Χωρίς περιστροφές, σχεδόν χωρίς να μου πει «καλησπέρα», μπήκε στο θέμα: «Εικόνες βγαλμένες από μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας», φώναξε. «Μάλωσε η Νατάσα με τον Βότση. Παντρεύτηκε η Κούρκουλα. Η Μενεγάκη βάφτισε το παιδί της. Ο Καψής έφυγε από τον "Star". Η Γιάννα στοχεύει την Προεδρία της Δημοκρατίας. Στις πρώτες σειρές στο Ηρώδειο - δίπλα δίπλα - η Βαρδινογιάννη, η Λάτση, ο Νταλάρας, η Μαρινέλα, ο Κούρκουλος. Ο Κυριάκος θα πολιτευτεί στη Β΄ Αθηνών. Η ανιψιά του στην Ευρυτανία. Τρίτος ο Χατζηνικολάου, πρώτη η Στάη. Ο Ρουβάς στο Παρίσι. Ο Παπαθεμελής, τελικά, δεν έχει γκόμενα. Χέστηκα!»

«Σε παρακαλώ, μας ακούνε!».

«Να μας ακούνε φωνάζω! Είναι ζωή, ρε, αυτή που ζούμε; Τα ασήμαντα τα κάνουν σημαντικά. Το μεγάλο μέρος του λαού τραβάει κουπί και το υπόλοιπο...».

«Μην το πεις», τον εμποδίζω.

«Γαμώ την ευπρέπεια», ξεφωνίζει. «Οι λέξεις σε πείραξαν. Στο εξής τα ξενοδοχεία, με νόμο, θα προσφέρουν μαζί με το πρωινό και πουτάνες. Δεν είναι βρισιά, ρε, η επίσημη πορνεία; Τα βρώμικα νοσοκομεία; Τα σχολεία που δεν έχουν δασκάλους; Οι άνεργοι που βαράνε τα κεφάλια τους στον τοίχο; Το μποτιλιάρισμα; Η ακρίβεια; Δεν είναι βρισιά τα εκατοντάδες παιδιά που πεθαίνουν με τις σύριγγες στις φλέβες; Οι καθημερινοί θάνατοι στα εργοτάξια; Τα ασθενοφόρα που φτάνουν πάντα αργά; Οι συνδικαλιστές που δικάζονται; Οι κάμερες που μας παρακολουθούν; Ο Γκαργκάνας που προειδοποιεί για πληθωρισμό και ελλείμματα; Ο Χριστοδουλάκης που δηλώνει "ό,τι δώσαμε, δώσαμε"! Από πού δώσατε, κύριε; Από την προίκα της μάνας σου;».

«Αυτό είναι η μια όψη της ζωής...».

«Γι' αυτό είμαι θυμωμένος. Ολα αυτά τα μίζερα στην πρώτη σελίδα και με κεφαλαία. Τα άλλα στα ψιλά ή και τελείως εξαφανισμένα. Και, όμως, ο λαός εργάζεται και παράγει πλούτο. Απεργεί και διεκδικεί. Γίνονται σπίτια, δρόμοι, καράβια. Τα χωράφια οργώνονται, σπέρνονται, θερίζονται. Οι φοιτητές σπουδάζουν. Οι καλλιτέχνες δεν το έριξαν όλοι στο τσιφτετέλι. Ούτε όλοι κρατάνε τσίλιες στην άρχουσα τάξη. Υπάρχει ζωή που μοσχοβολάει λουλούδια. Δεν κουνάει όλη η νεολαία τον κώλο της πάνω στα τραπέζια. Οι νέοι και οι νέες ερωτεύονται. Γεννιούνται παιδιά. Δεν μπήκαμε όλοι στην κρεατομηχανή να βγούμε λουκάνικα».

«Να, λοιπόν, που υπάρχει ελπίδα!».

«Γι' αυτό φωνάζω. Να ακουστεί η ελπίδα. Να βγει στην επιφάνεια. Να γίνει θέμα στην πρώτη σελίδα. Με κεφαλαία. Χρέος μας είναι να αναδείξουμε το χρήσιμο και το ωραίο. Να αποδείξουμε πως οι εικόνες της καθημερινής τρέλας που βιώνουμε είναι παραμόρφωση της πραγματικής ζωής και όχι η ζωή που ζούμε, η ζωή που μας πρέπει. Ολα ετούτα τα παρδαλά, που μας παρουσιάζονται σαν πρότυπα, είναι παρά φύση φαινόμενα. Παρά φύση φαινόμενα που επαναλαμβανόμενα μεταβάλλονται σε αποτελεσματικά εργαλεία στα χέρια του μηχανισμού που παλεύει να νικήσει τον άνθρωπο. Γίνονται ναρκωτικά χάπια για τον αποπροσανατολισμό. Γίνονται σύμμαχοι στον αγώνα της άρχουσας τάξης να απελπιστούμε».

«Γνωστά όλα αυτά. Τα φωνάζουμε. Δε λες τίποτα νέο».

«Λέω! Δε φτάνει να τα καταγγέλλουμε. Πρέπει με κάθε τρόπο να μην τα αναπαράγουμε. Καμιά Κατίνα στο σπίτι μας, καμιά αλοιφή για την κυτταρίτιδα και καμιά συνταγή για κουνέλι στιφάδο. Ο κόσμος που εργάζεται δεν έχει ανάγκη από συνταγές για αργόσχολους και συμβουλές για μελλοντικές ξεκωλούδες. Ο κόσμος που εργάζεται έχει ανάγκη να μάθει πού πηγαίνει ο ιδρώτας του. Να μάθει πού καταλήγει η κοινωνική παραγωγή. Να μάθει πώς ανατρέπεται η νόθα κατάσταση. Να μάθει να είναι άνθρωπος με όλη τη σημασία της λέξης. Κανένας συμβιβασμός με την ευτέλεια. Ούτε καν με τη θέασή της!».