Η Τέχνη αντανακλά, αναπαράγει την πραγματικότητα, με τη μορφή καλλιτεχνικών εικόνων, προσιτών στις αισθήσεις. Ομως, όπως κάθε ιδεολογία, έτσι και η τέχνη, καθορίζεται, τελικά, από την οικονομική βάση της κοινωνίας! Στην ταξική κοινωνία που ζούμε, η τέχνη εκφράζει τα ενδιαφέροντα των διάφορων τάξεων και αποτελεί ένα ιδεολογικό όπλο πάλης για τις αντιμαχόμενες ιδεολογίες.

Είναι θλιβερό να διαπιστώνεις πως μια τόσο μεγάλη σύναξη δημιουργών, κριτικών, ηθοποιών, παραγωγών, ...μια εκ των πραγμάτων ανατρεπτική δύναμη σπατάλησε μιας εβδομάδας ζωής μέσα σε νεκρική σιωπή! Αρνήθηκε να πιάσει την εξουσία από το μανίκι και να την αναγκάσει να της αποδώσει αυτά που υποχρεούται να δώσει. Αντίθετα, παρουσιάστηκαν φαινόμενα εκφυλισμού. Ατομα και συνειδήσεις έτρεχαν πίσω από την εξουσία, ικετεύοντας κάποια προσοχή. Και η εξουσία, πονηρή, αυταρχική και χυδαία, άφησε να πλανάται ότι θα λάβει υπόψη τις ικεσίες!

Ετσι, ούτε οι ταινίες, με ελάχιστες εξαιρέσεις, κατόρθωσαν να απαντήσουν στις απαιτήσεις. Με αποτέλεσμα σε όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ να κυριαρχεί αμηχανία. Δεν υπήρχαν στηρίγματα να ακουμπήσει κάποιος απάνω τους, να διεγείρει την υποβόσκουσα έκρηξη. Γιατί μόνον οι στραβοί αρνήθηκαν να δούνε πως το έδαφος έβραζε. Είναι, μάλιστα, φανερό πως κανένας δε γύρισε από τη Θεσσαλονίκη ίδιος όπως έφτασε! Ολοι μας δεχτήκαμε τόνους ηλεκτρισμού στο νευρικό μας σύστημα.

Ομως, κανένας δεν πρέπει να ξεχνάει πως οι νομοτέλειες, για να προκύψουν και για να λειτουργήσουν, χρειάζεται να δουλέψει ολόκληρο το εσωτερικό σύστημα που τις συνθέτει. Οι διεργασίες που γίνονται στα υπόγεια της κοινωνίας, και στα υπόγεια της κινηματογραφικής κοινωνίας, πρέπει να βρουν διόδους για να βγουν στην επιφάνεια. Η παρέμβαση του ανθρώπου, του καλλιτέχνη, δεν πρέπει να γίνεται παρεμπιπτόντως. Πρέπει να είναι συνειδητή και οργανωμένη.