Το τελευταίο διάστημα έχουν δει τη δημοσιότητα διαφορετικά σενάρια για την εξέλιξη των γεγονότων. Ορισμένα από αυτά προβλέπουν τη διάσπαση της Ουκρανίας, στη βάση του πολύ διακριτού εκλογικού «ρήγματος», ανάμεσα στη Νοτιοανατολική και την υπόλοιπη χώρα. Μάλιστα σε μια τέτοια περίπτωση αναφέρεται και το σενάριο της ένωσης του δυτικού τμήματος με την Πολωνία (και η διαμόρφωση μιας «μεγάλης Πολωνίας») και η ενσωμάτωση του άλλου τμήματος (βιομηχανικά πιο αναπτυγμένου) στη Ρωσία. Αλλοι πάλι προβλέπουν την ολοκληρωτική υποχώρηση της Ρωσίας του Πούτιν και την επικράτηση του σεναρίου της πλήρους ενσωμάτωσης της Ουκρανίας στις «ευρω-ατλαντικές δομές», κάτι που όπως προβλέπουν μπορεί να οδηγήσει όχι απλώς στην αδυναμία της Ρωσίας να επιστρέψει στην παγκόσμια «σκακιέρα» ως «μεγάλη δύναμη», αλλά και να την οδηγήσει σε παραπέρα εκφυλισμό, έως και τη διάσπασή της. Τέλος, δεν είναι λίγοι και εκείνοι που ελπίζουν πως η σημερινή Ρωσία δε θα εγκαταλείψει τη «μάχη», γιατί δεν έχει δρόμο υποχώρησης ή γιατί είναι πολύ μεγάλο το τίμημα αυτής της υποχώρησης και τελικά θα καταφέρει να προσελκύσει την Ουκρανία στο λεγόμενο Ενιαίο οικονομικό χώρο (ΕΟΧ) και στις άλλες διακρατικές ενώσεις, που δημιουργεί στο έδαφος της πρώην ΕΣΣΔ.

Πρόκειται σίγουρα για σενάρια, που στον ένα ή άλλο βαθμό, περικλείουν δόσεις αλήθειας. Συχνά προκύπτει το ερώτημα: Ποιο σενάριο συμφέρει την εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημα της Ουκρανίας αλλά κι ευρύτερα; Δεν πρέπει π.χ. πρώτα απ' όλα οι κομμουνιστές να εμποδίσουν την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ;

Φυσικά και πρέπει! Ομως και πάλι αυτό το καθήκον, όπως δείξαμε και παραπάνω, δεν έχει αποκλειστική σχέση με το ποιος θα εκλεγεί Πρόεδρος στις προσεχείς εκλογές. Εχει πρώτα απ' όλα να κάνει με την ισχυροποίηση των κομμουνιστών και την ανάπτυξη ισχυρού αντιιμπεριαλιστικού, αντιΝΑΤΟικού λαϊκού κινήματος στην Ουκρανία, που είναι το μόνο που μπορεί να αποτρέψει ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Δεν μπορούμε εδώ να αναπτύξουμε και να απαντήσουμε σε όλα τα πιθανά ερωτήματα και σενάρια, όμως είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι η οποιαδήποτε απάντηση δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποσπάτε από το στρατηγικό στόχο, που θέτουν οι κομμουνιστές και δεν είναι άλλος από το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Σε διαφορετική περίπτωση υπάρχει πάντα ο κίνδυνος ενσωμάτωσης στη λύση του «μικρότερου κακού» στα πλαίσια του αστικού συστήματος. Ετσι, για παράδειγμα, ο ΕΟΧ μπορεί για ένα διάστημα να αποτελέσει ένα είδος «ασπίδας» στην επεκτατικότητα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, των αμερικανικών και ευρωπαϊκών μονοπωλίων στο χώρο της πρώην ΕΣΣΔ, αλλά σε καμία περίπτωση δε λύνει τη βασική αντίθεση της εποχής μας, ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο, ούτε μπορεί κι ούτε άλλωστε έχει στόχο να βάλει τέλος στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Το αντίθετο! Η δημιουργία του θα έχει συγκεκριμένο ταξικό περιεχόμενο, το οποίο δε θα πρέπει να αγνοούν οι εργαζόμενοι αυτών των χωρών, γιατί όπως λένε συχνά κι οι ίδιοι «το βόδι δεν το φωνάζουν να πιει μπίρα, αλλά για να κουβαλήσει το νερό».

Κι οι εργαζόμενοι στην Ουκρανία, από την εμπειρία τους πλέον, πρέπει να βγάλουν το συμπέρασμα πως μόνον ο σοσιαλισμός μπορεί να γλιτώσει τον άνθρωπο της δουλιάς από την εκμετάλλευση και να αποτρέψει την παραπέρα μετατροπή της χώρας σε «λεία» προς διαμελισμό. Γιατί όσα διεξάγονται σήμερα στην Ουκρανία, αλλά και στις άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, δεν είναι παρά απόρροια της παλινόρθωσης του καπιταλισμού.