Την επιλογή της κυβέρνησης να στηρίξει (όπως και η προηγούμενη) τον αθλητισμό-επιχείρηση και να ρίξει το βάρος της στη βιτρίνα και στις εντυπώσεις, επιβεβαίωσε και η χτεσινή συνάντηση του πρωθυπουργού, Κ. Καραμανλή, με τον υφυπουργό Αθλητισμού, Γ. Ορφανό. Χαρακτηριστικές, του ενδιαφέροντος των κυβερνώντων, είναι οι δηλώσεις του πολιτικού προϊσταμένου στη ΓΓΑ: «Σαφέστατα, εκείνο που βλέπω είναι ότι οι προοπτικές του ελληνικού αθλητισμού είναι πολύ καλύτερες, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, σε πείσμα όσων θεώρησαν ότι μετά τους Ολυμπιακούς θα επανέλθουμε στην παλιά εικόνα». Μόνο που αυτό ισχύει (αν και υπό έντονη αίρεση) για κομμάτια του επαγγελματικού αθλητισμού. Γιατί ο ερασιτεχνικός και ο μαζικός λαϊκός αθλητισμός - που αφορούν στις πραγματικές ανάγκες του λαού και της νεολαίας - είναι παρατημένοι στη μοίρα τους και μαραζώνουν...

Δε βρίσκονται στο επίκεντρο του κυβερνητικού ενδιαφέροντος, απλά χρησιμοποιούνται κατά καιρούς, για λόγους εντυπωσιασμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι για τους προϋπολογισμούς των ομοσπονδιών, για το 2005, ο Γ. Ορφανός είπε: «Υπάρχουν οι πραγματικές ανάγκες, αλλά και οι πραγματικές οικονομικές δυνατότητες. Αυτά τα δύο θα τα συνδυάσουμε». Σε απλά ελληνικά, για τις ομοσπονδίες (και κατ' επέκταση για τη σε βάθος δουλιά) δεν περισσεύουν πολλά λεφτά. Βρίσκονται όμως συνεχώς για να ενισχυθούν οι επιχειρηματίες και ο αθλητισμός βιτρίνας. Οπως ανέφερε ο υφυπουργός, «ενημέρωσα τον πρωθυπουργό για τις κινήσεις που γίνονται για όλες τις ομάδες (σ.σ. δηλαδή τις ΠΑΕ...), ώστε να τις διευκολύνουμε να αποκτήσουν γήπεδα». Επίσης, «γενική είναι η θέση να διεκδικήσουμε μεγάλες διοργανώσεις». Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, οριστικοποίησε τη διεκδίκηση (πέραν του Παγκόσμιου Κυπέλλου Στίβου) και του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου του 2012.

Ετσι, από τη μια γυμναστές, σωματεία, προγράμματα και ό,τι εν γένει θεμελιώνει τον ερασιτεχνικό αθλητισμό παίρνει «ψίχουλα», και αυτά με τεράστια καθυστέρηση, γιατί ο κορβανάς (υποτίθεται) δεν έχει. Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, γενικά οι ασθενέστερες οικονομικά τάξεις, υποβάλλονται σε γεωμετρικώς αυξανόμενη λιτότητα, γιατί το ταμείο (υποτίθεται) πάσχει. Αλλά, από την άλλη, βρίσκονται λεφτά για φιέστες, «εθνικούς στόχους» και νέες δαπάνες προς όφελος μεγαλοεργολάβων και άλλων επιχειρηματιών. Γιατί αυτό εξυπηρετεί το σύστημα και τους ταγούς του. Είναι στρατηγική επιλογή της ΝΔ (όπως ήταν και του ΠΑΣΟΚ) η επιβράβευση-στήριξη των λίγων και ο εξαναγκασμός των πολλών στο ρόλο του θεατή-χειροκροτητή και, κυρίως, του καταναλωτή.