«Το ελληνικό επώνυμο κρασί διανύει κατά την τελευταία εικοσαετία μια "σχετική" περίοδο ακμής, μια ανοδική πορεία στην οποία έχουν συντελέσει σημαντικά, αφ' ενός η τεχνολογική ανάπτυξη σε όλα τα στάδια της παραγωγικής διαδικασίας, από το σταφύλι και την επεξεργασία του μέχρι το μπουκάλι και τη συσκευασία του, και αφ' ετέρου ο εκσυγχρονιστής της νομοθεσίας, του νομοθετικού πλαισίου που βέβαια χρήζει συνεχούς προσαρμογής και αναθεώρησης ώστε να μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε στο έπακρο τις δυνατότητες και τις ιδιομορφίες του ελληνικού αμπελώνα.

Πέρα όμως από τη σωρεία των προβλημάτων υποδομής (αμπελουργικό μητρώο, εδαφολογικός χάρτης αμπελουργικών περιοχών, γεωργικά επιμελητήρια, νομοθετικό πλαίσιο για τους διεπαγγελματικούς φορείς) υπάρχουν κάποιες πτυχές που αν και δε διαφεύγουν της προσοχής, εν τούτοις δεν έχουν την πρέπουσα αντιμετώπιση από το κράτος και τους αρμόδιους φορείς. Αναφερόμαστε στην έλλειψη οινικής συνείδησης που χαρακτηρίζει μια μερίδα επαγγελματιών που μετέχουν στον κύκλο της παραγωγής και της εμπορίας του οίνου και συγχρόνως στην έλλειψη οινικής παιδείας των καταναλωτών που είναι και οι τελικοί αποδέκτες του προϊόντος.

Ενδεχομένως τα πράγματα να ήταν απλά όσον αφορά ορισμένους ασυνείδητους επαγγελματίες του χώρου, καθώς η κατάσταση θα μπορούσε "εύκολα" να τεθεί υπό έλεγχο με τη σύσταση ειδικών επιτροπών σε κάθε γεωγραφικό διαμέρισμα της χώρας που θα εκτελούν εκτενείς επιθεωρήσεις, δειγματοληψίες και αναλύσεις σε κάθε κρίκο της οινικής αλυσίδας, από το αμπέλι και το οινοποιείο μέχρι την κάβα και το εστιατόριο και τελικά με την επιβολή αυστηρών κυρώσεων στους παραβάτες.

Ομως η ανυπαρξία των ελεγκτικών μηχανισμών και οι ασύστολες παραβιάσεις της ισχύουσας αμπελοοινικής νομοθεσίας καθιστούν το πρόβλημα ουσιώδες.

Το δύσκολο είναι να αντιμετωπίσουμε κάποιες συνήθειες που είτε είναι παραδοσιακά ριζωμένες στη συνείδηση του απλού κόσμου, είτε πρόκειται για σύγχρονα πανίσχυρα καταναλωτικά πρότυπα. Πώς να πείσεις τους νέους στα κέντρα διασκέδασης να παραμερίσουν τα ξενόφερτα οινοπνευματούχα ποτά ή τους ηλικιωμένους στην ταβέρνα ότι η ρετσίνα δεν είναι ο πιο αντιπροσωπευτικός τύπος οίνου. Επιπλέον, πόσος κόσμος έχει την αντίληψη ότι το χύμα προϊόν υπερτερεί του εμφιαλωμένου, για το λόγο ότι το χύμα κρασί είναι πιο αγνό από άποψη πρόσθετων και συντηρητικών;

Πριν προβούμε σε συμπεράσματα ας ανατρέξουμε σε μια έρευνα των σπουδαστών του τμήματος των ΤΕΙ Οινολογίας - από τις αίθουσες και τα εργαστήρια του οποίου πέρασε και ο γράφων - που έλαβε χώρα το 1995 με αντικείμενο την ποιότητα του χύμα κρασιού το οποίο διατίθεται στο αγοραστικό κοινό σε εστιατόρια, ταβέρνες, ουζερί και κάβες της Αττικής. Μετά την ανάλυση των δειγμάτων, βρέθηκε ένα ποσοστό 38% με αυξημένη ποσότητα θειώδους ανυδρίτη (υπερβολική θείωση) από 260 - 460 ppm τη στιγμή που το ανώτατο όριο είναι 210 ppm καθώς επίσης ένα ποσοστό 16% με υπολειμματικό LUX B (λανθασμένη αποσιδήρωση). Φαίνεται ξεκάθαρα η ανυπαρξία του κρατικού ελέγχου και η εγκληματική προχειρότητα εκ μέρους των παραγωγών του χύμα κρασιού που απομακρύνουν τον καταναλωτή από το κρασί και δημιουργούν αρνητική εικόνα για το προϊόν».