Απαντήσεις αόριστες και ανούσιες έλαβαν και οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι των 750 εργαζόμενων καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών στις συναντήσεις που είχαν με στελέχη του υπουργείου Οικονομικών και Εσωτερικών, κατά τη διάρκεια των χτεσινών κινητοποιήσεών τους, απαιτώντας τη μετατροπή των συμβάσεών τους σε αορίστου χρόνου.

Οι εργαζόμενες συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Κλαυθμώνος χτες το πρωί. Στην ομιλία της η πρόεδρος του Σωματείου, Χρ. Αθανασοπούλου, είπε χαρακτηριστικά: «Ζητάμε μόνιμη δουλιά. Είναι δικαίωμα όλων μας. Είναι το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ζωή». Ενώ έκανε ξεκάθαρο ότι αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους, ο αγώνας τους θα συνεχιστεί. Στη συνέχεια οι εργαζόμενες πορεύτηκαν προς το υπουργείο Οικονομικών και μετά στο υπουργείο Εσωτερικών. Και στα δύο υπουργεία η πολιτική ηγεσία έλειπε ή ήταν απασχολημένη. Τα στελέχη των υπουργείων, με τα οποία συναντήθηκαν οι εργαζόμενες, επανέλαβαν το γνωστό παραμύθι ότι τάχα «βλέπουν θετικά το ζήτημα», χωρίς όμως καμία συγκεκριμένη δέσμευση.

Η περίπτωση των καθαριστριών αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα του καθεστώτος πολιτικής και εργασιακής ομηρίας που βιώνουν οι χιλιάδες συμβασιούχοι εργαζόμενοι στο Δημόσιο όλα αυτά τα χρόνια, ως αποτέλεσμα της αντεργατικής πολιτικής που άσκησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, στήριξε ως αντιπολίτευση και συνεχίζει να ασκεί ως κυβέρνηση η ΝΔ.

Οι 750 περίπου εργαζόμενες δουλεύουν εδώ και δέκα περίπου χρόνια ούτε καν με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, αλλά με συμβάσεις έργου για τέσσερις μόνο ώρες την ημέρα. Με άλλα λόγια, όλα αυτά τα χρόνια η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αντιμετώπιζε αυτές τις εργαζόμενες ως εργολάβους και τους πλήρωνε με το εξαιρετικά χαμηλό ποσό των 325 ευρώ το μήνα!!! Ενώ δε δικαιούνται δώρα και επιδόματα και, φυσικά, αν απολυθούν, δεν μπορούν να πάρουν ούτε επίδομα ανεργίας.

Γι' αυτούς ακριβώς τους λόγους η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δημιούργησε αυτή την τεράστια στρατιά των χιλιάδων συμβασιούχων. Γιατί αποτελεί ένα ευέλικτο πολύ φθηνό εργατικό δυναμικό χωρίς δικαιώματα, το οποίο μπορεί να πεταχτεί στο δρόμο όποια στιγμή θελήσει ο εργοδότης τους, δηλαδή η εκάστοτε κυβέρνηση. Ταυτόχρονα, αυτή η στρατιά λειτουργεί και ως ένα τμήμα της πολιτικής πελατείας κάθε κυβέρνησης, η οποία πατώντας στην ανάγκη τους για δουλιά τούς πουλά ψεύτικες ελπίδες ότι τάχα «θα τους βολέψει» για να εξυπηρετήσει τους ψηφοθηρικούς της σκοπούς.

Σήμερα το καθεστώς αυτό συνεχίζεται με ακόμα χειρότερους όρους και προοπτικές. Οι περισσότερες εργαζόμενες είναι απλήρωτες για περίπου τέσσερις μήνες, ενώ υπάρχουν και πολλές περιπτώσεις που φθάνουν και τους δέκα μήνες. Εξάλλου, στα τέλη του Μάρτη 2004 η κυβέρνηση της ΝΔ απέλυσε τις πενήντα από αυτές. Η σύμβαση των υπολοίπων 700 λήγει στις 30 Απρίλη 2004 και αναμένεται να έχουν την ίδια τύχη.

Οι καθημερινές εξελίξεις γύρω από το θέμα των συμβασιούχων δείχνουν την αναγκαιότητα του συντονισμού της δράσης τους, με στόχο την ανάπτυξη μαζικών και αποσπασματικών αγώνων. Μακριά από αυταπάτες και νομικίστικες διαδικασίες, που - ακόμα και όταν δικαιώνουν όσους προσφεύγουν σε αυτές - στην πράξη έχουν αποδειχθεί αναποτελεσματικές. Σε αυτήν την κατεύθυνση κινείται η νέα συγκέντρωση που οργανώνουν τα Συντονιστικά των Σωματείων στους ΟΤΑ, στους ξενοδοχοϋπαλλήλους και σε ΑΕΙ - ΤΕΙ, η οποία θα γίνει στις 22 Απρίλη στο Πολυτεχνείο (αίθουσα ΜΑΧ και ώρα 6 το απόγευμα). Γι' αυτό η μαζική παρουσία συνδικαλιστών, σωματείων και συμβασιούχων από το Δημόσιο και Ιδιωτικό Τομέα σε αυτή τη συγκέντρωση θα παίξει σημαντικό ρόλο για την οργάνωση και κλιμάκωση των αγώνων, με στόχο τη διεκδίκηση του δικαιώματος στη μόνιμη, σταθερή και πλήρη δικαιωμάτων δουλιά για όλους.