Στις πολιτικές προγραμματικές θέσεις οι διαφορές του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ είναι εδώ και αρκετά χρόνια λιγοστές και, πάντως, δευτερεύουσας σημασίας. Συνήθως, αφορούν στη λεκτική παρουσίαση και τη μορφή άσκησης της ίδιας πολιτικής. Για παράδειγμα, και τα δυο αυτά κόμματα τάσσονται υπέρ της ΟΝΕ και του Συμφώνου Σταθερότητας, του ξεπουλήματος των δημοσίων επιχειρήσεων και των αντιλαϊκών διαρθρωτικών αλλαγών, των νόμων της αγοράς και της εμπορευματοποίησης της Παιδείας, της Υγείας και της Πρόνοιας, υπέρ της λιτότητας για τα λαϊκά στρώματα και των κάθε λογής προνομίων, κινήτρων και διευκολύνσεων προς το μεγάλο κεφάλαιο, κλπ, κλπ, αλλά το καθένα παρουσιάζει και εφαρμόζει την πολιτική αυτή με το δικό του τρόπο. Το γεγονός αυτό, όμως, δε μειώνει στο παραμικρό τον αντιλαϊκό χαρακτήρα και περιεχόμενο, είτε της μιας είτε της άλλης εφαρμογής. Ούτε μειώνει τις βαριές συνέπειες, σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, όπως φανερώνει και η πραγματικότητα. Δε μειώνει στο παραμικρό, επίσης, την ανάγκη να καταδικαστούν, τόσο η «πράσινη», όσο και η «γαλάζια» εκδοχή της αντιλαϊκής πολιτικής, από τους εργαζόμενους και τη νέα γενιά. Το αντίθετο, την κάνει ακόμη περισσότερο επιτακτική. Είτε, γιατί στα συρτάρια τους έχουν πολύ χειρότερα μέτρα και μόνον η αποφασιστική και μαζική καταδίκη τους μπορεί να παίξει ρόλο ουσιαστικής αντίστασης, είτε γιατί αποκλειστικά και μόνον η καταψήφισή τους αποτελεί την πρέπουσα απάντηση, τόσο στην άκρατη δημαγωγία της ΝΔ, όσο και την κοροϊδία της... νέας αλλαγής του ΠΑΣΟΚ.