Οι κοινωνικές αντιφάσεις ακόμη και μέσα στα καπιταλιστικά κέντρα βαθαίνουν και πάλι. Το πού οδηγεί αυτή η διαδικασία περιέγραψε λεπτομερώς πρόσφατα ο Wally Kaufmann, πρόεδρος του ΚΚ ΗΠΑ του Οχάιο. Είπε:

«Μετά από μισό αιώνα πτώσης σε αριθμό μελών, στο βιοτικό επίπεδο και σημαντική απώλεια σε πολιτική επιρροή, εμφανίζεται ξανά το εργατικό μας κίνημα δυνατά και με αγωνιστική διάθεση. Υπό την καθοδήγηση του οργανωμένου τμήματος, αγωνιστικές και προοδευτικές δραστηριότητες προσδιορίζουν το χαρακτήρα της εργατικής μας τάξης σήμερα.

Η συνεργασία της δεξιά προσανατολισμένης ηγεσίας και της διαχείρισης συμφερόντων των επιχειρήσεων, που κυριαρχούσε στη σκηνή από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, άρχισε να αποτυγχάνει από τις αρχές της δεκαετίας του '80.

Μια αγωνιστική διάθεση απόκρουσης αναδείχνεται σήμερα σε πολλούς τομείς. Η απεργία των εργαζομένων στην αυτοκινητοβιομηχανία ανάγκασε την "General Motors" vα γονατίσει. Οι οδηγοί φορτηγών αυτοκινήτων της "United Parcel Service" και οι εργάτες επικοινωνίας της "US West", όπως επίσης οι εργάτες σε πολλά άλλα σημεία της πολιτείας, έδειξαν την ετοιμότητα και τη θέληση να πραγματοποιήσουν απεργίες για οικονομική δικαιοσύνη, ασφαλείς θέσεις εργασίας, για το δικαίωμά τους να οργανώνονται, για ισότητα. Οι πρόσφατες νίκες των λιμενεργατών και των μηχανικών της "Βοeing" σηματοδοτούν άνοιγμα δρόμου σχετικά με συμφωνίες που φέρνουν βελτιώσεις. Η απεργία των δασκάλων του Ντιτρόιτ για μικρότερες τάξεις και άλλα αιτήματα είναι παράδειγμα για την αυξανόμενη αγωνιστικότητα των απασχολούμενων στο δημόσιο τομέα. Ολο και περισσότερο δείχνονται φαινόμενα επιθετικής φύσης σε διαπραγματεύσεις και απεργίες.

Σε λιγότερα από πέντε χρόνια, από τότε που έσπασε η κυριαρχία της δεξιά προσανατολισμένης, αντικομμουνιστικής ψυχροπολεμικής ηγεσίας, με την εκλογή της ηγετικής ομάδας Sweeny, Trunka και Chavez έγιvε φανερή η στροφή στο εργατικό κίνημα των ΗΠΑ. Για πρώτη φορά μετά από 40 χρόνια με την οργάνωση το 1998 άλλων 260.000 εργατών αυξήθηκε ο συνολικός αριθμός μελών των συνδικάτων - και αυτό παρά τις μαζικές απολύσεις.

Αυτό είναι το αποτέλεσμα ενός επιθετικού, συνεχιζόμενου προγράμματος της νέας ηγεσίας γύρω από τον Sweeny, που έχει στόχο να οργανώσει τους ανοργάνωτους. Το μεγαλύτερο μέρος των νεο-οργανωμένων προέρχεται από τους άσχημα αμειβόμενους, τα μη βιομηχανικά τμήματα της οικονομίας.

Μαζί με άλλα μέτρα, όπως την ύψωση του κατώτατου ημερομισθίου και την ψήφιση των νόμων για το μίνιμουμ της ύπαρξης, αυτό οδήγησε σε ένα ορισμένο σταμάτημα του γενικού ολισθήματος ενός μέρους των πιο άσχημα αμειβόμενων εργατών στη φτώχεια. Οι 75.000 νεοοργανωμένοι εργάτες του συστήματος υγείας στην Καλιφόρνια και η συνδικαλιστική οργάνωση των εργατών πτηνοβιομηχανίας είναι παραδείγματα ότι μπορεί να πετύχει η οργάνωση άσχημα αμειβόμενων εργατικών δυνάμεων. Πάντως πρέπει να γίνουν ακόμα πολλά - πάνω από το 88% των εργατών είναι ανοργάνωτοι.

Οι νεοοργανωμένοι εργάτες εκπροσωπούν νέες τάσεις μέσα στην εργατική τάξη, ενώ τον ίδιο καιρό πραγματοποιήθηκαν σημαντικές ταξικές μάχες και στις ισχυρές μονοπωλιακές βιομηχανίες με ισχυρό συνδικαλιστικό βαθμό οργάνωσης.

Μέσα στη συνολική εργατική τάξη αναπτύσσεται και μια κουλτούρα του αγώνα. Η ηγεσία του Sweeny άρχισε την εργασία της το φθινόπωρο του 1995 και εξήγγειλε το στόχο να "ανοικοδομήσει το συνδικαλιστικό κίνημα"... Στο μεταξύ συγκεντρώθηκαν ποικίλες εμπειρίες για το πώς μπορούν να οργανωθούν νέες δυνάμεις.

Πάντως, οργή και αγανάκτηση επικρατεί ενάντια σε ένα σύστημα που επιτρέπει να παραβιάζουν ατιμώρητα τα λίγα δικαιώματα που έχουν τώρα οι εργάτες».

(Μετάφραση του Μάνφρεντ Ζον για το γερμανικό περιοδικό «Βαϊσεζέερ Μπλέτερ», τεύχος 1ο/2000, τμήματος του άρθρου «Labour Militancy Today», του Wally Kaufmann, στο Political Affairs, Νέα Υόρκη, Οκτώβρης 1999, σ. 14-19).