Επανειλημμένως αυτή τη βδομάδα, κορυφαία στελέχη της τουρκικής κυβέρνησης αξίωσαν από τις ΗΠΑ να «αναλάβουν δράση» εναντίον των Κούρδων μαχητών του ΡΚΚ/KADEK στο Βόρειο Ιράκ. Παρά τις δεσμεύσεις της Ουάσιγκτον, διαμαρτυρήθηκε ο υπουργός Δικαιοσύνης Τζεμίλ Τσισέκ, τίποτα δεν έγινε. Παρεμπιπτόντως, αποκάλυψε τι ακριβώς αφορούν τα παζάρια με την κυβέρνηση Μπους για την αποστολή 10.000 Τούρκων στρατιωτών στο Ιράκ: «Επιθυμούμε να πάμε (στο Ιράκ) λαμβάνοντας υπόψη τα συμφέροντά μας, σε αντάλλαγμα όμως είναι σαφές ότι έχουμε μία ιδιαίτερη προσδοκία από την πλευρά αυτών με τους οποίους θα πάμε να συνεργαστούμε», είπε στο NTV. Από τη Νέα Υόρκη, ο ΥπΕξ Αμπντουλά Γκιούλ παραπονιόταν ότι τα δυτικά ΜΜΕ (ξανα)εμφανίζουν την κυβέρνησή του σαν εκείνο το προσβλητικό σκίτσο του «Economist» τον Απρίλη με τη χορεύτρια της κοιλιάς που έβαζε στη σχεδόν αδαμιαία περιβολή της χαρτονομίσματα: Το δάνειο των 8,5 δισ. δολαρίων που εξασφάλισαν μέσω ΔΝΤ στην Τουρκία, είπε, «δε θα έχει κανένα αποτέλεσμα στο θέμα της αποστολής στρατευμάτων». Η κυβέρνησή του ασφαλώς εκτιμά την αμερικανική οικονομική βοήθεια, διευκρίνισε, αλλά η παροχή της σε αυτή τη χρονική συγκυρία «ίσως αποδειχθεί αντιπαραγωγική, γιατί δίνει την εικόνα ότι κάνουμε κάτι έναντι οικονομικού ανταλλάγματος». Το κύριο ζήτημα, είπε στο «Ρόιτερς», είναι «να αντιμετωπιστεί πιο σοβαρά» το κουρδικό πρόβλημα.

Η κυβέρνηση των «ισλαμοδημοκρατών» του κόμματος Δικαιοσύνης & Ανάπτυξης απομυθοποιείται πλήρως. Παίζει ανοιχτά το παιγνίδι των στρατηγών - εκτελώντας αλύγιστη και σε στάση προσοχής τα κελεύσματα του επιτελείου να «τσακίσει» το κουρδικό κίνημα. Η σύλληψη των ηγετών του HADEP και του Ελεύθερου Κόμματος τη Δευτέρα μαζί με άλλους επτά μουσικούς, απλώς και μόνον επειδή συμμετείχαν σε κουρδική συναυλία στη Γερμανία (παρά την απελευθέρωσή τους στη συνέχεια, κατόπιν ευρωπαϊκών πιέσεων), αλλά και η συνέχιση της δίκης της Λεϊλά Ζανά, το πιστοποιούν. Η διαδικασία «εκδημοκρατισμού» αποδεικνύεται φαρσική. Οχι πως αυτό ήταν κανένα μυστικό: Η συνεχιζόμενη τραγωδία στις φυλακές και οι διώξεις κατά της Αριστεράς ποτέ δε σταμάτησαν. Βέβαια, για τους στρατηγούς και την κυβέρνηση Ερντογάν το θέμα είναι ότι, ακόμα και μετά το δάνειο, και ακόμα και αν οι Αμερικανοί, διά μέσου του ανδρεικέλου τους Αχμέντ Τσαλαμπί, συμφωνούσαν να εξολοθρεύσουν όλα τα μέλη του ΡΚΚ, τίποτε δεν εγγυάται ότι θα αποφευχθεί το κοινοβουλευτικό δις εξαμαρτείν: Η απόρριψη του νομοσχεδίου που θα παρουσιαστεί στην τουρκική Εθνοσυνέλευση για την αποστολή στρατευμάτων στο Ιράκ. Εξάλλου, σύμφωνα με δημοσκόπηση που δημοσίευσε την Πέμπτη (25/9) η εφημερίδα «Ζαμάν», το 72,5% των ερωτηθέντων σε δημοσκόπηση του ινστιτούτου Σόναρ δήλωσε ότι «η Τουρκία δεν πρέπει να στείλει στρατιώτες στο Ιράκ».

Προφανώς οι ερωτηθέντες εννοούσαν «κι άλλους» στρατιώτες, διότι η Τουρκία ήδη έχει στρατιώτες στο Ιράκ. Κοντά στην Ιρμπίλ, κάπου 100 Τούρκοι αξιωματικοί εκπαιδεύουν 250 Τουρκομάνους σε ένα στρατόπεδο. Οταν η τοπική κουρδική διοίκηση τούς ζήτησε να φύγουν, έβαψαν το στρατόπεδο στα χρώματα της σημαίας των Τουρκομάνων - και έμειναν. Πιο βόρεια, κάπου 25 χλμ. από την τουρκοϊρακινή μεθόριο, οι Τούρκοι έχουν θάψει στην άμμο κάπου 40 άρματα μάχης, έτοιμα να κινηθούν αν πάρουν διαταγή. Αυτό είναι ένα μεγάλο «αν». Μπορεί ο Μπουλέντ Ετζεβίτ να μην είναι πολύ καλά στην υγεία του, αλλά δεν ήταν παραλήρημα ασθενούς η φράση του ότι «οι Τουρκομάνοι του Ιράκ κινδυνεύουν με γενοκτονία... (και) η Τουρκία πρέπει να πάρει τον έλεγχο συγκεκριμένων περιοχών στο Βόρειο Ιράκ αμέσως». Κάθε άλλο: Ηταν μια δήλωση που υπαγόρευσε το επιτελείο του πασά Χιλμί Οζκιόκ, του αρχηγού ενός όλο και πιο νευρικού επιτελείου στρατού. Οι δηλώσεις του Κόλιν Πάουελ ότι οι ΗΠΑ «δε θα εγκαταλείψουν» τους Κούρδους του Βορείου Ιράκ - έστω κι αν τους ζήτησε, στη συνέχεια, να συσσωματωθούν στο ελεγχόμενο από τους Αμερικανούς νέο σχήμα διακυβέρνησης, εγκαταλείποντας τις σχεδόν ομοσπονδιακές τους δομές -συνεχίζουν να προκαλούν τις ανησυχίες των Τούρκων στρατηγών για αναβίωση των Σεβρών. Που θέλουν, πάση θυσία, να αποσοβήσουν κάθε πιθανότητα να εκμεταλλευτεί ξανά η Ουάσιγκτον τον κουρδικό αλυτρωτισμό.