«

H εκλογή αριστερού προέδρου θα σημάνει την οριστική λήξη του εμφυλίου πολέμου»(;;;!!!). Αυτή την ηχηρή μπαρούφα - μια από τις πολλές - με περισπούδαστο ύφος είπε προχτές το βράδυ ο Θεόδωρος Μαργαρίτης, μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ, σε τηλεοπτική συζήτηση. Τώρα, τι να απαντήσουμε εμείς; Οτι εκεί στο ΣΥΝ έχουν χάσει τελευταίως τα αυγά και τα πασχάλια και ότι η... μπουρδολογία πάει σύννεφο.

Στη συνέχεια με αγοραίο ύφος, απευθυνόμενος στο ΚΚΕ, επαναλάμβανε συνεχώς πως «γίνεσαι (σ.σ. ο κομμουνιστής) τζάμπα μάγκας όταν λες συνέχεια όχι». Πράγματι, μάγκας - όχι με τη στενή έννοια του όρου - και μιας και μίλησε για την εποχή του εμφυλίου πολέμου γίνεσαι όταν αφού έχει προηγηθεί το ΟΧΙ ενάντια στο φασιστικό άξονα και έχεις πρωταγωνιστήσει για την απελευθέρωση της χώρας, δε διστάζεις για δεύτερη φορά να πάρεις τα όπλα και να πεις ΟΧΙ στον αμερικανοβρετανικό ιμπεριαλισμό, σε συνθήκες ακόμα πιο σκληρές, για να κρατήσεις την πατρίδα σου λεύτερη. Και όταν χρειαστεί, με το τραγούδι στα χείλη, να εκτελείσαι, αρνούμενος να βάλεις μια υπογραφή για να σωθείς, συναισθανόμενος το ύψος της ευθύνης σου για την απελευθέρωση του λαού. Τότε πραγματικά έχεις καρδιά και είσαι μάγκας...

Κάτι άλλοι «μάγκες» όμως της εποχής εκείνης, ίδιας ή ανάλογης πολιτικής αντίληψης και ιδεολογίας με αυτή του Θ. Μαργαρίτη, προτίμησαν να λουφάξουν και να τρυπώσουν - στην καλύτερη των περιπτώσεων - σαν τους τυφλοπόντικες σε σκοτεινές τρύπες. Βλέπετε, όταν η ταξική πάλη φθάνει στο ανώτερο σημείο της, στην ένοπλη αναμέτρηση, οι οπορτουνιστές κάθε λογής αισθάνονται την ανάγκη να βρεθούν πιο κοντά στη «θαλπωρή» των εκπροσώπων του αστικού πολιτικού κόσμου.

Και, εν πάση περιπτώσει, για όσους ποτέ δεν τόλμησαν να πουν «όχι», τους αφιερώνουμε την τελευταία παράγραφο του Ημεροδρόμου του «Ρ», που στις 24 Απρίλη έγραφε με αφορμή το ΟΧΙ του ελληνικού και κυπριακού λαού στο «σχέδιο Ανάν»: «Από τη μια μεριά το "Οχι", λοιπόν. Και από την άλλη το "Ναι". Το δεύτερο έχει "υψηλούς φίλους", "πρόθυμους προστάτες", υπερατλαντικούς "συμμάχους", κομψούς "εταίρους". Εχει, όμως, και ένα τίμημα που ο καθένας το ζυγίζει ανάλογα με τη συνείδηση και την αξιοπρέπειά του: Ραγιαδισμό. Γι' αυτό, και θα το ξαναπούμε.