Μιλούν για «δίκη του αιώνα». Πριν λίγα χρόνια είχαμε μια ακόμα «δίκη του αιώνα». Εκείνη του Κοσκωτά. Και στις δυο περιπτώσεις - «17Ν» και Κοσκωτάς - έχουμε κοινά στοιχεία:

Πρώτο: Τότε η υπόθεση του «πολιτικού ενυδρείου» μέσα στο οποίο γεννήθηκε το «φαινόμενο» Κοσκωτάς συσκοτίστηκε πλήρως και αντί της πολιτικής διερεύνησης, στη θέση της τοποθετήθηκαν τα «πάμπερς». Σήμερα η πολιτική διάσταση της υπόθεσης «17Ν» επίσης εξοβελίστηκε, και εξορίστηκε στο χώρο του «κοινού ποινικού δικαίου».

Δεύτερο: Τότε ο ρόλος του κράτους ως «συλλογικού εκπροσώπου» της άρχουσας τάξης και, επομένως, «κεντρικού παίχτη» στο σύστημα της διαπλοκής και των ενδοκαπιταλιστικών συγκρούσεων (βλέπε: εκδοτικό κατεστημένο και όχι μόνον), αποβλήθηκε εκτός αιθούσης δικαστικής. Σήμερα ο ρόλος του κράτους, των μηχανισμών του, των υπηρεσιών του, συσκοτίστηκε παντελώς μέχρι τέτοιου βαθμού ώστε ο αποκλεισμός της ΕΥΠ (και των πεπραγμένων της) από την όλη διαδικασία να ομολογηθεί δημόσια.

Τρίτο: Τότε το πολιτικό σύστημα επιβεβαίωσε με την όλη διεκπεραίωση της «κάθαρσης» ότι - όπως έλεγε ο Χαρ. Φλωράκης - «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει». Σήμερα το πολιτικό σύστημα επιβεβαίωσε με την όλη διεκπεραίωση της «εξάρθρωσης» ότι - όπως έλεγε προ έτους η Αλ. Παπαρήγα - «οι εγκέφαλοι αυτής της υπόθεσης θα μείνουν στο απυρόβλητο».

***

Δυο «δίκες του αιώνα», λοιπόν, μέσα σε 15 χρόνια, για δυο υποθέσεις που τάραξαν τη μεταπολίτευση, την «καλύτερη δημοκρατία (τους), όπως την αποκαλούν οι υμνητές του «δίκαιου κράτους» και των «δίκαιων» δικών. Και ποιο το συμπέρασμα; Ο λαός το λέει με πολύ παραστατικό τρόπο: Φασκελο ...κουκούλωστα!