Τελικά, για άλλη μια φορά, η αστική τάξη αποδεικνύει πως η μπόχα της σαπίλας του συστήματός της μπορεί να γίνεται η ασφαλιστική δικλείδα προστασίας του και μάλιστα δικλείδα που, ανεξάρτητα αν την ανοίγει η ίδια ή «σκάει» χωρίς να το θέλει, ξέρει και τη χειρίζεται, προκειμένου να σώσει το σύστημα. Εστω και αν αυτή η μπόχα είναι θανατηφόρα με θύματα δικά της δημιουργήματα. Μπορεί, βεβαίως, να μαγαρίσει λιγάκι, έστω και προσωρινά, τη βιτρίνα της, αλλά το ξεμαγάρισμά της είναι το πρόσχημα που προβάλλεται στις μάζες ως κάθαρση της σαπίλας και της μπόχας. Και ας δουλεύει το καζάνι που την παράγει ασταμάτητα και πολλαπλασιαστικά. Αρκεί να επιτευχθεί ο σκοπός: «Η γυναίκα του Καίσαρα να φαίνεται τίμια».

Τούτη δω τη ρωμαϊκή ρήση για τη «γυναίκα του Καίσαρα» που «πρέπει να φαίνεται τίμια» και ας μην είναι, θυμίζει όλη η ιστορία και η εξέλιξή της, που ξέσπασε με αφορμή την υπόθεση Κεντέρη -Θάνου - Τζέκου. Γιατί ξαφνικά όλοι, από τη ΔΟΕ, την ΕΟΕ, την κυβέρνηση και τα κόμματα του συστήματος έως τα αστικά ΜΜΕ, ειδικά αυτά, (αυτό βεβαίως δεν εκπλήσσει), έκαναν «σαν την απατημένη σύζυγο» σχετικά με το ντόπινγκ. Και βεβαίως εδώ μπορεί να ισχύει το «ο κόσμος το 'χει τούμπανο και αυτοί κρυφό καμάρι», πως εμπορευματοποιημένος πρωταθλητισμός χωρίς ντόπινγκ είναι φαΐ χωρίς αλάτι. Και που ανεξάρτητα από τους λόγους και τον τρόπο που φανερώθηκε «το καμάρι τους», πάει πολύ να το «παίζουν παρθένες» που δεν ήξεραν. Ετσι φαίνονται όλες τούτες τις μέρες. Σαν τις «παστρικιές από τα Βούρλα», μόνο που αυτοί είναι «πολυτελείας». Ολοι τους. Τουλάχιστον ο Τζέκος ήταν ειλικρινής, όταν είπε πως «ντοπαρισμένος είναι αυτός που πιάνεται». Φαίνεται δε πως αυτό είναι και το όριο της υποτιθέμενης καταπολέμησης του ντόπινγκ, όπως φαίνεται από τη συνέχεια με την υπόθεση του Σαμπάνη, ή των άλλων, από άλλες χώρες, αθλητών που πιάστηκαν ντοπαρισμένοι και τους αφαιρέθηκαν μετάλλια.

Σε ρεπορτάζ του «Ρ», της Κυριακής 15/8/2004, με τίτλο «ποιο το τέλος της υπόθεσης Κεντέρη - Θάνου;», γράφαμε πως «δεν είναι σίγουρο αν θα αποκαλυφθεί ποτέ η πραγματική αλήθεια των γεγονότων που αντικειμενικά προκάλεσαν πολλά ερωτήματα και απορίες σχετικά με τους Ελληνες πρωταθλητές και την αρμόδια επιτροπή της ΔΟΕ για θέματα ντόπινγκ». Η ως τα τώρα εξέλιξη της υπόθεσης, οι ως τα τώρα «αποκαλύψεις» που είδαν το φως της δημοσιότητας και η ως τα τώρα κατάληξη επιβεβαιώνουν πλήρως την εκτίμησή μας αυτή. Ετσι ή αλλιώς, απ' όλες τις εμπλεκόμενες αρμόδιες αρχές, αλλά και την εξουσία στην Ελλάδα, (κυβέρνηση, αξιωματική αντιπολίτευση, Δικαιοσύνη), προβάλλεται το γεγονός ότι υπάρχουν ανοιχτά ζητήματα σχετικά με το γενικότερο θέμα του ντόπινγκ στον αθλητισμό και ιδιαίτερα στον πρωταθλητισμό, δηλαδή στο δικό τους δημιούργημα! Και ύστερα σου λένε «κάθαρση»! Για Αμερικανάκια μας πέρασαν; Γιατί π.χ. μιλούν για «έφοδο» στην επιχείρηση του Τζέκου και για απαγορευμένες ουσίες που εμπορευόταν, όταν ήδη το 2003 είχε ξαναπιαστεί η ίδια επιχείρηση με τέτοιες ουσίες; Τι έκαναν τότε πολιτική και αθλητική ηγεσία, αλλά και η Δικαιοσύνη; Τίποτα. Γιατί δεν ήθελαν να κάνουν.

Βεβαίως, από την έως τώρα κατάληξη της υπόθεσης και την «οικειοθελή;» απόσυρση των δύο πρωταθλητών, εύκολα κάποιος μπορεί να πει πως «σκοτώνουν τ' άλογα όταν γεράσουν». Αφ' ενός γιατί ο χειρισμός του ζητήματος, ανεξάρτητα από προθέσεις, οδήγησε και τους δύο στη μη συμμετοχή στους Αγώνες. Και λέμε ανεξάρτητα από προθέσεις, γιατί κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι ήταν και αυτός ένας από τους στόχους και τις επιδιώξεις μιας υπόθεσης, που φάνηκε ότι «έσκασε» ξαφνικά, επειδή πάλι για κάποιους λόγους, κάποιος κρίκος στην αλυσίδα έσπασε ή τον έσπασαν. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Η πραγματικότητα σε ό,τι έχει σχέση μ' αυτή καθεαυτή την υπόθεση των δύο αθλητών και του αντιντόπινγκ ελέγχου τους είναι εντελώς διαφορετική, τουλάχιστον τα δύο τελευταία χρόνια, με βάση βεβαίως τα όσα έχουν δημόσια αποκαλυφθεί γύρω από τα «κόλπα», που σαφώς αποδίδονται στον άμεσα εμφανιζόμενο «προστάτη» τους Χρήστο Τζέκο, για την αποφυγή τέτοιων ελέγχων. Και αφ' ετέρου, γιατί όλοι οι εμπλεκόμενοι καμώνονται πως ξαφνιάστηκαν για «το έγκλημα» και αναζητούν το θύτη σ' αυτό που φαίνεται και όχι σ' αυτό που υπάρχει, και γνωρίζουν όλοι πως υπάρχει, αφού δημιουργοί και συνδημιουργοί του το αναπαράγουν σε ασύλληπτη έκταση, σ' όλη την κλίμακα του αθλητισμού και του πρωταθλητισμού διεθνώς, ώστε να είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο πλέον.

Κοινωνικό φαινόμενο με διαστάσεις απίστευτες, αφού τα αναβολικά κάνουν θραύση παντού. Από τα απλά γυμναστήρια έως τους αθλητικούς συλλόγους. Οι ποσότητες, δε, των ουσιών που διακινούνται «νόμιμα» ή «παράνομα», (αλλά τι είναι νόμιμο και τι παράνομο και ποιος το καθορίζει;), σε εκατομμύρια αθλούμενους είναι ασύλληπτες. Τόσο που η παραβολή του ή η σύγκρισή του με τη μάστιγα των ναρκωτικών να έρχεται εντελώς αυθόρμητα στο μυαλό καθενός που συνειδητοποιεί την έκταση και την ουσία της μάστιγας του ντόπινγκ. Αλλά πάνω απ' όλα, κοινωνικό φαινόμενο γίνεται από τη στιγμή που, ως μέσο κατασκευής πρωταθλητών, τσακίζει την αξία του αγώνα στη συνείδηση, αντικαθιστώντας τη με την αξία του χρήματος. Και βεβαίως ο ίδιος μπορεί, διαμορφώνοντας τη συνείδησή του μ' αυτές τις αξίες, να «πουλήσει και την ψυχή του στο διάολο», για να περάσει τη ζωή του μέσα στον πλούτο, γνωρίζοντας ταυτόχρονα πως μπορεί να «ξεπουλάει» τη ζωή του στο θάνατο. Ετσι κι αλλιώς αυτός ο δρόμος είναι αργή ή και γοργή αυτοκτονία. Οχι στο όνομα της δόξας της κατακτημένης από τον αγώνα, αλλά της αγορασμένης για μια ζωή στον όποιο πλούτο του προσφέρουν οι αστοί, κερδίζοντας μέσω αυτού πολύ περισσότερα από την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των ονείρων της νεολαίας. Τετοιες συνειδήσεις θέλουν να διαμορφώσουν όλοι οι εμπλεκόμενοι στο κύκλωμα. Και απ' αυτή την άποψη «τα παιδιά», όπως αποκαλούν τους πρωταθλητές, δεν είναι «παιδιά», αλλά κατασκευασμένα, και με τη δική τους συναίνεση, είδωλα που κάποια στιγμή αποδεικνύονται και κάλπικα. Και έχουν και οι ίδιοι ευθύνη.

Και, βεβαίως, εμμέσως πλην σαφώς ως θύτης, συμβοηθούντων και των αστικών ΜΜΕ και της κυρίαρχης προπαγάνδας έχει ήδη υποδειχτεί ο Χρήστος Τζέκος, (μετά την υπόθεση Σαμπάνη μιλούν και για άλλον Ελληνα προπονητή), σημαντικός κρίκος σ' αυτή την υπόθεση. Αλλά ένας από τους πολλούς και όχι ο κυρίαρχος, αφού αντικειμενικά αυτός είναι ένα εξάρτημα στη μηχανή παραγωγής και αναπαραγωγής του ντόπινγκ και του σκοπού που υπηρετεί. Ανταλλακτικό, όμως, εξάρτημα ανάμεσα σε πάμπολλα παρόμοια που αποτελούν τους τελευταίους κρίκους στη συγκεκριμένη μηχανή. Φαίνεται πως έως τώρα ήταν ικανός να κάνει καλά τη δουλιά του. Τόσο καλά που ίσως και να άρχισε να 'ναι επικίνδυνος για τ' αφεντικά του ή για τα αντίπαλα αφεντικά στον ανταγωνισμό που υπάρχει και θα υπάρχει ανάμεσα στα μονοπώλια, τα οποία ποντάρουν δισεκατομμύρια στον εμπορευματοποιημένο αθλητισμό, προκειμένου να αναπαράγεται το κεφάλαιό τους ολοένα και πιο διευρυμένα, με ολοένα και μεγαλύτερα κέρδη. Επικίνδυνος, ίσως και για ολόκληρο το αθλητικό οικοδόμημα.

Και για του λόγου το αληθές των παραπάνω, αρκούν και μόνο δύο ερωτήματα. Αν το φαινόμενο του ντόπινγκ δεν ήταν γενικευμένο, γιατί να απαιτούνται ολοένα και περισσότερα μέτρα ελέγχου και καταστολής; Ακούμε για ιπτάμενους γιατρούς, για διεθνείς επιτροπές κλπ. Και ακόμη, αν πράγματι η ΔΟΕ ήθελε να κάνει πράξη το υποκριτικό κλείσιμο της ομιλίας του Ζακ Ρονγκ στην τελετή έναρξης της Ολυμπιάδας για «καθαρούς αγώνες», γιατί έκλεισε την υπόθεση μετά την «οικειοθελή απόσυρση» των αθλητών, καταλήγοντας ότι δεν υφίσταται θέμα; Τούτη δω η απύθμενη υποκρισία θύμισε την επιχείρηση «καθαρά χέρια» του υπουργού της χούντας Λαδά και τα σάπια κρέατα του άλλου υπουργού της χούντας Μπαλόπουλου.

Και έτσι βγήκαν λάδι οι «αθάνατοι» της ΔΟΕ, τ' αφεντικά των Ολυμπιακών Αγώνων του κεφαλαίου και μαζί και οι «δικοί μας», δηλαδή η ελληνική εξουσία της άρχουσας τάξης μαζί με την αθλητική ηγεσία που υπηρετεί πιστά τα ίδια συμφέροντα του κέρδους. Η αντιπαράθεση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ στο πρόβλημα, στην ουσία της, δεν είναι τίποτε λιγότερο τίποτε περισσότερο απ' ό,τι στα άλλα ζητήματα. Γιατί μπορεί να βγήκε στη δημοσιότητα πρόταση του Τζέκου (πρόγραμμα «Κόροιβος» λένε ότι ονομαζόταν) στην κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, η οποία λέγεται ότι την απέρριψε, αλλά αυτή η κυβέρνηση έθεσε το στόχο «φέρτε μας μετάλλια». Και η ΝΔ, επίσης, στα πλαίσια της «εθνικής ομοψυχίας» για την ευόδωση «εθνικών στόχων» γνώριζε και συναινούσε, συγκαλύπτοντας την υπόθεση. Γιατί τα μετάλλια πουλούσαν «ισχυρή Ελλάδα». Αλλωστε, ο Γ. Λιάνης, υφυπουργός αθλητισμού του ΠΑΣΟΚ που εμφανίζεται και αυτός λάβρος κατά του ντόπινγκ, έχοντας ως άλλοθι το φάκελο με κάποια δημοσιεύματα ξένων εφημερίδων, που έστειλε στην εισαγγελία, δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Επί υφυπουργίας του φτιάχτηκαν οι πιο πολλοί πρωταθλητές. Και από την άλλη, είναι και η υπόθεση Κατάρ. Πώς έφυγαν οι Τζέκος - Κεντέρης - Θάνου από την Κρήτη; Πώς πήραν βίζα, ποιος έστειλε αεροπλάνο; Ολα ο Τζέκος μόνος του τα έκανε; Αλλά και η κυβέρνηση δεν μπορεί να το παίζει «Πόντιος Πιλάτος», λέγοντας πως θα αντιμετωπίσει το «πρόβλημα» μετά τους Αγώνες. Ας μην παραπλανώνται οι λαϊκοί άνθρωποι από την ταχτική της. Αλλωστε, για τον άκρως εμπορευματοποιμένο αθλητισμό πασχίζει.

Ηδη εμφανίστηκε ένας ελλοχεύων κίνδυνος αποκάλυψης της σαπίλας στο σύνολο του εμπορευματοποιημένου αθλητικού συστήματος. Αλλωστε, το πάνω χέρι το 'χουν τα διεθνικά μονοπώλια, με την «Κόκα - Κόλα» στην κορυφή της πυραμίδας. Τα διεθνικά μονοπώλια ποντάρουν στους πρωταθλητές, οι οποίοι έχουν τεράστια συμβόλαια με σίγουρα λεφτά και εισόδημα μεγάλο. Είναι πασίγνωστο πως ο Κεντέρης έχει συμβόλαια με την «Πούμα» και η Θάνου με την «Αντίντας». Είναι γνωστό, επίσης, πως και ελληνικά μονοπώλια, ακόμη και κρατικής συνιδιοκτησίας έχουν συμβόλαια με τους δύο αθλητές. Ηδη βγήκε στη δημοσιότητα πως ο ΟΤΕ ποντάρισε πολλά στον Κεντέρη και σκέφτονται οι ιθύνοντές του πώς θα απαλλαγούν απ' αυτόν, μετά το υποτιθέμενο σκάνδαλο. Το ίδιο ίσως πράξουν και τ' άλλα μονοπώλια. Ισως αποκαθηλωθούν και τα ονόματά τους, (δείγμα και αυτό των αξιών του συστήματος), από δρόμους, πλατείες, τα βαπόρια της ΝΕΛ κλπ. Αλλωστε, και να μην τιμωρηθούν έχουν στιγματιστεί απ' αυτούς που και οι ίδιοι υπηρέτησαν με την αθλητική τους ικανότητα και δραστηριότητα, ενισχυμένη με ντοπάρισμα ή όχι δεν έχει και τόση σημασία, κυνηγώντας χρήμα και δόξα που τους τα πρόσφεραν απλόχερα. Αλλά αυτή η ικανότητα και δραστηριότητα φτάνει μάλλον στο φυσικό της τέλος.

Και είναι και το στίγμα που τους φόρτωσε το σύστημα που υπηρετούν. Το ίδιο τους έκανε και η «πατρίδα του έθνους των αστών» και των «μεγάλων ιδεών», γιατί της «λέρωσαν» την πρόσθετη λάμψη της βιτρίνας τους με τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων, κινδυνεύοντας να χάσει πόντους στο κυνήγι μιας καλύτερης θέσης στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Εδώ ίσως ταιριάζει το «σκοτώνουν τ' άλογα όταν γεράσουν», αν και ως την τελική κατάληξη πιθανά «τ' άλογα» να κάνουν και για άλλες δουλιές. Θα δούμε. Και δεν έχει σημασία αν οι ίδιες οι εταιρίες -χορηγοί τους, ήθελαν να τους ξεφορτωθούν ποντάροντας σε «νέα άλογα» ή οι ανταγωνιστές τους. Ισως και τα δύο να συμβαίνουν. Αλλά το σπουδαιότερο για το κεφάλαιο και τον εμπορευματοποιημένο αθλητισμό του είναι ότι «έσωσε την παρτίδα». Και όχι μόνο αυτό. Τούτη δω η ιστορία ξαναανακατεύει την τράπουλα στην κορυφή της αθλητικής ηγεσίας, των ομοσπονδιών, στα πλαίσια τόσο του ανταγωνισμού των εταιριών -χορηγών, όσο και στον έλεγχό τους από την αστική πολιτική ηγεσία.

Τούτη δω η πραγματικότητα που διαμορφώνουν με τη συγκεκριμένη ιστορία στοχεύει ίσια στις λαϊκές συνειδήσεις με ένα, τον ίδιο πάντα, σκοπό. Τη διατήρηση των θεμελίων της οικονομικής βάσης που στηρίζουν το αστικό αθλητικό εποικοδόμημα και στηρίζονται και σ' αυτό και την αναπαραγωγή του. Είναι σαν το σύστημα της εξουσίας τους. Φαίνεται δημοκρατικό, αλλά δεν είναι. Πρέπει όμως να το κάνουν να φαίνεται για να εγκλωβίζουν συνειδήσεις. Ετσι και το ντοπάρισμα θα υπάρχει και θα εξαπλώνεται και η άκρατη υποκρισία των καθαρών αγώνων να φαίνεται «έργο αγαθό». Και τα δύο τα κουμαντάρει το ίδιο το σύστημα. Αλλά και απ' αυτό κρίνεται η αναπαραγωγή του. Με την ιδεολογική, πολιτική χειραγώγηση των λαϊκών μαζών, χρησιμοποιώντας ένα κοινωνικό φαινόμενο που από τη φύση του προσιδιάζει σ' αυτό, που επίσης είναι πρωταρχικό μέρος της ανθρώπινης φύσης από τότε που ο άνθρωπος, ως σύμφυτο και αδιάσπαστο μέρος της φύσης, ξεχώρισε απ' αυτήν ως κοινωνικό ον με την εργασία του. Και αυτό δεν είναι άλλο από τον αγώνα. Τον αγώνα για να καταχτά ολοένα ανώτερο επίπεδο ζωής, κόντρα σ' όλα τα εμπόδια που οι ίδιες οι σχέσεις παραγωγής, δηλαδή η οικονομική βάση της κοινωνίας βάζουν, προκειμένου να φρενάρουν τον τροχό της ιστορίας από την προοδευτική κίνησή του για όφελος ολόκληρης της κοινωνίας. Τον αγώνα που σπάει τα ρεκόρ καταχτήσεων της έως τώρα κοινωνικής ζωής του για να την κάνει καλύτερη, αλλάζοντας την κοινωνία, από τις κατώτερες βαθμίδες στις ανώτερες, έως το οριστικό πέρασμά της στην ιστορία του μέλλοντος της αταξικής κοινωνίας, όπου όλοι δουλεύουν σε όφελος όλων.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα με το ντόπινγκ δεν είναι ότι είναι γενικευμένο στον αθλητισμό. Είναι η συνείδηση που επιδιώκει να διαμορφώσει στις λαϊκές μάζες, ιδιαίτερα στους νέους, ότι αυτό που ξεχωρίζει σ' αυτή την κοινωνία είναι τα ρεκόρ των «μη κανονικών ανθρώπων» όπως κυνικά πρόβαλε ένας δημοσιογράφος. Είναι η δόξα των αθλητών και το χρήμα που αυτή φέρνει από τους χορηγούς, όχι μόνο ως κίνητρο αλλά ως ιδανικό, ως αξία ζωής. Ναι, εδώ φτάσαμε. Να δημιουργούν κάποιοι μεταλλαγμένους, μη «κανονικούς ανθρώπους» για να υπηρετούν μια ιστορικά ξεπερασμένη κοινωνία την οποία διαφεντεύουν οι λίγοι, οι κηφήνες της, που ζουν ως παράσιτά της από την κλεμμένη εργασία των πολλών. Μα μήπως αυτοί δεν είναι οι μη κανονικοί; Επομένως, το επικίνδυνο της υπόθεσης είναι το κοινωνικό ντοπάρισμα ανοχής ή υποταγής στο σύστημα. Και επειδή ο αθλητισμός είναι μέρος του συστήματος, υποταγμένος να λειτουργεί με τους δικούς του όρους και κανόνες στο επίπεδο του εποικοδομήματος πρέπει να λειτουργεί έτσι που να επιβάλλει το ντοπάρισμα δηλαδή της κοινωνίας στην ανοχή των χορηγών. Αλλωστε για το κέρδος, δηλαδή για τους λίγους τον θέλουν. Και τους αθλητές και πρωταθλητές ως εξαρτήματα στη βιτρίνα τους, που αποφέρουν ακόμη περισσότερα κέρδη. Και στο επίπεδο της παραγωγής και στο επίπεδο του εποικοδομήματος, ως μέρος διαμόρφωσης της κοινωνικής συνείδησης.

Μα ο αθλητισμός είναι αναπόσπαστο μέρος της φύσης και της ζωής του ανθρώπου, και ως τέτοιο είναι ζήτημα κοινωνικό. Μέρος του συνολικού κοινωνικού ζητήματος που στις ταξικές κοινωνίες η ουσία του είναι η εκμετάλλευση. Ως τέτοιο πρέπει να εντάσσεται στην ταξική πάλη, ως ένα από τα μέτωπα που η κατάργηση της εμπορευματοποίησής του είναι προϋπόθεση για να ξαναγίνει αδιάσπαστο μέρος της ζωής του ανθρώπου. Και αυτή η κατάργηση απαιτεί την πάλη για την αντικατάσταση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας με την κοινωνική. Ετσι θα τον κάνει καθολικό κοινωνικό φαινόμενο, δηλαδή δικαίωμα για όλους, στο συναγωνισμό και την άμιλλα του αγώνα των ανθρώπων μιας κοινωνίας, που καταργώντας την εκμετάλλευση θα κατακτούν τον κόσμο ολόκληρο, περνώντας από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας.