Ας αρχίσουμε με την εμπορικότερη «δεξιοτεχνία». Την κινηματογραφική - και εκδοτική - αγελάδα που φέρνει, χρόνια τώρα, άφθονο χρήμα. Χάρι Πότερ, η Ρεάλ Μαδρίτης του Κινηματογράφου! Οπου παίζεται, σχηματίζονται ουρές. Στη χώρα μας βγαίνει σε δεκάδες αίθουσες. Σαν να πρόκειται για το σημαντικότερο καλλιτεχνικό - και όχι μόνο - γεγονός της χρονιάς! Σαν κάποιος να επιθυμεί να την επιβάλει με το ζόρι!

Ομως, η ταινία δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα άνευρο, και σε αρκετές στιγμές βαρετό, τεχνητό κινηματογραφικό έργο. Χωρίς κατάθεση ψυχής από τον δημιουργό της, απαραίτητη προϋπόθεση για ένα έργο τέχνης. Ο Πότερ είναι ένα έργο του σωλήνα, θα λέγαμε! Ο,τι συμβαίνει προαναγγέλλεται. Κάθε τόσο μας λέει: Κοιτάτε τι μπορώ να κάνω! Και αρχίζει τις «δεξιοτεχνίες» του. Ανθρωποι με σκούπες ή χωρίς σκούπες να πετάνε σαν F16. Δέντρα που αντί να παράγουν οξυγόνο πνίγουν ανθρώπους. Μάγοι και μάγισσες να αλληλοεξοντώνονται. Και βία. Και τρόμος. Και, σημειώνουμε, η ταινία απευθύνεται, κυρίως, σε παιδιά!

Τώρα, σε σχέση με τις αφέλειες, περί κακών και καλών μάγων, περί άσπρης και μαύρης μαγείας, περί της πάλης του καλού με το κακό - που γράφονται κατά κόρον - αυτά είναι το πρόσχημα. Το ελαφρυντικό, θα έλεγα, για τους έμμισθους και άμισθους προπαγανδιστές κονδυλοφόρους. Ενα σίριαλ (αυτός ο Πότερ είναι ο τρίτος, και έπεται συνέχεια...) σχεδόν ποτέ δεν είναι πόνος ψυχής, που μεταφέρεται σε εικόνες. Συνήθως είναι μια βιομηχανία που παράγει «προ-κατ» προϊόντα για μαζική κατανάλωση. Κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν εκτιμά τη βιομηχανοποιημένη τέχνη.

Παίζουν: Ντάνιελ Ράντκλιφ, Ρούπερτ Γκριντ, Εμα Γουάτσον, Γκάρι Ολντμαν, Ρόμπι Κόλτρεϊν κ.ά.