπείρωση, για οργάνωση του κινήματος σε αγώνες, δέχεται κριτική ως δογματική και ως επιζητούσα τη σύγκρουση και πιέζεται να αλλάξει, αφού όλοι οι άλλοι συμμετέχουν στο διάλογο.

Ομως, στο διάλογο είναι αδιαπραγμάτευτη η στρατηγική του κεφαλαίου για την εκπαίδευση που διαμορφώθηκε με μια σειρά επίσημα κείμενα (Λευκή Βίβλος για την Παιδεία) και όπως εξειδικεύτηκε ακόμη περισσότερο με τις αποφάσεις της Μπολόνια και της Λισαβόνας, για να υπηρετηθεί η αύξηση κερδών των επιχειρήσεων σε βάρος του κοινωνικού ρόλου της εκπαίδευσης.

Οι πρόεδροι των ΟΛΜΕ - ΔΟΕ κάνουν κριτική και αυτοί όχι στις στρατηγικές επιλογές για μια πιο ταξική εκπαιδευτική πολιτική, αλλά για τους στόχους που πρέπει να έχει ο διάλογος για την ενίσχυση του δημόσιου σχολείου, με μια δέσμη μέτρων όπως αύξηση των δαπανών στο 5% επί του ΑΕΠ, μαθητική διαρροή, επιμόρφωση των εκπαιδευτικών κλπ.

Κάνουν πως δε γνωρίζουν για το γεγονός ότι ο προϋπολογισμός για την Παιδεία είναι φέτος λιγότερος από πέρσι και του χρόνου με αυτή τη διακηρυγμένη πολιτική θα είναι χειρότερα; Κάνουν πως δε γνωρίζουν ότι οι αποφάσεις των Μπολόνια - Λισαβόνας για ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας απαιτούν, όχι αυξήσεις δαπανών, αλλά ένα σχολείο λιγότερου κόστους;

Για όσους καλοπροαίρετους θέτουν το ερώτημα πώς θα λύσουμε τα προβλήματα αν όχι με διάλογο, τους απαντάμε ότι διάλογοι που έλυσαν κάποια προβλήματα ήταν όλοι αυτοί (και μόνο) που γίνονταν ενώ υπήρχε την ίδια στιγμή ρωμαλέο κίνημα στο δρόμο. Αρα, είμαστε μόνο με το διάλογο που οι όροι του θα επιβάλλονται από τη δυναμική της ταξικής πάλης, της μόνης, που μπορεί να αποσπάσει κατακτήσεις. Με το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο συντονίζουμε τον αγώνα και για την Παιδεία των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.