Ομως, σε σύντομο χρονικό διάστημα κατάλαβαν ότι είναι εργαζόμενοι χωρίς δικαιώματα.

Η αμοιβή είναι ένα επίδομα 140.000 δρχ. το μήνα, για 7,5 ώρες εργασίας τη μέρα, χωρίς ένσημα και χωρίς δικαίωμα ασθένειας, αφού σε περίπτωση απουσίας για οποιοδήποτε λόγο δεν καταβάλλεται το αντίστοιχο επίδομα.

-Για ποιο λόγο δεν έχουμε πλήρη δικαιώματα; ρωτούν οι εργαζόμενοι.

-Γιατί είστε ασκούμενοι, δηλαδή σχεδόν μαθητευόμενοι, απαντούν οι αρμόδιοι.

Αυτοί όμως, οι ασκούμενοι στην ουσία, καλύπτουν πάγιες ανάγκες της λειτουργίας των νοσοκομείων, αφού εντάσσονται κανονικά στη δύναμη των νοσηλευτικών τμημάτων. Εκεί που έπρεπε να είναι στο ωράριο δύο νοσηλευτές, τώρα σε πολλές περιπτώσεις είναι ένας νοσηλευτής και ένας ασκούμενος. Ενώ δεν πληρώνονται υπερωρίες - αργίες και νυχτερινά, υποχρεώνονται να εργάζονται χωρίς αμοιβή.

Φαίνεται ότι είναι «ψιλά γράμματα» μπρος στην απόφαση της κυβέρνησης να οδηγήσει τους εργαζόμενους σε μεσαιωνικού τύπου εργασιακές σχέσεις.

Ετσι, πιστεύει η κυβέρνηση ότι πετυχαίνει μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Και προσλήψεις δεν κάνει στα δημόσια νοσοκομεία, απαξιώνοντάς τα καθημερινά, και θέλει να αποτελούν φόβητρο οι νοσηλευτές του προγράμματος για τους «προνομιούχους εργαζόμενους» που τάχα έχουν πλήρη δικαιώματα.

Οτι οι εργαζόμενοι καθημερινά συνειδητοποιούν ποιοι είναι οι αίτιοι αυτής της πολιτικής. Καταλαβαίνουν ποιοι είναι αυτοί που ενδιαφέρονται για το όφελος των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων και πώς μπορεί να μπει φραγμός στα σχέδια τους.

Συνειδητοποιούν ότι η δύναμη είναι στα δικά τους χέρια και μπορούν να τη χρησιμοποιήσουν.

Είναι η απάντηση μέσα από ένα κοινό μέτωπο υγειονομικών - ανέργων - χρηστών υγείας και φορέων για τη συγκρότηση ενός ισχυρού λαϊκού μετώπου, ικανό να ανατρέψει αυτή την πολιτική. Αυτή την απάντηση οι υγειονομικοί οφείλουν να δώσουν και θα το κάνουν στις 9 Απρίλη 2000.