«Ο δεύτερος τόμος των βιβλίων του Χ. Θεοχαράτου για τον Χ. Φλωράκη, αποτελεί κατά τη γνώμη μου, ένα πολιτικό εργαλείο, χρήσιμο για το παρόν και πολύτιμο για το μέλλον», υπογράμμισε ο Β. Μπούτας, συνδικαλιστής - αγρότης. «Αυτή η ικανότητα, που στηρίζεται στη μαρξιστική-λενινιστική μόρφωση και στο ταξικό ένστικτο του Χαρίλαου, βοήθησε το Κόμμα να έχει σωστές θέσεις, ορθές κατευθύνσεις και καθαρούς στόχους. Κι αυτό με τη σειρά του βοήθησε το λαϊκό κίνημα να "βλέπει" έγκαιρα τις ερχόμενες εξελίξεις, να προετοιμάζεται κατάλληλα και να αντιδρά όταν, όπου και όπως χρειάζεται», εξήγησε. Αναφέρθηκε χαρακτηριστικά στην εποχή που το ΠΑΣΟΚ αναδείχτηκε στην κυβέρνηση της δήθεν «αλλαγής», μιας αλλαγής που δεν ήρθε ποτέ. Τότε, ο Χ. Φλωράκης είχε έγκαιρα σχολιάσει: «Αλλαγές βλέπω, αλλαγή δε βλέπω». «Πάντα αμετάπειστος» σχολίασε για τον Χ. Φλωράκη, που έλεγε «αν ξανάρχιζα τη ζωή μου, πάλι κομμουνιστής θα γινόμουνα». Ενώ τελειώνοντας, κράτησε προσωπικά ως πολιτική παρακαταθήκη τη ρήση του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη: «Δύο είναι οι κινητήριες δυνάμεις της ιστορίας. Η εργασία και ο αγώνας...».

Ο ιστορικός Χ. Τσιντζιλώνης, παρατήρησε ότι, θα περάσει πολύς καιρός και θα γραφτούν πολλά βιβλία για να πούμε πως «ότι ήταν να γραφτεί» για το Χ. Φλωράκη, γράφτηκε. «Το υλικό του βιβλίου είναι τέτοιο, που δύσκολα αφήνει ασυγκίνητο τον αναγνώστη, ο οποίος στο τέλος της ανάγνωσης δεν μπορεί παρά να διαπιστώσει πως αν υπήρχαν άλλες τόσες σελίδες, πάλι θα ήταν λίγες για να περιγράψουν τη ζωή και τη δράση του σ. Χαρίλαου και του κόμματός του, του ΚΚΕ, την περίοδο που αυτός ήταν είτε απλό μέλος, είτε Τριατατικός συνδικαλιστής, είτε ΕΛΑΣίτης, είτε ο καπετάν Γιώτης της πρώτης Μεραρχίας του ΔΣΕ σε μια εποχή οξύτατης ταξικής πάλης, όταν το κίνημα αναγκάστηκε να επιλέξει την ανώτατη μορφή της, που είναι ο ένοπλος αγώνας, είτε δουλεύοντας στην παρανομία για την ανασυγκρότηση του Κόμματος, είτε φυλακισμένος και εξόριστος, είτε ηγετικό στέλεχος μεταξύ των πρώτων ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ», σημείωσε.

«Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο συνειδητοποιείς ότι αυτά που οδηγούν τον άνθρωπο σε πράξεις ηρωισμού δεν είναι χαρακτηριστικά κάποιων υπερανθρώπων, δεν είναι κληρονομικά χαρίσματα, είναι στοιχεία που αποκτιούνται μέσα από από τη γνώση της ταξικότητας της κοινωνίας μας, τη γνώση ότι ο κόσμος πάει μπροστά, ότι η καπιταλιστική βαρβαρότητα δεν μπορεί να είναι το μέλλον της ανθρωπότητας. Πίστη και γνώση που αποκτιέται με την καλλιέργεια της φιλομάθειας, τη μελέτη της επιστήμης, τη γνώση του μαρξισμού-λενινισμού, την εμπιστοσύνη στο λαϊκό παράγοντα, την απόκτηση μιας βαθιάς γερής αγωνιστικής σχέσης με το λαό, τη νεολαία, την εργατική τάξη της χώρας μας», σημείωσε εκ μέρους του ΚΣ της ΚΝΕ, το μέλος του, Κ. Παπασταύρου. «Φιλοδοξούμε να ακολουθήσουμε τα λόγια του σ. Χαρίλαου: "... να διατηρούμε τον ενθουσιασμό μας μπροστά στα εμπόδια που η πρακτική ζωή βάζει, να έχουμε πάντα στο μυαλό μας και να μη χάνουμε τα μάτια από τους τελικούς σκοπούς"...».

Το λόγο πήρε και ο συγγραφέας της έκδοσης Χ. Θεοχαράτος, για να θέσει, όπως είπε, ορισμένες στιγμές που έχουν σηματοδοτήσει την αγωνιστική πορεία του Χ. Φλωράκη. Οταν εντάχθηκε στις γραμμές του ΚΚΕ μόλις μία βδομάδα μετά τη δημοσίευση του «Ιδιώνυμου», όταν, τον Απρίλη του 1942, διοργάνωσε μαζί με πλήθος άλλων αγωνιστών την πρώτη και νικηφόρα απεργία σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη, παρά τη θανατική ποινή με την οποία απειλούσαν οι ναζιστές, όταν το 1972, ανέλαβε ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σε μια εποχή που οι δυο προηγούμενες γενιές κομμουνιστών είχαν εξολοθρευτεί μέσα σε συνθήκες παρανομίας και λυσσαλέας καταδίωξης, όταν το 1989-1991, κι ενώ η αντεπανάσταση γκρέμιζε τις λαϊκές κατακτήσεις, κατάφερε να διασώσει το Κόμμα.