Εκεί τα παιδιά προσπαθούν ακόμα να μάθουν γράμματα ανάμεσα σε τέσσερις γλώσσες, εκεί κι η πιο εύκολη δουλιά γίνεται μαρτύριο. Εκεί δε λείπουν ποτέ δύο πράγματα: Οι πάντα ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και οι μόνιμες διακρίσεις.

Τα χωριά της μειονότητας, ό,τι συμβαίνει στους ανθρώπους εκεί, συνιστούν μια τρανταχτή απόδειξη για το πώς διαμορφώνεται η «ελεύθερη βούληση», όπως αυτή που εκφράστηκε και στις κάλπες.

Να μην έχουμε αυταπάτες. Η κοινωνία που χτίζεται σε καθεστώς κυριαρχίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου, επιδιώκεται να περιλαμβάνει όλο και περισσότερες, διαφόρων τύπων, «μειονότητες» και ασφαλώς δεν εννοούμε μόνο τις εθνικά προσδιορισμένες. Η υποταγή προϋποθέτει και το μοίρασμα του κόσμου. Είτε στο χώρο κατοικίας του, είτε στο χώρο δουλιάς του. Ετσι που «ελεύθερη» η συνείδηση να επιλέγει ανάμεσα στους αφέντες της.

Κι όμως, τα πράγματα δεν είναι μόνο μαύρα. Υπάρχει τουλάχιστον ένα που μας ενώνει: Ο κοινός εχθρός. Και έχουμε πολλά να κάνουμε γι' αυτό.