Από όποια σκοπιά κι αν προσεγγίσει κανείς τις σχέσεις της Ελλάδας με την Ευρωπαϊκή Ενωση, η διαπίστωση είναι μία και μοναδική: Πρόκειται για σχέσεις ανισότιμες, ετεροβαρείς και επιζήμιες για τους εργαζόμενους και τη χώρα. Είναι σχέσεις άκρως απαραίτητες για το μεγάλο πολυεθνικό κεφάλαιο, αλλά προκαλούν ολέθριες συνέπειες στους εργαζόμενους και ολόκληρο το λαό. Το μάντρωμα της χώρας στην ΕΕ και η πορεία της στην τροχιά της ΟΝΕ και του ευρώ, γίνεται επειδή αυτό απαιτούν τα συμφέροντα του δυτικοευρωπαϊκού κεφαλαίου και της ντόπιας ολιγαρχίας που θέλουν να διευρύνουν το πλιάτσικο σε βάρος των λαών και της Ευρώπης, επιλογή που έρχεται σε άμεση αντίθεση με τα συμφέροντα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων συνολικά.

Τα ιδιαίτερα δυσμενή και βλαπτικά αποτέλεσμα που έχουν για τη χώρα οι σχέσεις Ελλάδας - ΕΕ, εκφράζονται, ανάλογα με τον εξεταζόμενο τομέα, με διάφορους τρόπους και μορφές. Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, με την επιλογή συμπόρευσης στα τυχοδιωκτικά σχέδια του ιμπεριαλισμού και της ουσιαστικής στήριξης στο ματοκύλισμα ολόκληρων λαών και χωρών. Στον τομέα των δημοκρατικών δικαιωμάτων, με τη συνεχή αμφισβήτηση των δημοκρατικών καταχτήσεων, την εισβολή των αμερικανόπνευστων ράμπο σε όλο το φάσμα των πολιτικοκοινωνικών μας δραστηριοτήτων και τη μετατροπή των σύγχρονων κοινωνιών σε παρακολουθούμενα στρατόπεδα, όπου ο «Μεγάλος Αδελφός», εκτός του ότι βλέπει και ακούει, τώρα έχει και φωνή (τα μεγάφωνα στους στύλους με τις κάμερες), για να δίνει τις σχετικές εντολές.

Στον τομέα της πολιτικής στο χώρο των οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων, οι εργαζόμενοι τώρα πια γνωρίζουν. Η ΕΕ και η ΟΝΕ δεν ήταν ο παράδεισος που διαφήμιζαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και οι παρατρεχάμενοι του ΣΥΝ. Εδώ και δέκα - δώδεκα χρόνια, η πορεία σύγκλισης με την Ενωση ήταν μια περίοδος ταυτισμένη με την ανεργία και την υποαπασχόληση. Την εισοδηματική λιτότητα και την αύξηση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση. Τις ανατιμήσεις και την ακρίβεια. Το φορολογικό ξεζούμισμα και την τοκογλυφία των τραπεζών. Το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και τη συνεχή αύξηση των οικογενειακών δαπανών για Υγεία - Παιδεία. Ηταν περίοδος που κατέληξε στην επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων και την ανασφάλεια για το αύριο, επειδή αυτό απαιτούν και εκεί οδηγούν οι περιβόητες αναδιαρθρώσεις του συστήματος που απέβλεπαν (και εξακολουθούν να αποβλέπουν) στην παραπέρα εδραίωση της οικονομικής ολιγαρχίας και στην ενίσχυση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, στόχοι που μπορεί να επιτευχθούν μόνο μέσα από την ακόμα μεγαλύτερη συμπίεση των δικαιωμάτων και των απολαβών του συνόλου των εργαζομένων και της απόλυτης πλειοψηφίας του λαού.

Για την ...αριθμητική των οικονομικών σχέσεων Ελλάδας - ΕΕ, για τα δήθεν τεράστια οφέλη που έχουμε ως χώρα και ως εργαζόμενοι, για τον ψευτοπακτωλό των κονδυλίων που υποτίθεται εισέρχεται στη χώρα, ο «Ρ» πρόσφατα παρουσίασε μια σειρά στοιχεία που αποδεικνύουν λεπτομερώς: Πρώτον πόσο ψεύτικα είναι αυτού του είδους τα επιχειρήματα και δεύτερον το μέγεθος του καταστροφικού χαρακτήρα που έχει η συνεχιζόμενη πρόσδεση με την ΕΕ. Ενδεχόμενα αξίζει να επαναλάβουμε:

Τα ποσά που υποτίθεται πως με τη μορφή των «κοινοτικών κονδυλίων» (όπως αυτά παρουσιάζονται από τα επίσημα κυβερνητικά και ευρωενωσιακά στοιχεία) συνθέτουν τα διάφορα «Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα» και τα «Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης» μέχρι και το 2006 είναι:

• 160,6 δισεκατομμύρια δραχμές από τα ΜΟΠ (1986-'93).
• 4,2 τρισεκατομμύρια δραχμές από το «Πακέτο Ντελόρ» (1994-'99).
• 8,9 τρισεκατομμύρια δραχμές από το Γ` ΚΠΣ και από το Ταμείο Συνοχής (2000-2006).

ΤΟ ΑΘΡΟΙΣΜΑ, δηλαδή, ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΙΣΡΟΩΝ ΚΟΝΔΥΛΙΩΝ, ΚΑΘ' ΟΛΗ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΟΥ ΙΣΧΥΟΥΝ από την πρωτοκαθιέρωσή τους το 1986 μέχρι και το 2006, ΕΙΝΑΙ ΟΛΟ ΚΙ ΟΛΟ 13,3 ΤΡΙΣ. ΔΡΧ.. Εδώ όμως είναι απαραίτητες τρεις παρατηρήσεις:

ΠΡΩΤΟΝ: Ακόμα και αυτά τα ελάχιστα, σε σχέση με τον προπαγανδιστικό παροξυσμό που τα συνοδεύει, ποσά, σε καμιά περίπτωση δε δίνονται για τη στήριξη των εργαζομένων, ούτε διατίθενται για την προώθηση παραγωγικών επενδύσεων σε όφελος των λαίκων στρωμάτων, που θα βελτίωναν τη θέση τους. Κανένα έργο δε φτιάχτηκε για τη δημιουργία υποδομών ενίσχυσης, για παράδειγμα, της αγροτικής παραγωγής και του εισοδήματος των αγροτών. Κανένα ποσό δε δαπανήθηκε για τη δημιουργία εργατικών κατοικιών που θα έλυναν το πρόβλημα στέγασης που έχουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι. Καμιά πρόνοια δεν υπήρξε για την ουσιαστική ενίσχυση των δημόσιων συγκοινωνιών κοκ. Η ΕΕ, εξυπηρετώντας συγκεκριμένα συμφέροντα, από κοινού με τις ελληνικές κυβερνήσεις, αποφασίζουν, με χαρτί και με μολύβι, «χρηματοδοτήσεις» μόνο με την προϋπόθεση ότι κάθε ευρώ χρηματοδότησης θα αποφέρει πολλαπλάσια κέρδη στις πολυεθνικές και στην οικονομική ολιγαρχία. Ο κανόνας είναι ένας και γνωστός σε όλους: Οι χρηματοδοτήσεις αποφασίζονται μόνο στο βαθμό που είναι «συμφέρουσες», «αποδοτικές», «ανταγωνιστικές» και εν πολλοίς κερδοφόρες. Για ποιον; Για το κεφάλαιο και την οικονομική ολιγαρχία.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Πέρα από το γεγονός ότι είναι προαποφασισμένο το πώς θα αξιοποιηθούν, τα ποσά - κονδύλια, για κάθε ευρώ που «εισάγεται» από την ΕΕ πρέπει απαραίτητα να γίνονται αντίστοιχες δεσμεύσεις «εθνικών πόρων»! Αρα, δηλαδή, εκτός από τα «κοινοτικά κονδύλια» δεσμεύονται και ποσά του κρατικού προϋπολογισμού, τα οποία «κόβονται» από τις δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα (Υγεία, Παιδεία, Κοινωνική Ασφάλιση κλπ.), οδηγώντας σε παραπέρα όξυνση τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι.

ΤΡΙΤΟΝ: Ο συνεχής προσανατολισμός των χρηματοδοτήσεων σε τομείς των υποδομών που κύρια εξυπηρετούν και διευκολύνουν την παραπέρα διείσδυση των πολυεθνικών και του μεγάλου κεφαλαίου, προκαλούν αλυσιδωτές επιπτώσεις στο σύνολο της δευτερογενούς παραγωγής της χώρας. Ετσι, για παράδειγμα, ενώ όλα τα τελευταία χρόνια η κατανάλωση βιομηχανικών προϊόντων αυξάνεται με ολοένα και μεγαλύτερους ρυθμούς, τον Μάρτη που μας πέρασε οι δείκτες της βιομηχανικής παραγωγής ήταν μόλις γύρω στο +10% σε σχέση με το...1980! Ιδού κι ένα, ενδεχόμενα, ενδιαφέρον στοιχείο. Από το 1980, χρονιά ένταξης της χώρας στην ΕΟΚ μέχρι και το 2003, η βιομηχανική παραγωγή 12 χρονιές παρουσίασε αύξηση, αλλά άλλες τόσες πτώση. Από το 1991, τη χρονιά του Μάαστριχτ, εφτά χρονιές σημειώθηκε πτώση της βιομηχανικής παραγωγής και έξι άνοδος.

Ας επανέλθουμε όμως στην... αριθμητική και τα 13,3 τρισεκατομμύρια δραχμές των κονδυλίων τα οποία υποτίθεται πως εισέρευσαν στη χώρα. Ενα πολύ σημαντικό, σημαντικότατο, μέρος από τα κονδύλια αυτά, μπορεί στα χαρτιά να δίνονται στην Ελλάδα, στην πραγματικότητα όμως ποτέ δε φτάνουν στο δημόσιο ταμείο. Μεταβιβάζονται απευθείας στα θησαυροφυλάκια των διαφόρων πολυεθνικών, που έχουν αναλάβει την εκτέλεση των μεγάλων έργων («Λόκχιντ», «Μπουίκ», ΖΗΜΕΝΣ) Σύμφωνα με την επίσημη στατιστική της ΕΕ που παρουσιάστηκε σε ημερίδα, την οποία έκανε το Τεχνικό Επιμελητήριο της Ελλάδας, «τα μισά από τα κονδύλια που εισρέουν στη χώρα μας μέσω των διαρθρωτικών ταμείων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, και ιδίως του Γ΄ ΚΠΣ, επιστρέφονται στα άλλα κράτη - μέλη της Κοινότητας, καθώς εισάγουμε από αυτά προϊόντα και υπηρεσίες, προκειμένου να υλοποιήσουμε τα έργα για τα οποία τα εισπράττουμε!». Ενα, επίσης, σημαντικό μέρος των κονδυλίων αυτών μεταφέρεται απευθείας στους λογαριασμούς εκπροσώπων της ντόπιας ολιγαρχίας που ροκανίζει τα διάφορα έργα. Αυτά είναι τα...χοντρά ποσά των κονδυλίων που εξαρχής γνωρίζουμε ότι καταβροχθίζονται από το μεγάλο κεφάλαιο.

Από εκεί και πέρα όμως συνεχώς διευρύνεται η ληστεία που γίνεται σε βάρος των εργαζομένων και της οικονομίας της χώρας. Και εδώ που τα λέμε κάθε ιδέα και διαφήμιση των περιβόητων κονδυλίων γίνεται φτερό στον άνεμο, αν αναλογιστούμε την αιμορραγία που υφίστανται οι εργαζόμενοι της χώρας, για να πληρώσουν τα διαρκώς αυξανόμενα εμπορεύματα και είδη πρώτης ανάγκης που εισάγονται από τις μεγάλες ευρωπαϊκές -και όχι μόνο- φίρμες. Εδώ, στα ελλείμματα του εμπορικού ισοζυγίου, έχουμε να κάνουμε με καθεστώς απροκάλυπτης λεηλασίας. Αρκεί ν' αναφέρουμε ότι το ετήσιο έλλειμμα της Ελλάδας με τις χώρες - μέλη της ΕΕ έχει σταθεροποιηθεί σε επίπεδα αισθητά πάνω από τα 4 τρισ. δρχ., ενώ από το 2000 μόνο και μετά, το έλλειμμα αυτό ήδη ξεπέρασε τα 18,2 τρισ. δρχ. ποσό αισθητά μεγαλύτερο από το σύνολο των υποτιθέμενων εισροών προς τη χώρα μας.

Τα δήθεν οφέλη που θα εξασφαλίζονταν από τη συμμετοχή της χώρας στο εγχείρημα της ολιγαρχίας για την καπιταλιστική ενοποίηση στη Δ. Ευρώπη, σε καμιά περίπτωση δεν αφορούν τον εργαζόμενο λαό και τη χώρα. Το αντίθετο, μάλιστα. Στόχος της συμμαχίας της ντόπιας πλουτοκρατίας με τις πολυεθνικές και την ΕΕ ήταν η λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και του πλούτου που παράγει ο λαός. Ολα τα άλλα είναι παραμύθια, τα οποία στην πορεία προς τις ευρωεκλογές πρέπει να αποκαλύπτουμε. Οχι έτσι απλά, παραθέτοντας μόνο κάποια στοιχεία, αλλά αποφασιστικά και επιθετικά, αφού - και μην το ξεχνάμε αυτό - οι δικές μας και μόνο οι δικές μας θέσεις, οι θέσεις του ΚΚΕ έχουν επιβεβαιωθεί και συνεχίζουν να επιβεβαιώνονται στη ζωή. Μόνο το Κόμμα κατάγγειλε έγκαιρα ότι μέσα από αυτή την κολιγιά των καπιταλιστικών χωρών η άρχουσα τάξη επιδιώκει να θωρακίσει - ισχυροποιήσει τη θέση της, ενώ την ίδια ώρα και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ και ο ΣΥΝ, ωραιοποιούσαν και...«οραματοποιούσαν» τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και την ΟΝΕ. Κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει: Οι εκτιμήσεις των κομμουνιστών και μόνο αυτές αποδείχτηκαν προφητικές, μια και μόνο το ΚΚΕ έδειξε την επερχόμενη λαίλαπα, τότε που τα άλλα κόμματα διαγκωνίζονταν είτε για τη θέση του καλύτερου διαχειριστή, είτε του ευτελούς σφογγοκωλάριου που αποζητούσε την εύνοια της άρχουσας τάξης.