Μαρκόνι Βοτανικού. Μια από τις παλαιότερες συνοικίες της Αθήνας - που βρίσκεται μεταξύ της Ιεράς Οδού και της Λεωφόρου Αθηνών και απέχει μόλις τρία χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας - τελεί υπό πλήρη εγκατάλειψη. Θαμμένη στο τσιμέντο και τα σκουπίδια, με το πρόβλημα της αποχέτευσης να ταλαιπωρεί εν έτει...2004 τους κατοίκους, με σπάνια συγκοινωνία να τη συνδέει με το κέντρο, είναι ξεχασμένη από την κυβέρνηση και το Δήμο Αθηναίων.

Οι εικόνες που αντικρίζουμε μας υπενθυμίζουν διαρκώς πως εξακολουθούν να υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στην άλλη όχθη μιας φωτοστολισμένης Αθήνας... Χωρίς τα «παραβάν» που τους έκρυβαν κατά την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων.

Οι κάτοικοι - όπως οι ίδιοι μας λένε - ζουν κυριολεκτικά θαμμένοι από το τσιμέντο, τη σκόνη και τα σκουπίδια των εργοστασίων. Μάλιστα, στον τελευταίο κοινόχρηστο χώρο που είχε απομείνει, και στον οποίο βρισκόταν το μοναδικό γηπεδάκι της γειτονιάς, χτίστηκε εργοστάσιο της «ΧΑΡΤΕΛΛΑΣ», με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να μην έχουν καν πρόσβαση στην Ιερά Οδό.

Και σα να μην έφτανε αυτό, όποιος θέλει να πάει από το Μαρκόνι στο κέντρο της Αθήνας, είναι υποχρεωμένος να περπατήσει ένα δεκάλεπτο μέχρι τη στάση του λεωφορείου, που συνδέει τη γειτονιά με την Ομόνοια. Μάλιστα, όταν βρέχει, η περιοχή γύρω από τη στάση γίνεται... λίμνη, με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να μην μπορούν καν να πάνε εκεί!

«Τα σπίτια μας είναι μέσα στα εργοστάσια. Μεγαλώσαμε τα παιδιά μας μέσα στη μόλυνση και τη βρωμιά. Μόνο οι αρουραίοι και τα φίδια κυκλοφορούν ανενόχλητα! Φρίκη, βρώμα και τίποτε άλλο... έτσι μας κατάντησαν». Μ' αυτά τα λόγια μας απάντησε η Α. Καρανάσιου όταν της ζητήσαμε να περιγράψει τη γειτονιά της. Και συνέχισε εκφράζοντας ακόμη ένα παράπονο: «Τόσα χρόνια έχουν περάσει και δεν έχουμε δει τίποτα. Ακούω να γίνονται έργα στην παραλιακή, στην Κηφισιά και αλλού. Γιατί μόνο εκεί; Εμείς δεν είμαστε άνθρωποι;».

Το πρόβλημα της αποχέτευσης παραμένει εδώ και χρόνια άλυτο, με το πρόσχημα - όπως μας λένε οι ίδιοι οι κάτοικοι - ότι το έδαφος είναι πιο χαμηλό στην περιοχή αυτή, απ' αυτό της Ιεράς Οδού. «Γεμίζουν οι σωλήνες και βρωμάει ο τόπος! Και βρισκόμαστε μόλις 10 λεπτά από την Αθήνα, που είναι -υποτίθεται- Ολυμπιακή πόλη. Αυτό "μας μάρανε"», μας είπε η Μαρία με αγανάκτηση αλλά και τη βεβαιότητα πως τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.

Παρ' όλο που στην περιοχή λειτουργούν πολλές βιοτεχνίες και εργοστάσια, το Μαρκόνι ερημώνει μέρα με τη μέρα. «Η γειτονιά μας είναι σαν παρατημένο χωριό», λέει η Στ. Δαλιδά, και εξηγεί: «Ποιος νέος άνθρωπος θα μείνει εδώ; Ούτε σχολείο δεν έχουμε, ούτε συγκοινωνίες, τίποτα. Μόνο συνταξιούχοι και μετανάστες μένουν πια εδώ. Λογικό. Ποιος θέλει να μεγαλώσουν τα παιδιά του σε τέτοιες πρωτόγονες συνθήκες;».

Ωστόσο, το Μαρκόνι δεν ήταν πάντα έρημο. «Κάποτε, πριν 15 - 20 χρόνια υπήρχε ζωή εδώ», μας διηγείται ο Π. Δαλιδάς ο οποίος στα 35 του χρόνια είδε τη γειτονιά του να μετατρέπεται από μια ζωντανή συνοικία σε μια εγκαταλελειμμένη γειτονιά: «Υπήρχαν καφενεία, σχολείο, οι κάτοικοι εργάζονταν στην περιοχή. Ακόμη και ομάδα ποδοσφαίρου είχαμε φτιάξει! Τώρα θέλουν να μας διώξουν, να ξεπουλήσουμε τα σπίτια μας σε επιχειρηματίες, που θα "αναβαθμίσουν" δήθεν την περιοχή. Το ίδιο δε συνέβη και στου Ψυρρή, στην περιοχή του Γκαζοχωρίου και τον Κεραμεικό;»...