Ανήκουν σε αυτούς που αποτελούν τρανά παραδείγματα γι' αυτό που λέμε δύναμη της θέλησης. Χάρις σε αυτήν, κατάφεραν να νικήσουν το πρόβλημα όρασης και να βάλουν τη ζωή τους σε φυσιολογικά επίπεδα. Και από αυτή τη ζωή δε θα μπορούσε να λείπει ο αθλητισμός. Ο λόγος για το ποδοσφαιρικό σωματείο τυφλών της Αθήνας. Σε πείσμα της πολιτικής που λέει πως «ό,τι δεν πουλάει αφήνεται στη μοίρα του» σε καιρούς χαλεπούς που ο αθλητισμός είναι συνώνυμο της λέξης «μπίζνες» και σχεδόν μόνοι τους, χωρίς ουσιαστική βοήθεια από την πολιτεία, αυτοί συνεχίζουν ...δείχνοντας ότι το σκοτάδι δεν είναι θέμα όρασης αλλά απόψεων.

Περίπου 120 μέρες πριν την έναρξη των Παραολυμπιακών Αγώνων και παρά τα έργα βιτρίνας, τα οποία έχει εξαγγείλει η πολιτεία, προκειμένου να βελτιωθεί η εικόνα, εντούτοις η συνάντηση με τα μέλη και τους παίκτες του ποδοσφαιρικού σωματείου Αθήνας δείχνουν τα τεράστια κενά που υπάρχουν στον τομέα του αθλητισμού για άτομα με ειδικές ανάγκες στη χώρα μας. Οπως εξήγησαν στο «Ρ», τα μέλη του σωματείου, τα περισσότερα προβλήματα εκτός του οικονομικού, που αναγκάζονται πολλές φορές να πληρώσουν οι ίδιοι τα έξοδά τους, εστιάζονται στην υλικοτεχνική υποδομή, αλλά και την έλλειψη συγκεκριμένου χώρου. Και αυτό γιατί το μικρό γήπεδο 5χ5 της Νέας Φιλαδέλφειας το μόνο που παρέχει είναι απλά ένας χώρος για άθληση. Αποδυτήρια κοντέινερ, δυσκολίες πρόσβασης για τους περισσότερους αθλητές και ανά πάσα στιγμή να παραμονεύει ο κίνδυνος του τραυματισμού. Μάλιστα, κατά τη διάρκεια της παραμονής μας εκεί, λίγο έλειψε ένας παίκτης να τραυματιστεί σοβαρά όταν στην προσπάθειά του να διεκδικήσει την μπάλα χτύπησε το κεφάλι του στα σύρματα, καθώς δεν υπάρχουν τα απαιτούμενα προστατευτικά. Την ίδια ώρα, οι όποιες κινήσεις γίνονται από πλευράς πολιτείας αφορούν κυρίως όσα θα πρέπει να δουν το φως το δημοσιότητας. Ετσι, αυτή τη στιγμή υπάρχει η μαγική εικόνα με την προολυμπιακή εθνική ομάδα τυφλών ποδοσφαιριστών να δέχεται κάποια ενίσχυση, αλλά την ίδια ώρα το ίδιο το άθλημα και όσοι ασχολούνται με αυτό στην Ελλάδα να αφήνονται στη μοίρα τους. Ακόμη και οι τακτικές επιχορηγήσεις προηγούμενων χρόνων δεν έχουν εισπραχθεί, με αποτέλεσμα το έργο όσων ασχολούνται να γίνεται ακόμα πιο δύσκολο. Παρ' όλα αυτά κανείς δε θα πρέπει να ξεχνάει ότι στο όνομα των ατόμων με ειδικές ανάγκες και ειδικότερα στον τομέα του αθλητισμού διακινούνται τεράστια ποσά, αλλά το θέμα του μαζικού αθλητισμού και εδώ παραμένει ακόμα άπιαστο όνειρο.

Η αδιαφορία της πολιτείας, αλλά και τα συμφέροντα που υπάρχουν, όταν το απαιτούν οι περιστάσεις όπως για παράδειγμα τώρα που υπάρχουν οι παραολυμπιακοί αγώνες είναι η εικόνα που προκύπτει από τα λεγόμενα του Σωτήρη Δέδε, αντιπροέδρου του ποδοσφαιρικού σωματείου και παράλληλα παίκτη. Οπως μας εξήγησε, τα λεφτά που δίνει η Πολιτεία είναι με το σταγονόμετρο και όταν δίνονται αυτό γίνεται για συγκεκριμένο σκοπό. «Δυστυχώς, όπως και άλλα πράγματα έτσι και στην περίπτωση τη δική μας θα 'λεγε κανείς ότι τα πάντα είναι στο πόδι. Αν και στην υπόλοιπη Ευρώπη έχουν γίνει σημαντικά βήματα για το ποδόσφαιρο ατόμων με προβλήματα όρασης, εδώ εμείς ακόμα ψάχνουμε να βρούμε γήπεδο. Αλλωστε, ό,τι δεν πουλάει στην Ελλάδα αφήνεται στη μοίρα του. Οπως και ο ίδιος ο μαζικός αθλητισμός. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε εμείς εστιάζονται κυρίως στην υλικοτεχνική υποδομή στο γήπεδο και φυσικά στο κόστος. Αν και είχαμε ένα γήπεδο στην Καλλιθέα, εντούτοις γκρεμίστηκε, προκειμένου να γίνει κτίριο και έτσι αναγκαστήκαμε να γίνουμε πρόσφυγες όσον αφορά το γηπεδικό. Απευθυνθήκαμε στη ΓΓΑ, αλλά δεν πήραμε απάντηση, ενώ επιδιώξαμε συνάντηση και με τη δήμαρχο Αθηναίων, αλλά ακόμα δεν έχουμε απάντηση. Εδώ στον Περισσό βολευόμαστε αλλά όχι ότι είναι και καλά. Για παράδειγμα, προστατευτικά που απαιτούνται για το δικό μας άθλημα δεν υπάρχουν γύρω γύρω, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν οι παίκτες ανά πάσα στιγμή με τραυματισμό. Εχω κάνει πρόταση για δημιουργία ειδικού γηπέδου κοντά στο Νικολοπούλειο ίδρυμα της Καλλιθέας, όπου θα μπορεί να γίνει σοβαρή δουλιά και να υπάρξει και φυτώριο. Εχουμε ζητήσει ραντεβού με τον υφυπουργό Αθλητισμού, Γιώργο Ορφανό, αλλά προς το παρόν δεν έχουμε κάτι συγκεκριμένο. Οσον αφορά στο κόστος, τα λεφτά που δίνονται για τον αθλητισμό σε άτομα με ειδικές ανάγκες πέφτουν με το σταγονόμετρο ή όταν πρόκειται να γίνει κάτι το σημαντικό όπως τώρα οι Παραολυμπιακοί. Πολλοί από τους παίκτες μας αναγκάζονται να πληρώσουν μόνοι τους το ταξί, προκειμένου να έρθουν στο γήπεδο.

Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και οι δηλώσεις του γενικού γραμματέα του συλλόγου και ποδοσφαιριστή Νίκου Χαρίτου: «Υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες κυρίως στην υποδομή, αλλά και γενικότερα για την άποψη. Χρήματα αποκτιούνται κατόπιν πολλών πιέσεων. Για το γήπεδο, το ζήτημα έχει αγγίξει τα όρια της κοροϊδίας.»

Ο πιο κατάλληλος για να εξηγήσει τη σημασία του αθλητισμού στα άτομα με ειδικές ανάγκες δεν είναι άλλος από τον προπονητή της ομάδας Πέτρο Σανδή, καθηγητή Φυσικής Αγωγής με ειδικότητα σε αυτόν τον τομέα. «Η βασικότερη δυσκολία εστιάζεται στην υλικοτεχνική υποδομή. Εδώ που βρισκόμαστε υπάρχει άμεσος κίνδυνος για τραυματισμό. Η αδιαφορία των υπευθύνων προς αυτόν τον τομέα του αθλητισμού παραμένει εδώ και πολλά χρόνια. Ο αθλητισμός είναι χρήσιμος για όλους. Πόσο μάλλον περισσότερο στα άτομα με ειδικές ανάγκες. Για τα συγκεκριμένα άτομα πέραν του γεγονότος της φυσικής κατάστασης και υγείας λειτουργεί και ως μέσο για ανεξαρτητοποίησης και παράλληλα ένταξης για το κοινωνικό σύνολο».

Μια άλλη διάσταση στο θέμα για την πολιτική που εφαρμόζει η πολιτεία έδωσε ο Γρηγόρης Τάτσης, ταμίας του σωματείου ποδοσφαίρου και παίκτης. «Στην υποδομή εστιάζεται το μεγαλύτερο πρόβλημα. Μάλιστα εδώ που ήρθαμε αναγκαζόμαστε να αλλάζουμε σε κοντέινερ αντί για τα αποδυτήρια, ενώ και το γήπεδο είναι ακατάλληλο. Τα λεφτά δίνονται επιλεκτικά. Για παράδειγμα, οι παίκτες της ομάδας Β2 (με μερική όραση) δεν παίρνουν λεφτά, ενώ πολλοί αναγκαζόμαστε να βάλουμε λεφτά από την τσέπη μας. Ο,τι δεν πουλάει δεν του δίνουν σημασία».