Οι δημοσκοπήσεις και οι σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης που διενεργούνται εδώ και μήνες από εταιρίες -στην πλειονότητά τους έχουν έδρα στις Ηνωμένες Πολιτείες- είναι κατηγορηματικές (όπως καταγράφονται και από τις γραφικές παραστάσεις). Στον πρώτο πίνακα αποτυπώνονται δημοσκοπήσεις από διαφορετικές εταιρίες κατά το διάστημα από αρχές Μάη έως τέλη Ιουνίου, ενώ στη δεύτερη αποτυπώνεται η σφυγμομέτρηση της εταιρίας «Indaga» με βάθος χρόνου περισσότερο από δύο χρόνια: Δε δείχνουν να υπάρχει ουσιαστικά καμία πιθανότητα, η αυτοαποκαλούμενη «αντιπολίτευση» να κερδίσει ποτέ αυτό το «νόμιμο» στοίχημα. Ομως, η πραγματικότητα αλλάζει με αστραπιαία ταχύτητα τέτοια, που ούτε καν τα μάτια που την αντικρίζουν είναι σε θέση να την αντιληφθούν... Συνέβη το 1973 στη Χιλή. Με παραλλαγές η ίδια παράσταση παίχτηκε στη Νικαράγουα κατά τη δεκαετία του '80. Τώρα σε επανέκδοση λαμβάνει χώρα στη Βενεζουέλα, με άξονα το δημοψήφισμα της 15ης Αυγούστου. Θα επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις;

Οι «εχθροί» του Τσάβες τον αποκαλούν «τρομοκράτη» και «κομμουνιστή». Η λευκή αστική τάξη που υποπτεύεται τις υπηρέτριές της ως «πράκτορες του Τσάβες», το μόνο που βλέπει σ' αυτόν είναι η ασχήμια του, δηλαδή ένα άνθρωπο με ινδιάνικο και αφρικανικό αίμα, μία «μαϊμού». Ή κάποιοι πιο «σοφιστικέ» ένα «βαθιά λαϊκιστή» που εκφράζεται με χυδαίο και πρόστυχο τρόπο ενίοτε... Ετσι, εκτός από τον πόλεμο στους δρόμους και την κοινωνία, ο ταξικός πόλεμος έχει επεκταθεί και σε λεκτικό επίπεδο, όπου κάλλιστα μπορεί να χαρακτηριστεί ως τεστ στην ετυμολογία και σημασία των λέξεων. Οχι μόνο των χαρακτηρισμών που εκσφενδονίζονται χωρίς φειδώ, αλλά και των ίδιων των βασικών όρων αναφοράς. Οπως παραδείγματος χάριν του όρου «δημοκρατία».

Στη Βενεζουέλα, αυτό που προβάλλεται, όπως εξάλλου και παντού στον κόσμο, δημοκρατία «σημαίνει» επιστροφή στην τάξη, όπου η ολιγαρχία ορίζει και βασιλεύει. Ανθρώπινα δικαιώματα σημαίνουν εκλογές αμερικανικού τύπου: ο αποδεκτός υποψήφιος κερδίζει και εξασφαλίζει τα δικαιώματα της καθεστηκυίας τάξης, στους ολίγους ισχυρούς να κατέχουν με ολοκληρωτικό τρόπο τα ΜΜΕ και να τυπώνουν ποτάμια ψευδών, ώστε να χειραγωγούν το λαό.

Εξάλλου, τα ΜΜΕ της Βενεζουέλας, αλλά και των ΗΠΑ αποτελούν ένα από τα κύρια μέτωπα του ταξικού πολέμου, αφού είναι «ο σημαιοφόρος» της ανατροπής, με άρθρα και καλύψεις που ποικίλλουν από τα χονδροειδή ψέματα αναφορικά με τις πραγματικές συνθήκες μέχρι τα πολύ βαρύγδουπα άρθρα των «έγκυρων αναλυτών», όπου μονίμως και μονότονα υποστηρίζεται ότι ο Τσάβες υπονομεύει το Σύνταγμα, περιορίζει την ελευθερία και καταστρέφει την οικονομία της χώρας.

Πρόσφατο άρθρο της «Washington Post» κατηγορούσε τον Τσάβες για διαφθορά και δωροδοκία των φτωχών κάνοντας χρήση των προσόδων της πώλησης πετρελαίου για τη χρηματοδότηση των κοινωνικών προγραμμάτων. Πράγματι...

Πρέπει κανείς να αναγνωρίσει ότι η κυβέρνηση Τσάβες κατέστρεψε εν γένει αυτό που ήταν η πετρελαϊκή εταιρία της Βενεζουέλας PdVSA («Petreleos de Venezuela»), ένα καθεστώς κράτος εν κράτει, εθνικοποιώντας την. Παρά το γεγονός ότι το ποσοστό εσόδων που λαμβάνει η κυβέρνηση Τσάβες είναι το μικρότερο από το 1974, εξασφάλισε τα έσοδα να αποτελούν τον κύριο αιμοδότη για όλα τα κοινωνικά προγράμματα της κυβέρνησης. Μίας κυβέρνησης που κλήθηκε να αντιμετωπίσει μία δεινή οικονομική κατάσταση, μία χώρα όπου το 80% του πληθυσμού ήταν πραγματικά φτωχό και κοινωνικά περιθωριοποιημένο...

Η πρώτη εκλογή του Τσάβες το 1998 σήμανε και τον οριστικό τερματισμό της πλήρους ιδιωτικοποίησης της παιδείας, όπως σχεδιαζόταν. Η κατάσχεση ενός καινούριου υπερπολυτελούς κτιρίου, που είχε κτίσει η PdVSA, και η μετατροπή του στο πρώτο Μπολιβαριανό Πανεπιστήμιο, όπου φοιτούν όσοι δεν έχουν τη δυνατότητα πρόσβασης στα Πανεπιστήμια της χώρας, ήταν από τις πρώτες ενέργειες στον τομέα της Παιδείας. Σήμερα υπάρχουν προγράμματα όπως το «Mision Robinson» που κύριο στόχο έχει την καταπολέμηση του αναλφαβητισμού. Το «Mision Ribas», για την επανένταξη εκατοντάδων χιλιάδων στο εκπαιδευτικό σύστημα - βασική, μέση εκπαίδευση, προετοιμασία για το απολυτήριο Λυκείου και είσοδο στο Πανεπιστήμιο. Το «Mision Barrio Adentro», πρόγραμμα λαϊκής υγείας, όπου με τη συνδρομή και την αλληλεγγύη χιλιάδων Κουβανών γιατρών, κάθε γειτονιά έχει το δικό της γιατρό, ακόμη και το πιο απομακρυσμένο χωριό.

Ολα αυτά τα προγράμματα βρίσκονται ουσιαστικά υπό την ομπρέλα του «Mision Vuelvan Caras», που αποτελεί ίσως το πιο φιλόδοξο πρόγραμμα, αφού ως κύριο στόχο έχει την ένταξη των αποφοίτων από την κύρια εκπαίδευση ή τα Πανεπιστήμια στο πρόγραμμα που έχει ως επίκεντρο την ενδογενή ανάπτυξη. Με άλλα λόγια, τη δημιουργία νέων βιομηχανιών, οι οποίες σε κάποιες περιπτώσεις θα συμπληρώσουν τα κενά σε αγροτικά κυρίως ή ακόμη και βιομηχανικά προϊόντα, όπου σήμερα εισάγονται. Ειδικά ο τομέας της γεωργίας είναι κρίσιμος, αφού η Βενεζουέλα, παρά το γεγονός ότι έχει μία πολύ πλούσια γη, εισάγει περισσότερο από το 70% των αγροτικών προϊόντων.

Το πρόγραμμα αναδιανομής της γης, που περιλαμβάνει τις αγροτικές και ημιαστικές περιοχές, αλλά και τις ίδιες τις αστικές περιοχές και κυρίως τις παραγκουπόλεις, σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις είναι το πιο φιλόδοξο και ολοκληρωμένο πρόγραμμα αναδιανομής γης που λαμβάνει χώρα στη Λατινική Αμερική και μάλιστα με σκληρές νομικές μάχες, ούτε ώστε να μην αμφισβητηθούν οι τίτλοι ιδιοκτησίας ό,τι και εάν γίνει.

Τέλος, προγράμματα αφορούν τις ειδικές τράπεζες (την Τράπεζα Γυναικών και την Τράπεζα Οικονομικής και Κοινωνικής Ανάπτυξης), όπου χρηματοδοτούνται οι φτωχοί και οι μικροί ιδιοκτήτες. Παρ' όλα αυτά η αντιπολίτευση εξακολουθεί να τονίζει; «Ακόμη υπάρχει φτώχεια, ανεργία»... Και ουδείς τολμά να πει πως οτιδήποτε έχει γίνει μέχρι σήμερα έχει πραγματοποιηθεί υπό συνθήκες σαμποτάζ και συνεχών προσπαθειών ανατροπής. Οπως το αποτυχημένο πραξικόπημα του Απρίλη του 2002. Ή η «απεργία» από το Νοέμβρη του 2002 έως το Γενάρη του 2003. Ή η προσπάθεια εκ νέου ανατροπής με το σχέδιο Γκουαρίμπα και την εισβολή Κολομβιανών παραστρατιωτικών στις αρχές του Μάη. Ενέργειες που δεν πρόκειται να σταματήσουν, για όλους τους άνω λόγους που κάνουν τη Βενεζουέλα «μαύρο πρόβατο» για τις ΗΠΑ.

Το... σενάριο που έχουν γράψει οι ΗΠΑ επιφυλάσσει σημαντικό ρόλο και για τις «μη κυβερνητικές οργανώσεις», όπως η Διεθνής Αμνηστία και το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που με τις συνεχείς καταγγελίες τους «περί παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» δημιουργούν το έλασσον εννοιολογικό χάος... Την ίδια στιγμή, οι «Los Angeles Times» φιλοξενούσαν δηλώσεις του Χοσέ Αντόνιο Γκιλ, της «Datanalysis Polling Firm», σε σχέση με αυτό που πρέπει να γίνει για την κατάσταση στη Βενεζουέλα: «Πρέπει να πεθάνει»!

Τελικά, το μόνο ερώτημα που τίθεται στο δημοψήφισμα, δεν είναι η παραμονή ή όχι του Τσάβες, αλλά η συνέχιση αυτής της διαδικασίας. Ή όπως το θέτει ο Τσάβες: «Η συνέχιση της επανάστασης και η μετατροπή της σε σοσιαλιστική»... Και αφού πάντα υπάρχει το ερώτημα «ποιος θα κερδίσει;», η απάντηση θα καθοριστεί μόνο από τον αγώνα του λαού της Βενεζουέλας.