Ν' αγκαλιάσω θα ήθελα τα παιδάκια της πλάσης

Να ζεστάνει το σώμα μου η γλυκιά θαλπωρή τους

Ν' ακουμπήσω τα βλέφαρα στ' απαλά τους μαλλάκια

Να χορτάσουν τα μάτια μου Θεϊκή Ομορφιά

Να μου σφίγγουν τα δάχτυλα τα δικά τους χεράκια

Για να παίρνω εγώ απ' αυτά σιγουριά

Να φιλήσω θα ήθελα τις πολύχρωμες φάτσες

Για να νιώσουν τα χείλη δροσερή ευωδιά

Την ανάσα τους να 'χα συντροφιά στη δική μου

Για ν' ακούω αλήθειες και καμία ψευτιά

Σ' ένα Κόσμο Απόλεμο να τα είχα να παίζουν

Σε απέραντους κήπους κα θερμή αγκαλιά

Δίχως έννοια για στέγη, για φαΐ και Σχολειά

Να στερέψει ο πόνος, η αρρώστια, το δάκρυ

Να γεμίσει ο Κόσμος με φωνούλες και γέλια

η Ειρήνη ν' απλώσει τα φτερά της στη ΓΗ.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ