«Στη νυν Ελλάς που ο λαϊκισμός και ο βόθρος της ποικίλης δημαγωγίας έχει ξεχυθεί και ο αμοραλισμός έχει διαλύσει τον κοινωνικό ιστό, μοιραίο ήταν να δημιουργηθούν τα περιβόητα "κέντρα της χαράς και της αισιοδοξίας", τα οποία προγραμματίστηκαν, χρηματοδοτήθηκαν ειδικά από τον τότε υπουργό Εργασίας Ευάγγελο Γιαννόπουλο, ο οποίος εκφωνώντας το ανεξίτηλο: "Και Μπετόβεν και Τσιτσάνης", έδωσε ένα σωρό φράγκα στον Πανταζή (ΛΕ-ΠΑ) και στον "Διογένης Παλλάς". Αυτό το παμπόνηρο τέχνασμα εκφράζει τις νοοτροπίες όλου του στάτους...»

Τα παραπάνω σημειώνει, μεταξύ άλλων, ο Μανώλης Ρασούλης στο κείμενό του με τίτλο «Τι είναι επιτέλους το λαϊκό τραγούδι;». Περιλαμβάνεται στο διάλογο για το λαϊκό τραγούδι, μια ενδιαφέρουσα στήλη του διμηνιαίου περιοδικού «Λαϊκό Τραγούδι» (τεύχος 5, Οκτώβριος). Στις σελίδες του περιοδικού υπάρχουν πολλά αξιόλογα πολιτιστικά θέματα: Για το ραδιόφωνο και κυρίως τους μουσικούς σταθμούς, ανέκδοτη αυτοβιογραφική αφήγηση της Ρένας Ντάλλια, συνέντευξη του σολίστα του μπουζουκιού Βαγγέλη Λιόλιου. Επίσης, αναφορά στα «Τσιτσάνεια» και στο Βόλο - μια πατρίδα του μπουζουκιού, στους ζεϊμπέκικους και το ζεϊμπέκικο, αλλά και παρουσίαση πέντε ανέκδοτων τραγουδιών του Βασίλη Τσιτσάνη. Το περιοδικό συνοδεύεται από έκδοση με τα τραγούδια του Απόστολου Καλδάρα (1946-1991).