«Είμαστε εδώ για να θρηνήσουμε και να κλάψουμε, για να εκφράσουμε την αντίθεση μας, για να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στις οικογένειες που έχασαν τα παιδιά τους», ανέφερε η Σταυρούλα Δαλιάνη, τραγουδώντας ένα παραδοσιακό μοιρολόι και ένα παραδοσιακό νανούρισμα. Το πρώτο το αφιέρωσε στους νεκρούς των Τεμπών και το δεύτερο σε αυτούς που τους ανέθρεψαν και τους έχασαν, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης στους χιλιάδες που τα άκουγαν σιωπηλοί.
«Οσο το χρήμα είναι πάνω από τον άνθρωπο θα συμβαίνουν τέτοια εγκλήματα... Να μην αφήσουμε τις ζωές μας στα χέρια τους...», κάλεσε από σκηνής ο Απόστολος Ρίζος, ο οποίος τραγούδησε το «Μανούλα μου» του Μάνου Χατζιδάκι σε στίχους Ιάκωβου Καμπανέλλη.
Η Γιώτα Νέγκα, ο Γιάννης Παπαζαχαριάκης στην κιθάρα και ο Ντίνος Χατζηιορδάνου στο ακορντεόν ερμήνευσαν το «Κάποτε θα 'ρθουν» του Μίκη Θεοδωράκη και του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Το τραγούδι που εδώ και δέκα μέρες συνοδεύει τις μεγαλειώδες κινητοποιήσεις του λαού μας με αίτημα να μη συγκαλυφθεί το έγκλημα, που θρηνούν τα παιδιά που χάθηκαν. «Είναι στο χέρι μας. Είναι ευθύνη μας. Να μην ξεχάσουμε...», είπε η Γιώτα Νέγκα πριν κατέβει από τη σκηνή.