Ολοι οι κριτικοί την ύμνησαν. Είναι μια ακόμη απόδειξη του νέου «θαύματος» του παγκόσμιου κινηματογράφου και συντελείται στο Ιράν. «Θαύμα» μοναδικό, σήμερα, το οποίο γίνεται με ελάχιστα χρήματα, αλλά με τα «αμύθητα πλούτη» της αγάπης, της έγνοιας, του καημού και του θαυμασμού Ιρανών κινηματογραφιστών για τον αδικημένο, εκμεταλλευόμενο, στερούμενο και τα στοιχειώδη, ιρανικό λαό. Αναφερόμαστε στην ταινία «Τα παιδιά του πετρελαίου», του Ιμπραήμ Φορούζες, που προβάλλει μόνο το «Φιλίπ». Μια αίθουσα, που τάχθηκε να υπηρετεί την πραγματικά προοδευτική και ποιοτική κινηματογραφική δημιουργία, και μάλιστα με επίκεντρο την αυριανή ελπίδα της κοινωνίας, το παιδί.

«

Τα παιδιά του πετρελαίου» δεν είναι απλά μια ποιοτική και συνταρακτική ταινία. Είναι και πολιτική, καθαρά ταξική ταινία. Πώς να μη συνταραχτείς με την εγκατάλειψη μιας γυναίκας από τον άντρα της, των παιδιών από τον πατέρα τους; Από τον ολοήμερο αγώνα της μάνας, με κίνδυνο της ζωής της, να εξασφαλίσει ψωμί στα τρία παιδιά της, και να χτίζει κρυφά, νύχτα, μέσ' στη βροχή, με τα χέρια της, το γκρεμισμένο σπιτικό της, που κι αυτό το χρωστά στον τοκογλύφο; Από τον αγώνα της να γλιτώσει από τα νύχια του τοκογλύφου το ανήλικο κορίτσι της; Από την αγάπη, το σεβασμό, τη συμπόνια των δυο μεγαλύτερων παιδιών για τη μάνα; Από τον υπεράνθρωπο, ακόμα και για ενήλικο, αγώνα του ανήλικου αγοριού της για το ψωμί της οικογένειας, για να γλιτώσει η αδελφή και το σπίτι τους από τον τοκογλύφο, ένα αγόρι που διακινδυνεύει και να πέσει σε γκρεμό, ακροβατώντας πάνω σε πετρελαιοαγωγό; Πώς να μη συνταραχτείς από την αλληλεγγύη των συνομηλίκων φίλων του αγοριού, παιδιών αδικημένων από τις ξένες πετρελαιοεταιρίες, οι οποίες καρπώνονται το «μαύρο χρυσό» και του Ιράν;

Πήγαμε να δούμε την ταινία. Οταν τέλειωσε η πρώτη προβολή, από την αίθουσα βγήκε μόνον ένα ζευγάρι ηλικιωμένων. Ηταν συνταραγμένοι από την «αριστουργηματική ταινία», αλλά και θλιμμένοι που «δεν τρέχει όλος ο κόσμος να τη δει». Οταν η υπογράφουσα μπήκε στην αίθουσα για τη βραδινή προβολή, είδε έναν ακόμα θεατή! Οσο προβαλλόταν η ταινία, τόσο η πίκρα γινόταν οργισμένο ερώτημα: Πού βαδίζει η κοινωνία μας, ποια «τύχη» περιμένει το λαό, όταν και οι άνθρωποι, που υπερασπίζονται τα δίκια των λαών και εναντιώνονται στον ιμπεριαλισμό του αχόρταγου, παγκοσμιοποιούμενο κεφαλαίου, αδιαφορούν για την τέχνη που υπερασπίζεται τον πάσχοντα άνθρωπο και τον ηρωικό αγώνα του;