Πριν καλά - καλά προλάβει να στεγνώσει το μελάνι στο πρωτοσέλιδο θέμα του κυριακάτικου «Ρ», που αναφερόταν στις απαιτήσεις των Ελλήνων βιομηχάνων, του ΣΕΒ, για διεύρυνση και ένταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, άρσης των εμποδίων στην περαιτέρω εντατικοποίηση της εργασίας - όλα αυτά στο όνομα της ενίσχυσης του ανταγωνισμού τους - έφθασε χθες η είδηση ότι ένας ακόμα εργαζόμενος έχασε τη ζωή του. Ενας 15χρονος νυχτερινός μαθητής, που αναγκαζόταν και να εργάζεται, ενώ θα έπρεπε να πηγαίνει μόνο σχολείο και τούτες τις μέρες να απολαμβάνει τις χριστουγεννιάτικες διακοπές.

Η χαμένη ζωή του 15χρονου ήρθε να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο τη λίστα των εργαζομένων, που έχασαν τη ζωή τους στο μεροκάματο, αλλά και να δείξει ότι οι εργοδότες, προκειμένου να αυξήσουν τα κέρδη τους, δε διστάζουν να θυσιάσουν τις ζωές ακόμα και παιδιών. Κύρια αιτία των θανάτων και τραυματισμών εργαζομένων είναι ο αδυσώπητος ανταγωνισμός στους κόλπους του μεγάλου κεφαλαίου, προκειμένου να ικανοποιήσει την ανάγκη του για όλο και μεγαλύτερα κέρδη. Και αυτό επιτυγχάνεται μέσω της διαρκούς συμπίεσης του λεγόμενου εργατικού «κόστους».

Μέρος του κόστους αυτού είναι και η δαπάνη του εργοδότη για τα απαραίτητα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας στην εργασία. Για κάθε τέτοιο μέτρο που δεν εφαρμόζει, εξοικονομεί χρήματα, αδιαφορώντας για το αν αυτό έχει ως αποτέλεσμα το σακάτεμα ή το θάνατο εργατών. Ενώ και από τη μεριά του κράτους η προστασία της ανθρώπινης ζωής λογαριάζεται όχι ως απαραβίαστη αρχή και αξία, αλλά ως «κόστος» που πρέπει να μειωθεί. Γι' αυτό και οι αρμόδιοι μηχανισμοί ελέγχου της τήρησης των μέτρων υγιεινής και ασφάλειας είναι εξαιρετικά ελλιπείς.

Ταυτόχρονα, οι εκάστοτε κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ θεσμοθετούν μέτρα για την εντατικοποίηση της εργασίας - όπως αυτά που ζητά τώρα ο ΣΕΒ - προκειμένου οι εργοδότες να εκμεταλλευτούν κάθε ικμάδα δύναμης των εργαζομένων, με αποτέλεσμα να εξαντλούνται σωματικά και πνευματικά και να κάνουν εύκολα το «λάθος», που μπορεί να πληρώσουν με τη ζωή τους. Πλάι στην έλλειψη των μέτρων ασφαλείας και την εντατικοποίηση της εργασίας, πρέπει να προστεθεί και η χρησιμοποίηση από την εργοδοσία ανειδίκευτων, ακόμα και ανήλικων εργατών σε εργασίες που απαιτούν έμπειρο και εξειδικευμένο προσωπικό. Ομως, ο ανειδίκευτος και ο ανήλικος είναι πιο ευάλωτοι στις εργοδοτικές πιέσεις και γι' αυτό πιο υπάκουοι και πιο φθηνοί.

Απέναντι και σ' αυτήν την κατάσταση, ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός αρέσκεται στην οργάνωση ημερίδων και την έκδοση ανακοινώσεων, ενώ σπεύδει με κάθε ευκαιρία στα τραπέζια του «κοινωνικού διαλόγου», στηρίζοντας, έτσι, την αντεργατική και, εντέλει, «δολοφονική» πολιτική.

Είναι, λοιπόν, αναγκαίο οι εργαζόμενοι να αντιληφθούν, για τους ίδιους και τα παιδιά τους, ότι ο μόνος τρόπος για την υπεράσπιση της ζωής τους είναι η οργάνωση και ένταση του αγώνα. Αλλά βασική προϋπόθεση για την αποτελεσματικότητα αυτού του αγώνα είναι να θέτει ως όρο την ανατροπή του συνόλου της αντεργατικής πολιτικής και των φορέων της, που γεννά τη βαρβαρότητα και «δολοφονεί» τους εργάτες και τα παιδιά τους.