Με ρυθμό σχεδόν διπλάσιο του μέσου όρου της Ευρωζώνης («ΕΕ των 12»), αυξάνεται τα τελευταία χρόνια ο, επίσημος, πληθωρισμός στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα, οι τσουχτερές αυξήσεις τιμών στην Υγεία - στέγαση - μόρφωση και άλλα είδη πρώτης (καθημερινής) ανάγκης, κάνουν όλο και πιο ελαφρύ το καλάθι της Ελληνίδας εργαζόμενης νοικοκυράς. Η εξέλιξη αυτή σε συνδυασμό με τις καθηλωμένες - γύρω από τον άξονα του πληθωρισμού - ονομαστικές αυξήσεις μισθών και συντάξεων, παραπέμπουν στις... ελληνικές καλένδες το κλείσιμο της «ψαλίδας» που υπάρχει ανάμεσα στην αγοραστική δύναμη των Ελλήνων με το μέσο όρο των κατοίκων των 12 χωρών της ευρωζώνης.

Αδιάψευστος μάρτυρας τα επίσημα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας της Ελλάδας (ΕΣΥΕ) και των στατιστικών υπηρεσιών της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Eurostat), που μας πληροφορούν ότι από το 1996 μέχρι τον Αύγουστο του 2004, ο «Εναρμονισμένος Δείκτης Τιμών Καταναλωτή» αυξήθηκε στην Ελλάδα κατά 30,9%, έναντι αύξησης μόλις 15,9% στην ΕΕ των «12» χωρών - μελών της ΟΝΕ και της Ευρωζώνης. Μάλιστα, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat που ανακοινώθηκαν στις 18 Οκτώβρη, η ψαλίδα άνοιξε περισσότερο το Σεπτέμβρη, καθώς ο πληθωρισμός στην Ελλάδα παρουσίασε μικρή άνοδο, έναντι μικρής πτώσης στην ΕΕ.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουν καταχωρηθεί στο μηνιαίο Δελτίο Οικονομικής Συγκυρίας της Τράπεζας της Ελλάδας (τεύχος 77, Αύγουστος - Σεπτέμβρης 2004), ο εναρμονισμένος γενικός δείκτης τιμών καταναλωτή από 100 μονάδες που ήταν το 1996 στην ΕΕ των «12» και στην Ελλάδα:

• Το 2001, σκαρφάλωσε στο 120,1 στην Ελλάδα και μόλις στο 108,5 στις 12 χώρες μέλη της Ευρωζώνης.
• Το 2002, ανέβηκε και έφτασε στο 124,8 στην Ελλάδα και στο 110,9% στην ΕΕ των «12».
• Το 2003, έκλεισε στις 129 μονάδες για την Ελλάδα και στις 113,2 μονάδες για τις 12 χώρες μέλη της Ευρωζώνης, και
• τον Αύγουστο του 2004 - που υπάρχουν τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία - έφτασε στις 130,9 μονάδες στην Ελλάδα, έναντι 115,9 μονάδες στις 12 χώρες μέλη της ΟΝΕ και της Ευρωζώνης.

Από τα παραπάνω στοιχεία προκύπτει ότι από το 1996 μέχρι και τον Αύγουστο του 2004, ο «εναρμονισμένος» Γενικός δείκτης τιμών καταναλωτή, αυξήθηκε κατά 30,9% στην Ελλάδα, έναντι 15,9% στις 12 χώρες μέλη της Ευρωζώνης. Αυτό σημαίνει με απλά λόγια, ότι το επίσημο κόστος ζωής στην Ελλάδα αυξανόταν την τελευταία δεκαετία με ρυθμό διπλάσιο από το μέσο όρο αύξησης στις 12 χώρες - μέλη της Ευρωζώνης και της ΟΝΕ. Με δεδομένο, μάλιστα, ότι τα μεγάλα αφεντικά που ελέγχουν την ελληνική αγορά και έχουν το πάνω χέρι στη διαμόρφωση των τιμών ετοιμάζουν νέο γύρω ανατιμήσεων σε είδη και υπηρεσίες πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, δεν αποκλείεται μέχρι το τέλος του 2004 να ανοίξει κι άλλο η «ψαλίδα» ανάμεσα στον πληθωρισμό της Ελλάδας και των 12 χωρών - μελών της Ευρωζώνης. Για το άνοιγμα της «ψαλίδας» φροντίζει και η ίδια η κυβέρνηση, με την προαναγγελία αυξήσεων στα τιμολόγια της ΔΕΗ (τουλάχιστον 2,5%), των εισιτηρίων και κομίστρων στα αστικά λεωφορεία, ταξί, φορτηγά και άλλα μέσα μαζικής μεταφοράς (κατά 15%) κλπ.

Κάτι τέτοιο υπαινίχθηκε δημόσια και ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Ν. Γκαργκάνας, με την Ενδιάμεση Εκθεση για τη Νομισματική Πολιτική του 2004, ο οποίος διαπιστώνει ότι «ο πυρήνας του πληθωρισμού (δηλ. ο ΕνΔΤΚ χωρίς τις τιμές της ενέργειας και των μη επεξεργασμένων ειδών διατροφής) εμφανίζει ανοδική τάση» (από 2,8% το β' τρίμηνο του 2003 αυξήθηκε σε 3,7% το γ' τρίμηνο του 2004) και προσθέτει με νόημα: «Κατά μέσον όρο, ο πυρήνας αναμένεται να αυξηθεί από 3,1% το 2003 σε 3,6% το 2004, οπότε η θετική διαφορά του από το αντίστοιχο μέγεθος της ζώνης του ευρώ θα διευρυνθεί».

Βέβαια, το μέγεθος της λεηλασίας που δέχεται η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων στην Ελλάδα, είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή που εμφανίζεται επίσημα καθώς στους Γενικούς δείκτες τιμών καταναλωτή (της ΕΣΥΕ και της Eurostat), περιλαμβάνονται τόσο είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης (που απορροφούν το μεγαλύτερο μέρος των λαϊκών εισοδημάτων) όσο και διάφορα άλλα είδη ή υπηρεσίες που οι τιμές παρουσιάζουν από μικρές αυξήσεις μέχρι και μείωση (ηλεκτρονικά είδη κλπ.).

Μια μικρή γεύση δίνουν τα αναλυτικά στοιχεία της ΕΣΥΕ, που μας πληροφορούν ότι ενώ ο γενικός δείκτης τιμών καταναλωτή αυξήθηκε από το 1999 μέχρι τον Αύγουστο του 2004 κατά 15,7%, στην ίδια περίοδο ακρίβυναν κατά:

• 24,4% οι δαπάνες των νοικοκυριών για στέγαση (ενοίκια, συντήρηση οικίας, κλπ.).
• 21,4% οι δαπάνες για την Υγεία.
• 19,5% οι δαπάνες για εκπαίδευση.
• 19,8% οι δαπάνες για διάφορες υπηρεσίες.
• 16,1% τα είδη διατροφής και μη αλκοολούχων ποτών.

Αντίθετα, μικρότερες από το μέσο όρο αύξησης του γενικού δείκτη τιμών καταναλωτή, εμφανίζονται για την ίδια περίοδο, οι ανατιμήσεις στα είδη ένδυσης - υπόδησης (5,9%), διαρκών καταναλωτικών αγαθών και υπηρεσιών (5,4%), όπως έπιπλα, ηλεκτρικές συσκευές κλπ.

Και ενώ όλα τα στοιχεία και η καθημερινότητα κραυγάζουν πως η αναζωπύρωση του πληθωρισμού οφείλεται στην κερδοσκοπική ασυδοσία των μεγαλοεπιχειρηματιών που ανεβάζουν αυθαίρετα τις τιμές για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους, ο κύριος Γκαργκάνας (και όχι μόνο) κλείνει σκόπιμα τα μάτια του για να μη δει την πραγματικότητα. Ετσι, υιοθετώντας την αντιδραστική θεωρία, πως δήθεν «φταίνε οι μισθοί για τον πληθωρισμό», επιμένει να αναζητά το «φάρμακο» με συνταγές για την παραπέρα συμπίεση της αγοραστικής δύναμης των μισθών και συντάξεων!