Ο Sakis σκόνταψε πάνω στο «μαρμάρινο κεφάλι που βάραινε τα χέρια» του Σεφέρη και ένα οχ (!) αμηχανίας «ακούστηκε» από τα φυλλοκάρδια των αστών «μας». Γιατί δεν ξέρουν τι να κάνουν ούτε με τα «μάρμαρα», ούτε με τον Sakis. Επιλέγουν λοιπόν τη «μέση οδό» του φτιασιδώματος, του «λίγο απ' όλα». Ο «πολιτισμός» τους είναι αποστειρωμένος, όπως και όλες, σχεδόν, οι εκφράσεις της ζωής τους: «Αγλυκα» γλυκά, ανάλατα φαγητά, «σούσι» και κρέας «σενιάν» (ωμό ψάρι και το κρέας να έχει ακόμα αίμα - αναγκαία επεξήγηση για τους «πληβείους»). Η «μέση οδός», μια ονείρωξη, μια φαντασίωση από εφηβικά κορμιά, που «άσπιλα» παρελαύνουν ανά τους αιώνες, παραδίδοντας τα «σκήπτρα» του «ενιαίου τρισχιλιετούς πολιτισμού» στους Βυζαντινούς. Κατόπιν, μας προέκυψαν και «ιπτάμενοι» φουστανελοφόροι...

Εκεί η «ιστορία» σταματά. Μετά ακούμε «ρεμπέτικα» γενικώς, οι «αγρότες» θερίζουν ακούγοντας Χατζιδάκι, ο Πειραιάς υφίσταται για να βγάζει «και ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά», τα οποία ανέμελα και ευτυχισμένα «παντρεύονται» και όλοι μαζί πλέον χορεύουν «Ζορμπά».

Ω! ονειρεμένη φαντασίωση της «γυναίκας του Καίσαρα», που επιπλέον πρέπει και να «φαίνεται», τουλάχιστον όταν τη «βλέπουν όλοι». Γιατί όταν «δε μας βλέπουν» ...ένα με διπλή πίτα και απ' όλα. Τουλάχιστον, αυτό έχει γεύση!

Οταν ο λυγμός του Καζαντζίδη έσκιζε καρδιές, ήταν η Ελλάδα της «μιζέριας», που δεν είχε στο DNA της το «γονίδιο του νικητή» και έπρεπε να «βγάλει τα μαύρα», επιτέλους! Τώρα η ινδοπρεπής «Μαντουβάλα» επέστρεψε, αφού δεν την τραγουδάει «αυτός» και μάλιστα «εκπροσωπεί» και την Ελλάδα. Πόρνη πραγματικότητα! Η «Μαντουβάλα» γράφτηκε σε 45άκι. Στην άλλη πλευρά, «αυτός» τραγουδούσε το «Δυο πόρτες έχει η ζωή».

Μα, αυτή είναι η Ελλάδα, διατείνονται πολλοί και «τούτο» και «κείνο», γεμάτη αντιθέσεις. Η φράση ακούγεται σωστή, μόνο που έχει σημασία τι «βλέπεις». Βλέπεις έναν κεντημένο καμβά γεμάτο χρώματα ή κομμάτια σπασμένου καθρέφτη. Λοιπόν Καλλιτέχνη μου, η επιλογή σου και, τελικά η ευθύνη σου, θα αντανακλά σαν τον καθρέφτη ή σαν φακός θα μεγεθύνει; Τα χρώματα ή τα κομμάτια. Αν επιλέξεις το πρώτο, έχεις και το Μέτρο. Αν επιλέξεις το δεύτερο, χτύπα τύμπανα για να σκεπάσεις τα γυαλιά που θρυμματίζονται. Ομως, ακόμα και έτσι, καμιά επιλογή από «τούτο» ή από «εκείνο» δεν ήταν συνεπής. Αν το «τούτο» αφορά πανανθρώπινα ιδανικά με πρώτο την Ειρήνη, κουβέντα δεν ακούστηκε. Αν το «εκείνο» αφορούσε τραγούδια, αυτά «φτιασιδώθηκαν» δίκην «χιτ» παραλιακού κλαμπ. Κινούμενοι στο έδαφος του «μπιτάτου» νεόπλουτου κοσμοπολιτισμού, το ζήτημα ήταν να «αποδείξουμε» ότι το «κάνουμε καλύτερα». Bravo!!!

Είναι «γλέντι» το «σπρώξιμο» στην πόρτα για να μπούμε στο κλαμπ; Το «διαφορετικό» των τελετών ήταν ψευδεπίγραφο, γιατί κατά βάθος απεχθάνονται τη διαφορετικότητα, που όντως είναι υπαρκτή, όχι όμως μόνον ως προνόμιο των Ελλήνων.

ΥΓ1: Δεν είναι τυχαίο ότι σε όλους έμεινε η στιγμή, που το κοριτσάκι «έσβησε» τη φλόγα. Επιτέλους, μια στιγμή σιωπής, φευγαλέα ανάμνηση Αρμονίας και Μέτρου.

ΥΓ2: Η Μαρία Κάλλας, πριν «φύγει», άκουγε και τραγουδούσε συνέχεια δύο τραγούδια: Τη «Νυχτερίδα - (Μέσα στης ζωής τα μονοπάτια)» και τη «Συννεφιασμένη Κυριακή». Μικρή λεπτομέρεια που δείχνει πολλά...

Με ανάλογες σκέψεις, θα περιπλανηθεί στα άδεια στάδια, η εκπομπή «Ποιητική Αδεία», που επιμελείται και παρουσιάζει ο Γιώργος Μηλιώνης την Κυριακή, 6 με 8 το απόγευμα, στον «902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM».