H Θεατρική Ομάδα Σάμου γιορτάζει τα 15 χρόνια συνεχούς παρουσίας της στα θεατρικά δρώμενα του νομού, παρουσιάζοντας αυτές τις μέρες και μέχρι τις 14/5 το έργο του Μίλαν Κούντερα «Οι Κλειδοκράτορες».

Σε ένα νησί, όπου η επαφή με το θέατρο περιορίζεται σε κάποιες εποχιακές παραστάσεις, συχνά της «αρπαχτής», η ομάδα έρχεται να αποκαταστήσει το θέατρο στα μάτια του κοινού της Σάμου, επιδιώκοντας την ποιότητα.

Η Θεατρική Ομάδα Σάμου ξεκίνησε το 1984, ύστερα από πρόσκληση της Κινηματογραφικής Λέσχης και κάτω από αντίξοες συνθήκες, κάνοντας πρόβες στα σπίτια των μελών της, με το « Παραμύθι χωρίς όνομα» του Ι. Καμπανέλλη, που παρέμεινε ημιτελές. Το 1985 ο δήμος παραχωρεί μια αίθουσα στην ομάδα, που ανεβάζει τις « Δάφνες και πικροδάφνες» των Δ. Κεχαΐδη - Ε. Χαβιάρα με μεγάλη επιτυχία. Ακολουθεί περιοδεία σε Σάμο και Ικαρία, όπου η υποδοχή του κόσμου ήταν συγκινητική.

Το 1986 ανεβάζει την « Φαύστα» του Μποστ, το 1987 τα τρία ελληνικά μονόπρακτα «Η ενοχή» του Μ. Χάκκα , «Θρύψαλα» του Γ. Σκούρτη, « Το μέλλον είναι μόνο δικό μας» του Π. Μάτεσι. Το 1988 η ομάδα ανεξαρτητοποιείται από την Κινηματογραφική Λέσχη και μέχρι σήμερα λειτουργεί ως εταιρεία μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Την ίδια χρονιά ανεβάζει την « Πολιορκία Β΄» του Α. Σεβαστάκη. Το 1989, « Το σακάκι που βελάζει» του Στ. Στρατίεβ και αρχίζει η συμμετοχή της στις «Συναντήσεις Ερασιτεχνικών Θιάσων Αιγαίου». Το 1993, « Μάνα, μητέρα, μαμά» του Γ. Διαλεγμένου, το 1994, « Ο Μίδας έχει αυτιά γαϊδάρου» του Μ. Κορρέ, το 1995 « Το τάβλι» του Κεχαΐδη. Το 1996 η ομάδα αποκτά δική της στέγη, μαζί με την Κινηματογραφική Λέσχη Σάμου, το περιοδικό «Απόπλους» και τη «Μουσική παρέα», σε κτίριο ιδιοκτησίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Ωστόσο, πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο να βρεθούν στο δρόμο, αφού η Σάμος δε διαθέτει πολιτιστική υποδομή. Την ίδια χρονιά ανεβαίνει « Η μικρή μας πόλη» του Θ. Ουάιλντερ, το 1997 το « Μπίτερμαν και οι εμπρηστές» του Μαξ Φρις, το 1998 « Πρόβα» του Αρμένη, το 1999 «Θεσμοφοριάζουσες» του Αριστοφάνη. Ολες οι παραστάσεις αποτελούν μεγάλο πολιτιστικό γεγονός για το νησί, αγκαλιάζονται από πλήθος θεατών και συνοδεύονται με συζητήσεις για το εκάστοτε έργο. Συγχρόνως φέρουν τη σφραγίδα της πρωτότυπης σκηνοθεσίας, μουσικής, κοστουμιών, σκηνικών, φωτισμού, δίχως αντιγραφές άλλων παραστάσεων.

Μεγάλη απούσα είναι η πολιτεία στη μεγάλη πολιτιστική προσφορά της ερασιτεχνικής δημιουργίας, καθώς χρηματοδοτεί με δισεκατομμύρια τα «μέγαρα των λίγων», αλλά δε δίνει δεκάρα στις ερασιτεχνικές ομάδες που κρατούν ζωντανά τα κύτταρα της λαϊκής παράδοσης, προβάλλοντας με φαντασία, μεράκι και περίσσευμα ψυχής τον αληθινό πολιτισμό.