Ενα εξαιρετικής σημασίας γεγονός πέρασε απαρατήρητο από τα έντυπα και ραδιοτηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης. Πρόκειται για την «πολυεθνική ταξιαρχία νοτιοανατολικής Ευρώπης». Η ιστορική ουρά του γεγονότος χρονολογείται από την αρχή της 10ετίας του 1990. Μέχρι τότε και λόγω της ύπαρξης του Συμφώνου της Βαρσοβίας και του ευρύτερου σοβιετικού πόλου ισχύος, ίσχυε το συγκεντρωτικό δόγμα του ΝΑΤΟ. Αυτό προέβλεπε ως κύρια γραμμή αντιπαράθεσης την Κεντρική Ευρώπη και συγκεκριμένα την τότε συνοριακή γραμμή μεταξύ της Ανατολικής και Δυτικής Γερμανίας. Μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και την έλευση του δόγματος της «νέας τάξης», το συγκεντρωτικό δόγμα του ΝΑΤΟ μετατράπηκε σε περιφερειακό. Με στόχο τον στρατιωτικό έλεγχο του πλανήτη, προγραμματίσθηκαν περιφερειακές «πολυεθνικές δυνάμεις ταχείας ανάπτυξης». Μια από αυτές θα κάλυπτε τη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ και προβλεπόταν να συγκροτηθεί από την Ελλάδα, την Τουρκία και την Ιταλία ως την εποπτεύουσα δύναμη. Το σχέδιο αυτό συνάντησε δυσκολίες λόγω, κυρίως, των ελληνοτουρκικών διενέξεων. Στο ίδιο διάστημα της 10ετίας του 1990 οι ΗΠΑ δημιούργησαν το νέο δόγμα που ονόμασαν «Συνεταιρισμός για την Ειρήνη». Πρόκειται για μια προσπάθεια εναγκαλισμού των χωρών του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας.

Οι δυτικόπνευστες κυβερνήσεις των χωρών αυτών πάντα εκλιπαρούν να εισέλθουν στο ΝΑΤΟ, προσδοκώντας σε μία ασφάλεια και προστασία, τόσο έναντι γειτονικών χωρών όσο κι έναντι ανατροπής τους από εσωτερικό λαϊκό κίνημα. Ενας τρόπος για να αποφύγουν οι ΗΠΑ να τις εντάξουν στο νέο δόγμα «υνεταιρισμός για την Ειρήνη», διατηρώντας έτσι ανέξοδα τον έλεγχό τους. Εδώ αξίζει να παρατηρηθεί ότι οι ΗΠΑ κι ευρύτερα η Δυτική Συμμαχία δεν εμπιστεύεται το μέλλον αυτών των χωρών. Στο χώρο της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ προέκυπταν οι Βαλκανικές χώρες του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας. Αυτές ενσωματωνόμενες στον «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη», διοχετεύτηκαν στην προηγούμενη και πρακτικά ατελέσφορη ΝΑΤΟϊκή «πολυεθνική δύναμη ταχείας ανάπτυξης» Ελλάδας, Τουρκίας, Ιταλίας. Ετσι δημιουργήθηκε το νέο σχήμα «Ταξιαρχία πολυεθνικής δύναμης Νοτιοανατολικής Ευρώπης». Αυτή αποτελείται από τις βαλκανικές χώρες Ελλάδα, Τουρκία, Βουλγαρία, Ρουμανία, ΠΓΔΜ και Αλβανία. Επιπρόσθετα ανήκει κι η Ιταλία ως η εποπτεύουσα όπως και πριν δύναμη.

Ητωρινή φάση του γεγονότος είναι ότι αυτή συνήλθε για πρώτη φορά κι υπό εορταστική ατμόσφαιρα στις 6 Δεκέμβρη 1999 στη Φιλιππούπολη της Βουλγαρίας. Η σύνοδος αφιερώθηκε σε μια στρατιωτική άσκηση επί χάρτου. Από την Ελλάδα συμμετείχαν 25 αξιωματικοί κι υπαξιωματικοί. Η Αλβανία απουσίασε, προφανώς λόγω του δισυπόστατου των ένοπλων δυνάμεών της μεταξύ του επίσημου ανήμπορου αλβανικού στρατού και της αλητοσυμμορίας του «Ουτσεκά». Ωστόσο, η σημαία της σηκώθηκε και θεωρήθηκε επισήμως παρούσα. Αυτή η ιστορία της «πολυεθνικής ταξιαρχίας Νοτιοανατολικής Ευρώπης» εξελίχθηκε για την Ελλάδα στα μουλωχτά όπως και τόσα άλλα γύρω από την ελληνική συμμετοχή στις ΝΑΤΟικές τυχοδιωκτικές ενέργειες στην περιοχή.

Ευθέως προκύπτουν ερωτηματικά όπως «ποιο θα είναι το κόστος αυτής της νέας στρατοκρατικής σύμπραξης;» και «πόσο θα επεκταθεί η κατάπτυστη αύξηση ελλήνων μισθοφόρων εκτός των ελληνικών συνόρων ως "κρέας για τα κανόνια";». Είναι αρκετά εύλογο π.χ. το γεγονός ότι οι νεαροί αυτοί μισθοφόροι κρατούνται εκτός της Ελλάδας για να μη δέχονται τις επιπτώσεις της καθημερινής πραγματικότητας. Μήπως τους διαπλάθουν σε σύγχρονους γενίτσαρους για να επέμβουν κι εναντίον του ελληνικού λαϊκού κινήματος; Γιατί τόση μυστικότητα γύρω από το ζήτημα της στρατολόγησης νεαρών μισθοφόρων μέσα από τη χοάνη της εκτεταμένης ανεργίας και ανέχειας; Γιατί τα εν πολλοίς κρυψίνοια γύρω από την οργάνωση και σύνδεση της Ελλάδας σε περιφερειακά μιλιταριστικά σχήματα του διεθνούς υπερεθνικού ιμπεριαλισμού; Αυτές οι καυτές ερωτήσεις αποτελούν τον καμβά της ανάπτυξης του μαχόμενου κινήματος ειρήνης.