Ανοιξη, Ανάσταση της φύσης και των ελπίδων. Ομως μέσα σ' αυτή την επικράτεια της Ειρήνης, ο πόλεμος παραμονεύει χτυπώντας αθώα θύματα: «Ω, γλυκύ μου έαρ»! Ο θρήνος της Μεγάλης Εβδομάδας δε σταματά, δε συνεχίζεται με την Αναγέννηση. Ούτε στην Παλαιστίνη, ούτε στο Ιράκ. Στην Κύπρο, «τ' όμορφο νησί, όπου ρέει μέλι και κρασί» οι μαυροφορεμένες μανάδες δεν ξεχνούν τους έξι χιλιάδες νεκρούς του «Αττίλα». Λένε «Οχι» στους εκβιασμούς των ισχυρών της Γης...

Μέσα στη σιωπηλή περίσκεψη που δημιουργεί στην ανθρωπότητα η παγωνιά των γεγονότων του πολέμου που βρίσκεται σε εξέλιξη, ανεβάστηκε τις μέρες αυτές μια επίκαιρη παράσταση από νέους ανθρώπους, στο αμφιθέατρο «Μελίνα Μερκούρη» του ΙΕΚ «Ακμή», στο Μαρούσι. Παράσταση αφιερωμένη στα αθώα θύματα των τελευταίων πολέμων, με πρωταγωνίστρια τη Μάνα από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας. Από το θεατρικό τμήμα του ΙΕΚ ερμηνεύτηκαν αποσπάσματα από τις «Τρωαδίτισσες» του Ευριπίδη, την παραλογή του «Νεκρού αδελφού», την «Τρελή μάνα» του Διονυσίου Σολωμού, τον «Επιτάφιο» του Γιάννη Ρίτσου, τη «Μάνα του Χριστού» του Βάρναλη, το «Ματωμένο γάμο» του Λόρκα, συνδυασμένα με μανιάτικα μοιρολόγια και τραγούδια σχετικά με το θέμα. Μέσα στην κατανυκτική ατμόσφαιρα προβλήθηκαν και βίντεο με εικόνες από χαροκαμένες μάνες - τη μάνα του Πέτρουλα, τη δολοφονία του Λαμπράκη, τις βαρυπενθούσες της Κύπρου, τις μάνες της Μέσης Ανατολής...

Η σκηνοθεσία, η επιλογή των κειμένων και η μουσική επιμέλεια ήταν του Νώντα Σαρλή, που καταχειροκροτήθηκε με τους νεαρούς συνεργάτες του...

«Ούτε ρεύμα. Ούτε τηλέφωνο. Ούτε ηρεμία. Οι συνεχείς επιδρομές είχαν ως αποτέλεσμα να με κάνουν να αμφιβάλλω για την κατάσταση υγείας των αυτιών μου. Τους ακούω πραγματικά αυτούς τους θορύβους ή μήπως τους φαντάζομαι; Αν αυτό που ακούω είναι στ' αλήθεια πραγματικό, πού στο καλό αδειάζουν τις βόμβες τους όλα αυτά τα αεροπλάνα; Πώς είναι δυνατόν με όλες αυτές τις επιδρομές, να μην έχει έρθει ακόμη η σειρά μου;».

Η Ιρακινή δημοσιογράφος Ιναάμ Κασάσι συγκεντρώνει για πρώτη φορά διηγήματα, ποιήματα, αποσπάσματα ημερολογίων, σκέψεις και βιώματα ομοεθνών συναδέλφων της από τις επιδρομές του '91 ως σήμερα. Αποτυπώνουν την άλλη πραγματικότητα - σε συνθήκες διεθνούς αποκλεισμού και συνεχών στρατιωτικών επιδρομών - σε κείμενα που αποκαλύπτουν για τον πόλεμο όλα όσα δε λένε τα δελτία ειδήσεων, τα ρεπορτάζ ανταποκριτών, οι εκθέσεις των εκπροσώπων του ΟΗΕ. Κείμενα σπαρακτικά, που αποπνέουν απελπισία. Τίτλος: «Λόγια γυναικών του Ιράκ» (Εκδόσεις «Κέδρος»).

«Βάσεις δε μας χρειάζονται γι' ασπίδα του νησιού μας,/ εμείς ασπίδα έχουμε τ' ατσάλι του κορμιού μας».

Το δίστιχο διαβάσαμε στις «Μαντινάδες του Λυρικού» του αξέχαστου λαϊκού ποιητή Γιάννη Γεωργακάκη (1912-1999) που πρόσφατα κυκλοφόρησαν από τη Μορφωτική Εστία Ιεράπετρας. Στέλεχος του ΕΑΜ στην Κατοχή, ο Γεωργακάκης δεν περιορίστηκε να γράψει μαντινάδες για τη φύση, τον έρωτα, τη μάνα και τη συντρόφισσά του («γιορτάζεις πρώτη του Μάρτη, Ανοιξης πρώτη μέρα, μα γω κοντά σου Ανοιξη γιορτάζω κάθε μέρα»). Τραγούδησε επίσης τη λεβεντιά, την ειρήνη, την αντίσταση του λαού σ' όλες τις εποχές. Οπως παρατηρεί ο φιλόλογος και ερευνητής Μανώλης Παπαδάκης, που επιμελήθηκε το βιβλίο, στην εισαγωγή του: «Ανήκει στην κατηγορία εκείνων των στιχουργών που... καλλιεργούν εκτός από τα παραδοσιακά είδη και νέες κατηγορίες μαντινάδων, γέννημα των καινούριων ιστορικοκοινωνικών συνθηκών...» και επισημαίνει: «Δέχτηκε την επίδραση των συγκλονιστικών γεγονότων που σημάδεψαν την εποχή του και τη γενιά του: Πόλεμος, κατοχή, αντίσταση, εμφύλιος, δικτατορίες, διωγμοί και ταλαιπωρίες του προοδευτικού κινήματος και τέλος ψυχρός πόλεμος και δυνάμωμα της φιλειρηνικής κίνησης... Ετσι ο γεραπετρίτης ριμαδόρος... υμνεί την ξακουστή «μάχη των γκράδων» και βροντοφωνάζει ως πολιτικοποιημένος πολίτης: «Να φύγουν οι βάσεις του θανάτου από την Κρήτη...

Η έκδοση κλείνει μ' ένα ποιητικό επίμετρο, τραγικά επίκαιρο σήμερα. Δεν είναι μαντινάδα, έχει τίτλο «Στης Γκουέρνικας τη φρίκη» και με αφορμή την «καταιγίδα της ερήμου» αναφέρεται στη φρίκη του πολέμου και την ελπίδα της ειρήνης:

«Πύραυλοι υπερσύγχρονοι. Πύραυλοι έξυπνοι, σαΐνια/ αψηφώντας τόνους μπετόν των καταφυγίων/ δημιουργούν μια ατμόσφαιρα Δαντικής Κόλασης.../ Τι κρίμα/ αυτά τα μάτια/ δε θα μπορέσουν πια να κοιτάξουν τον ήλιο./ Αυτά τα μάτια δεν πρόκειται πια να κοιτάξουν τ' άστρα.../ όμως καμιά δύναμη δε θα σταθεί ικανή να σκοτώσει την ελπίδα/ οι στρατιές των ειρηνόφιλων.../ θα συντρίψουν την πανοπλία του Αρη,/ θα σπάσουν το χέρι των πολεμοκάπηλων...».