Μέχρι χτες νομίζαμε ότι η εφαρμογή ενός νόμου είναι στοιχειώδης υποχρέωση ενός κράτους, συμπεριλαμβανομένου και του αστικού. Χτες, ο υπουργός Πολιτισμού Ε. Βενιζέλος, προσπαθώντας να απαντήσει στην προχτεσινή καταγγελία της Διασωματειακής Επιτροπής Κινηματογράφου (την οποία συναποτελεί το σύνολο των καλλιτεχνικών σωματείων της χώρας) ότι διαπραγματεύεται «εν κρυπτώ» την αλλαγή του νόμου για την καταβολή του 1,5% των εσόδων των τηλεοπτικών σταθμών για την παραγωγή κινηματογραφικών ταινιών, είπε μεταξύ άλλων το εξής: «Δυστυχώς, όσοι θέλουν απλώς να κατοχυρώνουν το ρόλο τους ως εκπροσώπων του κινηματογραφικού χώρου και τίποτε άλλο, δεν αντιλαμβάνονται ότι σε ένα ευνομούμενο δημοκρατικό κράτος, σε μία ευνομούμενη δημοκρατική Πολιτεία κανένας νόμος δεν εφαρμόζεται με μόνη τη βούληση της κυβέρνησης ή των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Υπάρχουν αρμόδια από το Σύνταγμα όργανα που έχουν τον τελευταίο λόγο και τέτοια όργανα είναι το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης και τα Δικαστήρια, στο πλαίσιο όμως όχι μόνο της εθνικής νομοθεσίας, αλλά και του Ευρωπαϊκού Δικαίου».

Για τον υπουργό, λοιπόν, η καταγγελία των σωματείων δεν είναι παρά μια «υπαρξιακού» τύπου κίνηση για την κατοχύρωση του ρόλου τους! Δε σταματά όμως εδώ η υπουργική απαξίωση των καλλιτεχνών. Λίγο πριν χαρακτήρισε την καταγγελία ως «ολίσθημα» και ως «δημαγωγική δήθεν υποστήριξη της ελληνικής κινηματογραφικής παραγωγής». Για την ουσία της καταγγελίας μίλησε μόνο για «ανακρίβειες και αυθαίρετες υποθέσεις».

Αυτό όμως δεν αποτελεί ουσιαστική απάντηση για τους παρακάτω απλούς λόγους: 1) Στην καταγγελία αποδεικνύεται πως από το 1993 μέχρι σήμερα ούτε η κυβέρνηση, ούτε το ΕΣΡ, ούτε η Βουλή επέδειξαν κάποιου είδους «βούληση» για την εφαρμογή του νόμου, άρα είναι «λογικό άλμα» το να παραπέμπει ο υπουργός την τήρησή του στο ΕΣΡ. 2) Το να «στέλνει» τα σωματεία στα δικαστήρια για να εφαρμόσουν ένα νόμο που κατοχυρώθηκε μετά από αγώνες των καλλιτεχνών αποδεικνύει πως ούτε τώρα υπάρχει κυβερνητική βούληση για την τήρησή του. 3) Το Προεδρικό Διάταγμα του '93 όριζε ειδική επιτροπή για την τήρηση του νόμου και δεν το άφηνε στα δικαστήρια. 4) Το να καταφέρεται με τέτοια «μανία» κατά των σωματείων και να μη λέει λέξη για τη συστηματική, συνειδητή και συνεχή παρανομία των καναλαρχών αναδεικνύει για άλλη μια φορά τις πολιτικές «εκλεκτικές συγγένειες» της κυβέρνησής του με την τάξη που εκπροσωπεί.