Οι Μοραΐτες «πέρασαν» το αυλάκι με ένα σκοπό. Να σμίξουν με τους Ρουμελιώτες, τους Ηπειρώτες, τους Μακεδόνες, τους Θεσσαλούς και τους Νησιώτες και να στείλουν από κοινού μήνυμα αγώνα και νίκης. Αυτό το αντάμωμα, αυτή η κόκκινη θάλασσα που πλημμύρισε την Αθήνα στο συλλαλητήριο του ΚΚΕ ξύπνησε παλιές θύμησες στο νου του γερο - Γκρουμούτη. Μιλώντας μαζί με νεολαίους που κρατούσαν τα «ηνία» της διαδήλωσης και συνεπαρμένος από το πάθος και το δυναμισμό που διέκρινε ατην κινητοποίηση, εξιστόρησε τη μεγάλη πορεία των σταφιδοπαραγωγών τον περασμένο αιώνα που ξεκίνησε από την Καλαμάτα και την Ηλεία, συμπαρέσυρε στο διάβα της όλες σχεδόν τις περιοχές της Πελοποννήσου και εξελίχθηκε σε ένοπλη εξέγερση, με αίτημα ο ιδρώτας των αγροτών να μην πηγαίνει απευθείας και εξ ολοκλήρου στα πουγγιά των μεγαλεμπόρων. «Αυτός είναι ο μόνος δρόμος των λαών, ο διαρκής ταξικός αγώνας», επισήμανε στο τέλος της αφήγησης και δήλωσε από τώρα «παρών» στο επόμενο αντάμωμα, ευχόμενος μάλιστα να είναι το συντομότερο δυνατόν. Σήμερα, εν έτει 2004, στη νέα εποχή και στις νέες συνθήκες, το αίτημα πάνδημο. Τα θέλουμε όλα γιατί μας ανήκουν όλα. Συνεχίζουμε μέχρι τη νίκη!