Η αύξηση στην ίδρυση ιδιωτικών σχολείων σχετίζεται με τη διαβόητη κυβερνητική εκπαιδευτική «μεταρρύθμιση». Οι εργαζόμενοι εκεί στενάζουν υπό το βάρος των προβλημάτων, ενώ τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια συντηρούν και αναπαράγουν την κυρίαρχη αντίληψη.

Τα προηγούμενα τονίζει στο «Ρ», η Μαρία Κουμάτου, μέλος του ΔΣ της ΟΙΕΛΕ και επικεφαλής της «Αγωνιστικής Συνδικαλιστικής Κίνησης»:

- Φαίνεται πως ο αριθμός των μαθητών στα ιδιωτικά σχολεία αυξάνεται.

- Για να μην περιοριστούμε στη στείρα καταγραφή αριθμών, ας προσπαθήσουμε να εξαγάγουμε κάποια συμπεράσματα.

α) Η ιδιωτικοποίηση της παιδείας γίνεται πολύμορφα: Μέσω της ύπαρξης και γιγάντωσης των φροντιστηρίων. Της μείωσης των παροχών στη δημόσια εκπαίδευση. Της σύνδεσης ΑΕΙ - πολυεθνικών κλπ. Το «χάιδεμα» της κυβέρνησης στους ιδιοκτήτες ιδιωτικών σχολείων, οι νόμοι της ελεύθερης αγοράς, η υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης, ενισχύουν την ιδιωτικοποίηση της παιδείας και μέσω της λειτουργίας των ιδιωτικών σχολικών μονάδων.

β) Η αύξηση που παρατηρήθηκε τελευταία στην ίδρυση ιδιωτικών σχολείων, δεν είναι άσχετη με την κυβερνητική εκπαιδευτική «μεταρρύθμιση» ή πιο σωστά με το εκπαιδευτικό πισωγύρισμα. Η εντατικοποίηση που επιβλήθηκε στα παιδιά με το παράλληλο κλείσιμο δημοσίων σχολείων, τις συμπήξεις τμημάτων, τις χρόνιες ελλείψεις εκπαιδευτικού προσωπικού, οδήγησαν αρκετούς γονείς να σκεφτούν πως λύση μπορεί να δοθεί μόνο με τα ιδιωτικά σχολεία.

γ) Τα μεγάλα ιδιωτικά σχολεία προσφέρουν παροχές που δεν προσφέρουν τα δημόσια και λειτουργούν ως «κράχτης» (εξωσχολικές δραστηριότητες, κολυμβητήρια, θέατρο, φωτογραφία, χορός, καλές συνήθως εγκαταστάσεις, ηλεκτρονικοί υπολογιστές κ.ά.) Ωστόσο, αυτές οι παροχές έπρεπε να δίνονται από το κράτος στα δημόσια σχολεία και αυτό να θεωρείται αυτονόητο. Το γεγονός πως οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές ούτε καν σκέφτονται κάτι τέτοιο, οδηγεί σε ένα δημόσιο σχολείο απωθητικό, στεγνό, μίζερο.

- Να μιλήσουμε για τις εργασιακές σχέσεις;

- Η αύξηση των κερδών των ιδιοκτητών γίνεται και μέσω της εντεινόμενης εκμετάλλευσης των εκπαιδευτικών. Οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί εργάζονται σε συνθήκες μεγάλης καταπίεσης.

Ενα από τα βασικότερα προβλήματα είναι οι συμβάσεις. Βάσει νόμου είναι 2 συν 4 χρόνια. Αυτό σημαίνει πως αρχικά γίνεται μια διετής σύμβαση, στη συνέχεια μπορεί να ανανεωθεί από τον ιδιοκτήτη για 4 χρόνια και μετά τη λήξη των 4 ετών, ο εκπαιδευτικός γίνεται αορίστου χρόνου. Στα έξι αυτά χρόνια, ο εκπαιδευτικός είναι όμηρος. Δύσκολα τολμά να ζητήσει αυτά που του ανήκουν και εύκολα υποκύπτει στην όποια παρανομία. Αν ο ιδιοκτήτης κρίνει πως ο εκπαιδευτικός είναι ενοχλητικός, έχει «παράθυρα» για να τον εκδιώξει.

- Αυτά συμβαίνουν όταν υπάρχει σύμβαση.

- Βέβαια. Γιατί είναι εξαιρετικά συχνό το φαινόμενο προσλήψεων, χωρίς την υπογραφή σύμβασης. Εδώ έχουμε ένα καθεστώς πιο σκληρής ομηρίας, αφού η απόδοση και η συμπεριφορά του εκπαιδευτικού θα αποτελέσουν τα κριτήρια υπογραφής σύμβασης μετά από κάποια χρόνια.

Ακόμα, προκειμένου να προσληφθεί ένας εκπαιδευτικός υποχρεώνεται να υπογράψει εκ των προτέρων παραίτηση για τον Ιούνη. Αλήθεια, πού είναι τα εποπτικά όργανα του υπουργείου Παιδείας, για να υπερασπίσουν τους εκπαιδευτικούς;

Πιο εξωφρενική είναι η υπογραφή ιδιωτικών συμφωνητικών από τους εκπαιδευτικούς, κάτω από την πίεση των ιδιοκτητών, προκειμένου να αμείβονται στο ήμισυ των κανονικών αποδοχών.

Προσθέστε την απίστευτη εντατικοποίηση, τις απλήρωτες ώρες για ενημέρωση γονέων και διάφορες εξωσχολικές δραστηριότητες, τις προσβολές που έχουν να κάνουν ακόμα και με την ενδυμασία, τη μη καταβολή νόμιμων επιδομάτων (γάμου, παιδιών κλπ.), τις παρεμβάσεις στο εκπαιδευτικό έργο των εκπαιδευτικών. Εν κατακλείδι, πίσω από τη βιτρίνα των ιδιωτικών υπάρχει πολύς κόσμος που στην κυριολεξία στενάζει.

- Σε ποια επίπεδα βρίσκεται η παρεχόμενη γνώση στα ιδιωτικά σχολεία;

- Το ζήτημα της παρεχόμενης γνώσης στα ιδιωτικά είναι κατά κάποιο τρόπο μέρος των εργασιακών σχέσεων.

Δημοκρατία στα δημόσια σχολεία δεν υπάρχει. Οι διώξεις εκπαιδευτικών και μαθητών που αντιστέκονται, που έχουν φωνή «αλλιώτικη», που αμφισβητούν την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, που αποκαλύπτουν τις ιδεολογικές στρεβλώσεις των σχολικών βιβλίων, δεν είναι κάτι ασυνήθιστο. Καταλαβαίνετε ότι τα πράγματα είναι πολύ δυσκολότερα στα ιδιωτικά.

Μερικά ερωτήματα: Ο εκπαιδευτικός πόσο μπορεί να αποκαλύψει ότι τα βιβλία ιστορίας δηλητηριάζουν με εθνικισμό ή φτιάχνουν συνείδηση υπέρ της Ευρωπαϊκής Ενωσης; Πόσο μπορεί να μιλήσει μέσα από τα σχετικά μαθήματα (π.χ. Πολιτική Οικονομία) για την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο στον καπιταλισμό; Πόσο μπορεί να αναδείξει τη σχέση θετικών επιστημών - Φιλοσοφίας και τις συγκρούσεις υλισμού - ιδεαλισμού; Πόσο μπορεί να αποκαλύψει τους θρησκευτικούς μύθους; Φαντάζεστε ιδιωτικό εκπαιδευτικό στη γιορτή του Πολυτεχνείου, κάνοντας τη σχετική ομιλία, απλώς να αναφέρει πως ένα από τα βασικά συνθήματα της εξέγερσης ήταν το «Εξω οι Αμερικανοί»;

- Σε ποια κατάσταση βρίσκεται το κίνημα των ιδιωτικών εκπαιδευτικών;

- Δυστυχώς, στο χώρο των ιδιωτικών, κυριαρχούν σχεδόν απόλυτα δυνάμεις συμβιβασμού. Τόσο η πρώτη παράταξη («Ενότητα») στην οποία συμμετέχουν κυρίως δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ, όσο και οι υπόλοιπες (ΔΑΚΕ και διάσπαση της ΔΑΚΕ) δεν εναντιώθηκαν ούτε μια στιγμή στο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ. Αντίθετα, προέβαλαν τη λογική της κατάργησης της επετηρίδας, δεν άσκησαν κριτική στην αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση, ενώ, παράλληλα, «δουλεύανε» με σχήματα όπως αυτό του «καλού και κακού ιδιοκτήτη», του «ακομμάτιστου» συνδικαλισμού και άλλα.

Βέβαια, όλα αυτά ήταν διανθισμένα με τις απαραίτητες αγωνιστικές κορόνες, περί σύγκρουσης με τους ιδιοκτήτες, με κυβερνητικούς παράγοντες, με το κατεστημένο. Πρόκειται για την τακτική του «γινόμαστε στο μακρύ χέρι της κυβερνητικής πολιτικής, ενώ ταυτόχρονα εξαπολύουμε μύδρους». Να σημειωθεί πως τα τελευταία χρόνια δεν έχει πραγματοποιηθεί καμία απεργία, με ευθύνη της συνδικαλιστικής ηγεσίας του χώρου. Ούτε υπάρχει τέτοιος προσανατολισμός.

- Τι πρέπει να γίνει για να αλλάξει η κατάσταση;

- Τα όποια ιδιαίτερα προβλήματα έχουν οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί, δεν τους καθιστούν κάτι το εξαιρετικά ιδιαίτερο σε σχέση με τους συναδέλφους του δημοσίου. Ούτε χρειάζεται αντιπαράθεση και απόψεις του τύπου «οι αδικημένοι ιδιωτικοί και οι βολεμένοι του δημοσίου». Οντες και οι δύο λειτουργοί στον ίδιο χώρο, οφείλουν να συμπαραταχτούν. Να συμβάλουν στη συγκρότηση ενός μετώπου παιδείας, που θα βάζει φραγμό στην παιδεία - εμπόριο και θα θέτουν βάσεις μέσω του αγώνα τους, για μια άλλη παιδεία.

Το κίνημα πρέπει άμεσα και επισταμένα να μελετήσει τα προβλήματα που απασχολούν την ιδιωτική εκπαίδευση. Να διαμορφώσει προτάσεις και θέσεις, και αυτές να τεθούν προς διεκδίκηση.

Ακόμα, το κίνημα πρέπει να επαναφέρει στην επιφάνεια το αίτημα για κατάργηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Ιδιωτικά σχολεία σημαίνει σχολεία - επιχειρήσεις, με ό,τι αυτό συνεπάγεται (ένταση των ταξικών φραγμών, πισωγύρισμα στις εργασιακές σχέσεις, αναπαραγωγή των πιο αντιδραστικών δογμάτων).

Η λύση βρίσκεται στην αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης, στους μαζικούς διορισμούς εκπαιδευτικών, στην πραγματικά δωρεάν δημόσια εκπαίδευση, στον προσανατολισμό της στις ανάγκες του λαού και όχι των μονοπωλίων, στη δημιουργία ανθρώπων που θα είναι ανήσυχοι και θα ξέρουν να ερμηνεύουν τη φύση και την κοινωνία.