Το ΠΑΣΟΚ αντιδρά στην αναθεώρηση, διά μέσου της απογραφής των συγκεκριμένων μεγεθών, εμμένοντας στη λογική του συνθήματος περί «ισχυρής Ελλάδας». Μιας «ισχυρής Ελλάδας», η οποία στην πράξη αναδείχτηκε ότι ήταν ισχυρή για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της οικονομικής ολιγαρχίας με ταυτόχρονη χειραγώγηση της θέσης των εργαζομένων, των πλατιών λαϊκών στρωμάτων.

Η κυβέρνηση της ΝΔ αξιοποιώντας αυτά τα νέα μεγέθη, τη διεύρυνση δηλαδή των ελλειμμάτων και του χρέους, αναδεικνύει τη λογική της «καμένης γης», της άσχημης δημοσιονομικής κατάστασης, για να προβάλλει την αναγκαιότητα της «ήπιας προσαρμογής». Να δικαιολογήσει δηλαδή τη λήψη αυτών των οικονομικών μέτρων, με βάση και τις υποδείξεις ΕΕ και ΔΝΤ, αξιοποιώντας βεβαίως την οικονομική πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

Μέτρα για τη στήριξη των συμφερόντων της πλουτοκρατίας, στο όνομα της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, για να δημιουργήσει μια νέα «άνοιξη επιχειρηματικότητας», μέσα από την απελευθέρωση των αγορών. Τα νέα κίνητρα και προνόμια για τη δράση του μεγάλου κεφαλαίου που θα περιέχονται στο νέο αναπτυξιακό νόμο και τις νέες φοροαπαλλαγές προς το μεγάλο κεφάλαιο από τη νέα φορολογική μεταρρύθμιση.

• Συμπίεση του εργατικού εισοδήματος, με αυξήσεις στα όρια του επίσημου πληθωρισμού (3,5%), οι οποίες δεν καλύπτουν ούτε το νέο κύμα ανατιμήσεων ούτε την ονομαστική αύξηση του ΑΕΠ (7,5%). Δηλαδή η όποια αύξηση του κοινωνικού πλούτου και της παραγωγικότητας της εργασίας θα μεταφραστεί σε στήριξη της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
• Φορολογικές επιβαρύνσεις, ιδιαίτερα μέσω της αύξησης των έμμεσων φόρων, για να αντισταθμιστούν οι απώλειες των δημόσιων εσόδων από τις φοροαπαλλαγές προς το μεγάλο κεφάλαιο.
• Ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων επιχειρήσεων και εκποίησης της δημόσιας περιουσίας.
• Περιορισμό των δημόσιων δαπανών, μέσα από τη μείωση των δαπανών για τις κοινωνικές ανάγκες της Υγείας, της Παιδείας, της Πρόνοιας κ.ά. και με συνέπεια την παραπέρα εμπορευματοποίησή τους, αλλά και από τη συρρίκνωση των δημόσιων υπηρεσιών (ελεγκτικές υπηρεσίες) και την παράδοσή τους στους ιδιώτες.

Σύμφωνο Σταθερότητας με το οποίο επιδιώκεται η διασφάλιση της κοινής νομισματικής πολιτικής και η θωράκιση του ευρώ, σαν μέσου συγκόλλησης ανισόμετρων οικονομιών των χωρών - μελών, για τη δημιουργία ενός ευνοϊκού εδάφους, το οποίο θα εξασφαλίζει την ελευθερία κίνησης κεφαλαίων για επενδύσεις, εξαγορές και συγχωνεύσεις, για την εκμετάλλευση νέων αγορών, πλουτοπαραγωγικών πηγών και εργατικής δύναμης.

Η όποια συζήτηση για την ανάγκη αναμόρφωσης του Συμφώνου Σταθερότητας δεν ανατρέπει την ουσία του, αλλά αντανακλά τις δυσκολίες που προκύπτουν ανάλογα με τη φάση του οικονομικού κύκλου, για τη συγκράτηση από τη μια μεριά των ελλειμμάτων και των χρεών με την ταυτόχρονη, από την άλλη μεριά, στήριξη των επενδύσεων για την αναπαραγωγή του κεφαλαίου, χωρίς να θίξουν, αλλά και ενισχύοντας την κερδοφορία του.