15 του Ιούλη 1965. Ο Γ. Παπανδρέου, πρωθυπουργός της Ελλάδας, μετά την εκλογική του νίκη στα 1964 με τη συμβολή και της ΕΔΑ, έκανε μια σύντομη συνάντηση με το βασιλιά Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ. Μετά την έξοδό του από τα ανάκτορα αρνήθηκε να κάνει δηλώσεις στους δημοσιογράφους. Ποιο το περιεχόμενο της συνάντησης; Μια ώρα αργότερα, γύρω στις 8.15 μ.μ., ο Γ. Παπανδρέου κάλεσε τους δημοσιογράφους για να τους δώσει το στίγμα των όσων συζήτησε με το βασιλιά.

«Επήλθε διαφωνία Στέμματος και κυβερνήσεως. Αύριον θα υποβάλω την παραίτησιν της κυβερνήσεως και θα προβώ εις ανακοινώσεις», τους είπε (Σόλωνα Γρηγοριάδη: «Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας 1941-1974», εκδόσεις Καπόπουλος, τόμος 4ος, σελ. 416-417).

Βεβαίως, αμέσως μετά το τέλος της επίσκεψης στα ανάκτορα του Γ. Παπανδρέου, το κατώφλι τους διάβαινε ο, έως εκείνη τη στιγμή, πρόεδρος της Βουλής Γ. Αθανασιάδης - Νόβας. Και, βεβαίως, έλαβε την εντολή για σχηματισμό νέας κυβέρνησης.

Ετσι, η 15η του Ιούλη καταγράφηκε στην Ιστορία ως η μέρα που ξέσπασε μια βαθιά πολιτική κρίση, η οποία βεβαίως και δεν εμφανίστηκε ξαφνικά. Αλλά ο ελληνικός λαός πλήρωσε βαρύ τίμημα στη συνέχεια, αφού η εξέλιξή της για δυο ολόκληρα χρόνια οδήγησε στη στρατιωτικοφασιστική δικτατορία των συνταγματαρχών τον Απρίλη του 1967.

Για τις εξελίξεις αυτές το ΚΚΕ, με ανακοίνωση της ΚΕ του, υπογράμμισε:

«Οι σκοτεινοί κύκλοι της ανωμαλίας - το παλάτι, η χούντα και οι ξένοι - έβαλαν σε εφαρμογή το πραξικόπημα που σχεδίαζαν από καιρό και που μάταια προσπαθούν τώρα να καλύψουν κάτω από το μανδύα της νομιμότητας. Παραβιάζοντας το Σύνταγμα και καταπατώντας ωμά την εκφρασμένη λαϊκή θέληση, ανέτρεψαν τη νόμιμη κυβέρνηση και στη θέση της διόρισαν μια τριανδρία-πειθήνιο όργανό τους. Οι σκοποί τους είναι διάφανοι. Χτύπημα των δημοκρατικών καταχτήσεων. ΝΑΤΟική λύση στο Κυπριακό. Τράβηγμα της χώρας στο βρωμερό πόλεμο του Βιετνάμ. Ανελέητη εκμετάλλευση του λαού και της χώρας από τα ξένα και ντόπια μονοπώλια.

Η κατάσταση - σημείωνε η ΚΕ του ΚΚΕ - είναι σοβαρή. Οι συνωμότες - αδίστακτοι στις επιδιώξεις τους - σπρώχνουν τη χώρα στο δρόμο της ανωμαλίας, που οδηγεί σε εθνικές συμφορές» («ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ», τεύχος 8/1965, σελ. 82-83).

Ο ελληνικός λαός αντιμετώπισε την εξελισσόμενη πραγματικότητα αυτής της βαθιάς πολιτικής κρίσης με μαζικές διαδηλώσεις και άλλες πολύμορφες κινητοποιήσεις σ' ολόκληρη τη χώρα. Οι διαδηλώσεις έφταναν ως τις συγκρούσεις με την αστυνομία, αφού το τότε καθεστώς στην Ελλάδα διέβλεπε το δυναμισμό τους και βεβαίως δεν ήταν σίγουρο ότι με διαφορετικά μέσα δε θα ξέφευγε ο έλεγχος από τα χέρια του. Αποκορύφωμα των συγκρούσεων ήταν η δολοφονία του Σ. Πέτρουλα, μέλους της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη, στις 21/7/1965.

Ηταν η εποχή που το σύνθημα του «114» κυριαρχούσε στην αντιπαράθεση λαού και καθεστώτος. Αλλωστε, το κίνημα του «114» είχε ήδη πάρει διαστάσεις πριν την πολιτική κρίση. 114 ήταν το άρθρο του τότε Συντάγματος, που όριζε ότι η τήρησή του αφιερώνεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων.

Αυτά τα γεγονότα έμειναν στην Ιστορία ως «Ιουλιανά». Βασικό χαρακτηριστικό τους ήταν η μαχητική λαϊκή πάλη, με πρωταγωνιστές τους κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, αλλά ιδιαίτερα της νεολαίας. Αλλωστε, και πριν την πολιτική κρίση, το λαϊκό κίνημα βρισκόταν σε άνοδο. Ορισμένα παραδείγματα που το επιβεβαιώνουν είναι η πορεία των 80.000 εργατών στις 6/4/1964, οι μεγάλες απεργίες, η κίνηση των 115 συνδικαλιστικών οργανώσεων, οι μαζικές μαραθώνιες πορείες ειρήνης, η δημιουργία ενός μεγάλου πολιτιστικού κινήματος στη νεολαία μέσω της Νεολαίας Λαμπράκη, καθώς και τα θετικά αποτελέσματα για την ΕΔΑ στις δημοτικές εκλογές του 1964. Η άνοδος του κινήματος είχε σημαντική συμβολή στην όξυνση των αντιθέσεων του αστικού πολιτικού κόσμου.

Τα γεγονότα της 15ης του Ιούλη 1965 ήταν μια από τις μεγαλύτερες συγκρούσεις ανάμεσα στα κέντρα εξουσίας στην Ελλάδα. Είχαν συντελεστεί γεγονότα που συνέβαλαν στην αλλαγή των συμμαχιών ανάμεσα στα Ανάκτορα και στα αστικά πολιτικά κόμματα. Η αλλαγή αυτή εκφράστηκε με το σπάσιμο της σχέσης Παλατιού και «Ενωσης Κέντρου» του Γ. Παπανδρέου και με τη συγκρότηση μετώπου ανάμεσα στο Παλάτι και την ΕΡΕ, που ελέγχανε και το Στρατό. Σ' αυτή τη συμμαχία συμπεριλαμβάνονταν και άλλες δυνάμεις, όπως το «Κόμμα των Προοδευτικών» του Σπ. Μαρκεζίνη, η εφημερίδα του Πάνου Κόκκα «Ελευθερία», άλλα εκδοτικά συγκροτήματα, όπως Λαμπράκης, Παπαγεωργίου, Βελλίδης, αλλά και στελέχη της «Ενωσης Κέντρου».

Στην κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές του 1964, όπου η «Ενωση Κέντρου» συγκέντρωσε το 52,72% των ψήφων, απόλυτη πλειοψηφία, στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας μπήκε ο Πέτρος Γαρουφαλιάς. Ηταν πιστός στο Παλάτι, άρα ο άνθρωπος του βασιλιά στην κυβέρνηση, για το Στρατό.

«Τις καλές σχέσεις με το Παλάτι ο Γ. Παπανδρέου φροντίζει να τις διατηρήσει και μετά τον θάνατο του βασιλιά Παύλου. Στη δεύτερη κυβέρνησή του μετά τις εκλογές του Φεβρουαρίου 1964, τοποθετεί στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας τον Πέτρο Γαρουφαλιά, σαν χειρονομία καλής θέλησης προς τα Ανάκτορα. Ο Π. Γαρουφαλιάς είναι πρόσωπο της εμπιστοσύνης των Ανακτόρων και ο Παπανδρέου με την ενέργειά του αυτή εκτιμάει και αποδέχεται το ενδιαφέρον του Παλατιού ν' ασκεί έλεγχο στις Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας» (Π. Παρασκευόπουλου «Γ. Παπανδρέου», σελ. 126).

Στο μεταξύ, στον Εβρο διαδραματίστηκε η γνωστή προβοκάτσια με πρωταγωνιστή τον Γ. Παπαδόπουλο, τον μετέπειτα αρχηγό της δικτατορίας. Ο Γ. Παπανδρέου δεν τιμώρησε τον Γ. Παπαδόπουλο, αν και αποδείχτηκε ότι ο ίδιος προκάλεσε το σαμποτάζ στα 3 στρατιωτικά αυτοκίνητα και όχι οι στρατιώτες Μπέκιος και Ματάκης, οι οποίοι είχαν «ομολογήσει», μετά από φριχτά βασανιστήρια, ότι υποκινούνταν από το ΚΚΕ! Ο Παπαδόπουλος ήταν γιος συμπατριώτη και παλιού γνωστού του Γ. Παπανδρέου. Μόλις ο πατέρας Παπαδόπουλος είδε ότι ήταν πιθανό να τιμωρηθεί ο γιος του, πήγε στο Καστρί και παρακάλεσε τον Παπανδρέου «να σώσει το παιδί του». Ο Παπανδρέου συγκινήθηκε (!) και έδωσε εντολή να μπει η υπόθεση στο αρχείο!..

Μετά την προβοκάτσια του Γ. Παπαδόπουλου στον Εβρο, ο Γ. Παπανδρέου αποφάσισε να αντικαταστήσει τον Πέτρο Γαρουφαλιά από υπουργό Εθνικής Αμυνας, αλλά ο Γαρουφαλιάς δεν παραιτήθηκε. «Καλούσε βουλευτές της Ενωσης Κέντρου και τους βολιδοσκοπούσε αν θα τον ενέκριναν για πρωθυπουργό. Είχε τότε σιγουρευτεί πως θα ήταν δυνατό να γίνει πρωθυπουργός και είχε πάρει τόσο θάρρος, ώστε τους καλούσε και στο ίδιο γραφείο του στο υπουργείο» (Μιχ. Παπακωνσταντίνου: «Η ταραγμένη εξαετία 1961-1967», τόμος 2ος, σελ. 152).

Ο Γ. Παπανδρέου, που θέλησε ν' αναλάβει ο ίδιος το υπουργείο, βρήκε μπροστά σ' αυτή του την απόφαση τον βασιλιά Κωνσταντίνο, που αρνήθηκε αυτή την αλλαγή και η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου παραιτήθηκε ...το βράδυ της 15 του Ιούλη 1965. Ετσι, στο λαό θέλησαν να δείξουν ότι αιτία της παραίτησης της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου ήταν η άρνηση του βασιλιά να είναι ο πρωθυπουργός και υπουργός Εθνικής Αμυνας! Και σε συνέχεια, αφού παραιτήθηκε, κάλεσε το λαό να στηρίξει τον νέο «ανένδοτο» αγώνα!..

Το ΚΚΕ στο 9ο Συνέδριό του εκτιμώντας τη συγκεκριμένη περίοδο αναφέρει στην απόφασή του τα εξής:

«Οι πιο αντιδραστικές δυνάμεις της ολιγαρχίας, το Παλάτι και οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, ανησυχώντας από την άνοδο του λαϊκού και, γενικότερα του δημοκρατικού κινήματος, και ενθαρρημένες από την πολιτική των υποχωρήσεων και των συμβιβασμών της ΕΚ με τη Δεξιά, οργάνωσαν από την επαύριο ακόμα των εκλογών την αντεπίθεσή τους. Γρήγορα άρχισε και πάλι η προώθηση στο προσκήνιο της στρατοκρατίας και όλου του κρατικού και παρακρατικού - τρομοκρατικού μηχανισμού. Χαρακτηριστικές ενέργειές τους ήταν οι προβοκάτσιες στο Γοργοπόταμο, στον Εβρο κλπ. (σ.σ. πρόκειται για τη νάρκη που έσκασε στο γιορτασμό της ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοπόταμου στα 1964 με νεκρούς και τραυματίες και για το γνωστό σαμποτάζ του Γ. Παπαδόπουλου μετέπειτα δικτάτορα, που έριξαν ζάχαρη στα ρεζερβουάρ βενζίνης των τανκς).

Η αντεπίθεση των συντονισμένων δυνάμεων της αντίδρασης βρήκε την ανοιχτή εκδήλωσή της στο παλατιανό πραξικόπημα της 15ης του Ιούλη 1965. Κύριος στόχος του παλατιανού πραξικοπήματος ήταν το χτύπημα του ανερχόμενου εργατικού και λαϊκού - δημοκρατικού κινήματος.

Το παλατιανό πραξικόπημα συνάντησε την ενεργό αντίσταση της εργατικής τάξης, όλων των δημοκρατικών δυνάμεων. Οι κομμουνιστές στάθηκαν οι πρωτεργάτες της λαϊκής ενότητας, οι πρωτοπόροι αγωνιστές της ηρωικής ενιαίας δράσης των 70 ημερών. Ομως, το μαζικό αυτό κίνημα, εξαιτίας των λαθών που διαπράχθηκαν στην καθοδήγησή του, όπως η μη έγκαιρη πραγματοποίηση πανεργατικής πολιτικής απεργίας και ο ευνουχισμός του μεγαλειώδικου μαζικού κινήματος, που εκδηλώθηκε από τις πρώτες μέρες με τον περιορισμό του στα πλαίσια που καθόριζαν οι αρχές, οδηγήθηκε τελικά στο πλήρες αποδυνάμωμά του.

Με το παλατιανό πραξικόπημα του 1965 σημειώθηκε στροφή στην πολιτική κατάσταση προς τα δεξιά. Στην κυβέρνηση βρέθηκαν δυνάμεις που στηρίζονταν αποκλειστικά στη Δεξιά και στο Παλάτι. Συντελέστηκε παραπέρα συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια της στρατοκρατίας και της Αυλής. Το παλατιανό πραξικόπημα αποτέλεσε στην ουσία τον πρόδρομο της φασιστικής δικτατορίας των συνταγματαρχών...

Μετά τον Ιούλη του 1965, ολόκληρο το 1966 και τους πρώτους μήνες του 1967, σημειώνεται σοβαρό απεργιακό κίνημα των εργατών και υπαλλήλων γύρω από τις οικονομικές διεκδικήσεις τους. Το 1965 απήργησαν 964 χιλιάδες εργάτες και υπάλληλοι με αποκορύφωμα την πολιτική απεργία της 27 του Ιούλη 1965, που αγκάλιασε 350 χιλιάδες εργαζόμενους. Στα 1966 οι απεργοί έφτασαν το ένα εκατομμύριο εξακόσιες χιλιάδες. Και στο πρώτο τρίτο του 1967 ξεπέρασαν τις 700 χιλιάδες (στους αριθμούς αυτούς υπολογίζουμε και τους εργάτες και υπαλλήλους που κατέβηκαν δυο και τρεις φορές σε απεργία). Παράλληλα, στο διάστημα 1965 - 1967 κινητοποιούνται εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες. Ανάμεσα στις εκδηλώσεις αυτές είναι και η μαχητική κάθοδος των αγροτών της Μακεδονίας στη Θεσσαλονίκη και άλλες σοβαρές κινητοποιήσεις. Μπαίνουν σε κίνηση και βιοτέχνες, επαγγελματίες, επιστήμονες για τα ζητήματά τους. Πραγματοποιούνται σ' όλες σχεδόν τις πόλεις της χώρας αγωνιστικές εκδηλώσεις ενάντια στον κίνδυνο ανώμαλων λύσεων.

Πρέπει, ωστόσο, να σημειωθεί πως για μια σειρά λόγους, και κυρίως επειδή δεν υπήρχε σαφής προοπτική σχετικά με τις εξελίξεις, ιδιαίτερα σαφής προοπτική για τον κίνδυνο ανώμαλων λύσεων, και επειδή σημειώνονταν διαστρεβλώσεις στην πολιτική της ενότητας, το πλατύ αυτό κίνημα διεκδικήσεων δε στάθηκε δυνατό να συνδεθεί όσο έπρεπε με τους πολιτικούς αγώνες, με την πάλη για την αποτροπή των σχεδίων της αντίδρασης....

Το χαρακτηριστικό γνώρισμα της κατάστασης στην περίοδο αυτή είναι η κυβερνητική αστάθεια, η αδυναμία της μονοπωλιακής ολιγαρχίας, της Αυλής και των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών να επιβάλουν την αντιλαϊκή πολιτική τους με τα συνηθισμένα κοινοβουλευτικά μέσα, αλλά και η αδυναμία της εργατικής τάξης, των προοδευτικών δημοκρατικών δυνάμεων να δώσουν δημοκρατική διέξοδο στην κρίση. Σ' αυτές τις συνθήκες, οι δυνάμεις της αντίδρασης προσανατολίζονταν σε ανώμαλες λύσεις. Μια μερίδα της ολιγαρχίας μαζί με το παλάτι, έχοντας την ενθάρρυνση ιμπεριαλιστικών κύκλων, προετοίμαζαν την επιβολή στρατιωτικής δικτατορίας με όργανα τη χούντα των στρατηγών. Ταυτόχρονα, μια άλλη μερίδα της ολιγαρχίας, με όργανό της τη χούντα των συνταγματαρχών, με την άμεση καθοδήγηση της αμερικάνικης ΚΥΠ και του Πενταγώνου και με σχέδιο του NATO, ετοίμαζε επίσης στρατιωτικό φασιστικό πραξικόπημα. Οι εξελίξεις στο χώρο της Εγγύς και Μέσης Ανατολής και η επιδίωξη των ΕΠΑ να στερεώσουν τις στρατηγικές τους θέσεις στην περιοχή αυτή, και να καταφέρουν άμεσα πλήγμα κατά των αραβικών λαών, επέδρασαν αποφασιστικά στο να προκριθεί και προωθηθεί το φασιστικό πραξικόπημα της 21 του Απρίλη.

Το ΠΓ της ΚΕ με την ανακοίνωση της 29.1.1966 κατάγγειλε στον ελληνικό λαό ότι: "Οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, οι πιο αντιδραστικοί κύκλοι της πλουτοκρατίας, το Παλάτι και ο φιλοδικτατορικός πυρήνας της ΕΡΕ, με όργανό τους τη στρατιωτική χούντα οργανώνουν την επιβολή στρατιωτικής δικτατορίας"...

Η Ενωση Κέντρου, με την πολιτική της εξυπηρέτησης των μονοπωλίων, την πολιτική υποχωρήσεων και συμβιβασμών απέναντι στη Δεξιά, το Παλάτι και τους ιμπεριαλιστές, με την άρνησή της να προχωρήσει στην εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού από τα φασιστικά στοιχεία και στον εκδημοκρατισμό των οργανώσεων των εργαζομένων, όταν ήταν στην εξουσία, με την επιμονή της στο διμέτωπο και στον αντικομμουνισμό, υπέσκαπτε και αδυνάτιζε τις δημοκρατικές δυνάμεις και διευκόλυνε έτσι την αντίδραση και τους Αμερικανούς να πραγματοποιήσουν τα σχέδιά τους».

Το κόμμα της Ενωσης Κέντρου κάποιοι αστοί ιστορικοί δημοσιολόγοι και πολιτικοί έχουν φροντίσει να το διατηρήσουν στην ιστορική μνήμη ως το κόμμα των μεγάλων αλλαγών σε όφελος του λαού και κυρίως στα ζητήματα των δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων και της διεύρυνσης των ελευθεριών σε αντίθεση με το μετεμφυλιοπολεμικό καθεστώς, που επικρατούσε από την ήττα του λαϊκοεπαναστατικού κινήματος το 1949, ανεξάρτητα από το ποιο πολιτικό κόμμα βρισκόταν στην κυβέρνηση. Η διατήρηση ακόμη και στις μέρες μας, ιδιαίτερα από το ΠΑΣΟΚ το οποίο είναι η συνέχεια της Ενωσης Κέντρου αυτού του μύθου, γιατί περί μύθου πρόκειται, αποτελεί μέρος της προσπάθειας του αστικού πολιτικού συστήματος να στηρίζει την κάλπικη σε πολιτικό επίπεδο διαχωριστική γραμμή «δεξιά - αντιδεξιά, ή δεξιά δημοκρατικές δυνάμεις», να λειτουργεί έτσι η εναλλαγή των κομμάτων της άρχουσας τάξης στις κυβερνήσεις, να συνεχίζεται η ίδια πολιτική διαχείρισης με μικρές παραλλαγές και να εγκλωβίζονται οι λαϊκές δυνάμεις στο σύστημα. Βεβαίως, το λαϊκό κίνημα πάλευε για διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των λαϊκών ελευθεριών στα πλαίσια της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Η ίδια η άρχουσα τάξη δεν μπορούσε πλέον να στηρίζει το καθεστώς της στην πραγματικότητα που είχε δημιουργήσει μετά τον εμφύλιο και τη νίκη της κατά του λαϊκού κινήματος. Με ένα κράτος άκρως κατασταλτικό, με τους μηχανισμούς τους κρατικούς και παρακρατικούς, αλλά και το στρατό κυρίαρχους, με το χαφιέ και το χωροφύλακα να δεσπόζουν στη δημόσια ζωή. Απαιτούνταν αστικοί εκσυγχρονισμοί. Τέτοιους υποσχέθηκε η Ενωση Κέντρου, ανεξάρτητα από το αν μπορούσε να τους επιβάλλει, όπως και δεν μπόρεσε ή δεν ήθελε, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα. Ακόμη αυτό το εύρος των εκσυγχρονισμών περιορίζονταν στα όρια που επέτρεπαν τα δυο κέντρα εξουσίας στην Ελλάδα, (Παλάτι - στρατός, και κυβερνήσεις). Αλλωστε, για νομιμοποίηση του ΚΚΕ ούτε λόγος γινόταν, ενώ οι φυλακές και επί κυβέρνησης Ενωσης Κέντρου, συνέχιζαν να είναι γεμάτες από πολιτικούς κρατούμενους, κυρίως κομμουνιστές, καταδικασθέντες με βάση τους αντιδραστικούς νόμους του μετεμφυλιοπολεμικού καθεστώτος και από τα στρατοδικεία.

Τι ήταν, λοιπόν, ακριβώς ως κόμμα η Ενωση Κέντρου; Συγκροτήθηκε λίγο πριν τις εκλογές της βίας και νοθείας που έγιναν στις 29 Οκτώβρη 1961 και ανέδειξαν τότε στην κυβέρνηση την ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Είναι οι εκλογές για τις οποίες ο λαός έλεγε ότι ψήφισαν και οι πεθαμένοι. Τέτοιο όργιο νοθείας υπό το καθεστώς του χωροφύλακα και του παρακράτους έγινε. Στη σύνθεσή της η Ενωση Κέντρου ήταν πολυσυλλεκτική. Αποτελούνταν από τους φιλελεύθερους του Σ. Βενιζέλου, ΕΠΕΚ του Σ. Παπαπολίτη, (ήταν το κόμμα που είχε συγκροτήσει αρχές της δεκαετίας του '50 ο Ν. Πλαστήρας), τους Αγροτιστές του Α. Μπαλτατζή, τη Νέα Πολιτική Κίνηση των Μητσοτάκη, Νόβα, Γ. Μαύρου κ.ά., την ομάδα του Γ. Παπανδρέου, τον Ηλ. Τσιριμώκο, που εμφανίζονταν ως σοσιαλιστής, (στο παρελθόν είχε δικό του κόμμα την Ελληνική Λαϊκή Δημοκρατία, ΕΛΔ, η οποία συμμετείχε και στο ΕΑΜ) τον Στ. Στεφανόπουλο προερχόμενο από το κόμμα του Συναγερμού του Α.Παπάγου, και άλλους.

Ηταν ένα κόμμα απαραίτητο στο σύστημα και για το λόγο αυτό η άρχουσα τάξη και οι Αμερικανοί κατέβαλαν τεράστιες προσπάθειες να το συγκροτήσουν. Γι' αυτό, άλλωστε, και ο Κ. Καραμανλής το 1958 αρνήθηκε να δεχτεί στο κόμμα του - την ΕΡΕ - τον Γ. Παπανδρέου, όταν ο τελευταίος του το ζήτησε: «Θα εξασθενούσατε έτσι - του είπε ο Καραμανλής - μιαν εθνική αντιπολίτευση που η χώρα επίσης χρειάζεται. Δύο ισχυρά κόμματα, το ένα στην εξουσία, το άλλο εξασφαλίζοντας - για το γενικό καλό - ένα ισορροπημένο αντίβαρο, το ένα διαδεχόμενο το άλλο και ξαναπαίρνοντας τα ηνία όταν η φθορά της εξουσίας θα επέβαλε μιαν αλλαγή, ιδού ο υγιής κοινοβουλευτισμός που ονειρεύομαι. Και γι' αυτό εύχομαι το σχηματισμό ενός συμπαγούς κόμματος του Κέντρου, ικανού να ενώσει τα ανομοιογενή στοιχεία του».(Μ. Ζενεβουά: «Η Ελλάς του Καραμανλή», εκδόσεις «Σιδέρη» σελ. 208).

Η Ενωση Κέντρου ήταν, επίσης, ένα κόμμα που φτιάχτηκε για να ανακόψει την ανοδική πορεία της ΕΔΑ, η οποία στις εκλογές του 1958 είχε αναδειχθεί στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το ομολογεί απερίφραστα ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος γράφει χαρακτηριστικά: «Η αμερικανική στρατηγική στην Ελλάδα αυτή την περίοδο (σ.σ. την περίοδο που δημιουργήθηκε η ΕΚ) είχε δύο βασικές επιδιώξεις. Η πρώτη ήταν η εκλογική εξόντωση της ΕΔΑ. Η δεύτερη ήταν η προβολή ενός μεγάλου, αλλά μειοψηφούντος κόμματος του κέντρου». (Α. Παπανδρέου: «Η Δημοκρατία στο Απόσπασμα», εκδόσεις «Καρανάση», σελ. 156 - 157). Ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου σχετικά με το πώς σκεφτόταν να κυβερνήσει, και να καθυποτάξει το λαό στο σύστημα, είχε πει τα εξής: «Με τας εκλογάς η Ενωσις Κέντρου θα έχει ιδικούς της συνδυασμούς, η ΕΔΑ θα έχει ιδικούς της συνδυασμούς. Επομένως αι εκλογαί είναι η ιδεώδης ευκαιρία αντιμετωπίσεως των μαζών. Οχι συνεργασία. Είναι ο ιδεώδης τρόπος αι εκλογαί, διά να γίνη ο διαχωρισμός των μαζών. Διότι αι μάζαι κατ' ανάγκην διά λόγους κομματικής εντάξεως θα τοποθετηθούν αντιμέτωποι». («Φως εις την πολιτικήν κρίσιν που συνεκλόνισε την Ελλάδα - Πρακτικά του Συμβουλίου του Στέμματος 1 και 2/9/1965». Αθήναι 1965, σελ. 26). Η πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» σ' όλο της το μεγαλείο.

Η Ενωση Κέντρου, λοιπόν, φτιάχτηκε για να στηρίξει το αστικό μετεμφυλιοπολεμικό καθεστώς και όχι για να το αλλάξει. Φτιάχτηκε για να μπορέσει να λειτουργήσει αποτελεσματικά το αστικό πολιτικό σύστημα. Κι ανταποκρίθηκε σ' αυτό της το ρόλο με μέγιστη επάρκεια, αφού όταν ήρθε στην κυβερνητική εξουσία δεν επιχείρησε καμιά βαθιά τομή στην κατεύθυνση του εκδημοκρατισμού της κοινωνικής και πολιτικής ζωής του τόπου, παρά το γεγονός ότι η λαϊκή πλειοψηφία στην οποία στηριζόταν ήταν τεράστια.

Βεβαίως, η Ενωση Κέντρου πήρε και κάποια μέτρα που τότε φάνταζαν δημοκρατικά και που, εξαιτίας των Ιουλιανών, οδήγησαν ορισμένους ιστορικούς στο συμπέρασμα πως επρόκειτο για μέτρα που τρομοκράτησαν την άρχουσα τάξη, η οποία, τάχα, φοβήθηκε πως άνοιγαν οι «δυνατότητες προς μια πολιτική εξέλιξη, που μακροπρόθεσμα θα έθετε τέρμα στα προνόμιά της». (Ν. Σβορώνου: «Επισκόπηση της Νεοελληνικής Ιστορίας», εκδόσεις «Θεμέλιο», σελ. 149).

Πρόκειται για έναν ισχυρισμό εκτός πραγματικότητας. Το πιο σωστό είναι αυτό που σημειώνει ο Δ. Χαραλάμπης. Οτι, δηλαδή, τα μέτρα αυτά δε συνιστούσαν τομή, ότι ήταν ενταγμένα στο πλαίσιο «της ορθολογικής οργάνωσης της κοινωνίας σύμφωνα με τις ανάγκες της οικονομικής απογείωσης και της μακροχρόνιας σταθεροποίησης της αστικής εξουσίας» κι ότι εντέλει «δεν υπήρχε ουσιαστική πολιτική και ιδεολογική διαφοροποίηση μεταξύ Ενωσης Κέντρου και ΕΡΕ». (Δ. Χαραλάμπη: «Στρατός και Πολιτική Εξουσία», εκδόσεις «Εξάντας», σελ. 161).

Το γεγονός ότι στελέχη της «Ενωσης Κέντρου» συμμάχησαν με το Παλάτι κόντρα στην κυβέρνηση Παπανδρέου, και μάλιστα ανέλαβαν και το σχηματισμό κυβέρνησης με εντολή του βασιλιά μετά την παραίτησή της, καταγράφηκε στην αστική ιστοριογραφία ως «αποστασία» και τα συγκεκριμένα στελέχη ως «αποστάτες».

Οι «αποστάτες» δίχως αμφιβολία διέπραξαν πολιτική παρασπονδία απέναντι στο κόμμα τους και στους ψηφοφόρους του. Ενέργησαν, όμως, με συνέπεια, όσον αφορά στην υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων που εξέφραζαν και που εκείνη τη στιγμή πίστευαν ότι έπρεπε να τα υπερασπίσουν με το συγκεκριμένο τρόπο. Γι' αυτό ακριβώς ο χαρακτηρισμός «αποστάτες» δεν αποδίδει αυτό που πραγματικά ήταν. Δεν αποστάτησαν από την τάξη τους. Επίσης φορτίστηκε συναισθηματικά και παράλληλα συσκοτίστηκε έντεχνα η ουσία της πράξης τους, για να κρυφτεί ο βαθιά ταξικός χαρακτήρας της «Ενωσης Κέντρου» και για να εξυπηρετηθεί η πολιτική της. Με αυτό τον τρόπο η «Ενωση Κέντρου» αποπροσανατόλιζε το λαό.

Οι λεγόμενοι αποστάτες είπαν ότι συγκρούστηκαν με τον Γ. Παπανδρέου και στήριξαν τις κεντροδεξιές με τη βούληση του Παλατιού κυβερνήσεις, επειδή ήθελαν να αποτρέψουν ανώμαλες εξελίξεις. Υποστήριξαν ότι η σύγκρουση του Παπανδρέου με το Παλάτι οδηγούσε σε τέτοιες εξελίξεις. Αλλά η ουσία δεν ήταν αυτή.

Το κύριο που τους απασχολούσε ήταν ο λαϊκός παράγοντας και οι όποιοι πιθανοί κίνδυνοι από την παρέμβαση του, λόγω της σύγκρουσης των κέντρων εξουσίας, Παλατιού και κυβέρνησης. Και ήθελαν να εμποδίσουν την πιθανότητα μιας τέτοιας εξέλιξης. Φαίνεται όμως ότι και η διεθνής κατάσταση «ωθούσε» σε πιο σκληρές αντιλαϊκές εξελίξεις. Το Κυπριακό ήδη βρισκόταν σε εξέλιξη, ενώ στη Μ. Ανατολή το Ισραήλ και οι ΗΠΑ ετοίμαζαν τον πόλεμο των 6 ημερών κατά της Αιγύπτου. Αυτές οι εξελίξεις διαγράφτηκαν κατά την περίοδο της χούντας του Απρίλη του 1967. Και πράγματι, το ντόπιο κατεστημένο, ή ένα τμήμα του, μαζί με τους Αμερικανούς προετοίμαζαν τις μετέπειτα εξελίξεις. Τους χρειαζόταν μια ανάλογη πολιτική κρίση.

Η κρίση του 1965 έδειξε ότι η πορεία του καπιταλισμού στην Ελλάδα απαιτούσε εκσυγχρονισμούς στο πολιτικό σύστημα, το οποίο ουσιαστικά έμενε ανέπαφο από την εποχή της λήξης του εμφυλίου πολέμου. Η άρχουσα τάξη είχε εφαρμόσει τέτοια πολιτική ωμής καταστολής όλ' αυτά τα χρόνια για να τσακίσει το λαϊκό κίνημα της περιόδου 1941-1949 και είχε δημιουργήσει τέτοιο ιδεολογικό οπλοστάσιο και μηχανισμούς, που το αστικό πολιτικό σύστημα στα 1965 δεν ήταν ακόμη σε θέση να δεχτεί και να αφομοιώσει ομαλά και δίχως κινδύνους, από το λαϊκό κίνημα, εκείνους τους εκσυγχρονισμούς που απαιτούσε η ίδια η καπιταλιστική εξέλιξη! Δεν ήταν μόνο το Παλάτι ως κέντρο εξουσίας που αντιδρούσε και στο παραμικρό που μπορούσε να περιορίσει την εξουσία του. Ηταν και η ΕΡΕ, αλλά, όπως αποδείχτηκε, ήταν και η «Ενωση Κέντρου» ανέτοιμη να δεχτεί και να εφαρμόσει το «καινούριο», που εξάλλου αποτελούσε και λαϊκή απαίτηση.

Σχετικά με τα γεγονότα υπάρχει και παρασκήνιο που αποκαλύπτει ότι ο Γ. Παπανδρέου επιδίωκε συμβιβασμό με τα Ανάκτορα. «Ο Γ. Παπανδρέου, την επομένη, τηλεφώνησε στον Στ. Στεφανόπουλο και του είπε επί λέξει: "Στέφανε, σου φέρνουν να υπογράψεις και συ μια επιστολή προς εμένα. Σου δίνω το λόγο της τιμής μου: Το βράδυ πηγαίνω στα Ανάκτορα να τα φτιάξω με τον βασιλιά"» (Γ. Λεονταρίτη: «Ανάμεσα στα δύο άκρα», σελ. 408).

Εχει υποστηριχτεί πως ο Γ. Παπανδρέου πιέστηκε από τον Ανδρέα να κρατήσει στάση ανυποχώρητη στο θέμα Γαρουφαλιά. Αυτό είναι πολύ πιθανό να συνέβη. Ο Α. Παπανδρέου πρόβαλε από τότε λίγο πιο προωθημένα συνθήματα σε σχέση με τη γραμμή της «Ενωσης Κέντρου».

Το πιο πιθανό, ωστόσο, είναι ότι ο Γ. Παπανδρέου βρέθηκε μέσα στην εξής αντίφαση: Οι εξελίξεις έθεταν ζήτημα αποφασιστικής αντιπαράθεσης με τα Ανάκτορα. Ο ίδιος από την άλλη ούτε που διανοούνταν τέτοιο πράγμα. Ηρθε σε σύγκρουση με το Παλάτι, αλλά ταυτόχρονα φοβόταν τη δυναμική που μπορούσε να πάρει το λαϊκό κίνημα. Οντας μέσα σε αυτή την αντίφαση, έκανε ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω.

Τα πράγματα, δηλαδή, είχαν έρθει έτσι που το ζήτημα του «ποιος κυβερνά» (η κυβέρνηση ή το Παλάτι) ετίθετο επί τάπητος. Κι ένα τέτοιο ζήτημα δεν μπορούσε να λυθεί με τον περιορισμό του βασιλιά σε επουσιώδη ρόλο. Ούτε με την ιστορία του Παλατιού, ούτε με τη βούληση και τις επιδιώξεις των πιο συντηρητικών δυνάμεων ταίριαζε αυτός ο ρόλος.

Βεβαίως, από τις μετέπειτα εξελίξεις φαίνεται καθαρά ότι ο Γ. Παπανδρέου έκανε ό,τι ήταν δυνατό να μην υπάρξουν συνθήκες κλονισμού του καθεστώτος, χρησιμοποιώντας και το λαϊκό κίνημα. Ο Μ. Παπακωνσταντίνου («Η Ταραγμένη εξαετία», εκδόσεις «Προσκήνιο», τόμος Β' σελ. 180-181) επιβεβαιώνει ότι ενισχύθηκαν τα λαϊκά ερείσματα του Κέντρου μετά την αποπομπή του από την κυβέρνηση. Ετσι ο Γ. Παπανδρέου το Δεκέμβρη του 1966 συμφώνησε με το Παλάτι και την ΕΡΕ του Π. Κανελλόπουλου να στηρίξουν από κοινού τη συντηρητική κυβέρνηση Παρασκευόπουλου. Το κατεστημένο στην Ελλάδα και οι ξένοι σύμμαχοί του είχαν ήδη αυτό που ήθελαν για να προχωρήσουν στην εφαρμογή των σχεδίων τους. Η ΕΔΑ δεν μπορούσε να τους εμποδίσει, το ΚΚΕ ήταν παράνομο. Ετσι οι εξελίξεις οδήγησαν στο στρατιωτικοφασιστικό πραξικόπημα και τη δικτατορία του Απρίλη 1967.

Πηγές:

Μάκη Μαΐλη: «Αστικός Κόσμος - Από την "Ενωση Κέντρου" έως το 1967», «Ρ», 30/1/2000.

Γ. Πετρόπουλου: «Τα Ιουλιανά» «Ρ» 22/7/2001.