Η Αρχαιολογική Εταιρεία μας έστειλε πρόσφατα δύο τεύχη του χρονογραφικού και ιστοριοδιφικού Δελτίου της, «Ο Μέντωρ». Συγκεκριμένα, το τεύχος 66Β (Μάης 2003) και το 69ο (Δεκέμβρης 2003). Στο πρώτο τεύχος ο γενικός γραμματέας της ΑΕ, ακαδημαϊκός Βασίλης Χ. Πετράκος ιστορεί μια μεγάλη κρίση στην Εταιρεία το 1894, πενήντα εφτά χρόνια μετά την ίδρυσή της. «Οι κρίσεις στην Εταιρία κρύβουν πάντοτε ταπεινά κίνητρα και σκοπός εκείνων που τις δημιουργούν είναι η εξαφάνιση προσώπων που εμποδίζουν την πραγματοποίηση των ιδιοτελών σκοπών τους. Σε όλες τις κρίσεις της Εταιρείας υπάρχουν οι φανεροί πρωταγωνιστές και οι αφανείς υποκινητές», επισημαίνει προλογικά ο Β. Πετράκος. Τέτοιους φανερούς πρωταγωνιστές και αφανείς υποκινητές, είχε και η σχετιζόμενη και με οικονομικές ατασθαλίες, κρίση του 1894. Να σημειώσουμε ότι την εποχή εκείνη, ελλείψει Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, η Αρχαιολογική Εταιρεία, με τα έσοδα - που διά νόμου της απέφερε - το «Λαχείο υπέρ Αρχαιοτήτων» έχτιζε μουσεία, αναστήλωνε τα μνημεία, πλήρωνε τους μισθούς των εφόρων και των αρχαιοφυλάκων για λογαριασμό του Δημοσίου και είχε όλη την επιστημονική φροντίδα των αρχαιοτήτων μας, με γενικό έφορο τον Καββαδία.

Στο τεύχος 69 του «Μέντορα», ο Β. Πετράκος γράφει ένα ενδιαφέρον και αποκαλυπτικό άρθρο με τίτλο «Αρχαιοθηρία και ιδεαλισμός», το οποίο με παράθεση εγγράφων παρουσιάζει την ελευθεριότητα των αρχαιολογικών νομοθετημάτων κατά τον 19ο αιώνα, ελευθεριότητα που άνοιξε διάπλατα, αν δε νομιμοποίησε, το δρόμο της αρχαιοκαπηλίας ξένων αλλά και ντόπιων, προς χάριν κυρίως των ξένων... φιλάρχαιων συλλεκτών κλεπταποδόχων, αλλά και την καταστροφή της αρχαιολογικής μας κληρονομιάς προς χάριν των ιδιωτικών οικοπεδουχικών συμφερόντων.