Σεπτέμβρης 2002: Στη «Μότορ Οϊλ» του Βαρδινογιάννη 3 εργάτες βρίσκουν τραγικό θάνατο από ασφυξία τη στιγμή που εκτελούσαν εργασίες καθαρισμού σε δεξαμενή αποθείωσης. Δούλευαν περισσότερες από 16 ώρες με ανύπαρκτα μέτρα ασφαλείας (κατέβαιναν στη δεξαμενή γλιστρώντας από τους σωλήνες αντί σκάλας). Πέντε μήνες πριν ένας ακόμα εργάτης τινάζεται στον αέρα κατά τη διάρκεια οξυγονοκόλλησης σε δεξαμενή καυσίμων, η οποία δεν είχε καθαριστεί επαρκώς.

3 Απρίλη 2003: Στη «Σωληνουργεία Κορίνθου» του Στασινόπουλου έξι εργάτες τινάζονται και διαμελίζονται νεκροί στον αέρα και τρεις τραυματίζονται σοβαρά από έκρηξη που σημειώθηκε σε δύο μπουκάλες ασετιλίνης και οξυγόνου. Στις μπουκάλες δεν υπήρχε βαλβίδα ασφαλείας, τα λάστιχα ήταν φθαρμένα και 4 εργάτες δεν είχαν την ανάλογη ειδικότητα.

Δεκέμβρης 2004: Ο ανήλικος (15 ετών) Δημήτρης Καραγιάννης βρίσκει τραγικό θάνατο καταπλακωμένος από κλαρκ...

Στην Κόρινθο ο σκληρός πυρήνας του βιομηχανικού κεφαλαίου έχει επιβάλει δικούς του νόμους και κανόνες. Σκοτώνει και λογαριασμό ποτέ δεν πληρώνει. Οι κυβερνήσεις του δικομματισμού (ΠΑΣΟΚ - ΝΔ) τους αναγνωρίζουν ως εθνικούς ευεργέτες και τους καλούν ως επίτιμους καλεσμένους στις δεξιώσεις τους. Οι εργατοπατέρες του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού του Εργατικού Κέντρου Κορίνθου δεν τολμούν να κηρύξουν ούτε μία 24ωρη απεργία. Μετά από αυτά τα εγκλήματα και τα επιφανή στελέχη τους (βλέπε Θεόδωρος Χριστοφιλόπουλος, πρώην πρόεδρος ΕΚΚ) προβιβάζονται στα ηγετικά κλιμάκια της ΓΣΕΕ για τις... υπηρεσίες τους.

Η εργατική τάξη της πόλης έχει μία και μόνη επιλογή, αν δε θέλει κάθε χρόνο να θρηνεί ορισμένα από τα καλύτερα παιδιά της: Να ενισχύσει τον πρωτοπόρο ρόλο του ΠΑΜΕ και σε κάθε χώρο δουλιάς να συγκροτήσει Επιτροπές Αγώνα, να δραστηριοποιήσει τα σωματεία σε ταξική κατεύθυνση και να επιβάλλει, τουλάχιστον, το αυτονόητο. Ο εργάτης να επιστρέφει ζωντανός στο σπίτι του...