Σαν να περνούν από τον ίδιο περίπου χώρο πότε ο ένας και πότε ο άλλος, να σκορπούν ο καθένας με τον τρόπο του τον θάνατο σε αθώους πολίτες και να διαιωνίζουν την αιματηρή διένεξη. Ακόμη και ο πιο απλοϊκός ανθρώπινος νους θα αναρωτιόταν, τουλάχιστον, γιατί όλα αυτά, τι κρύβεται πίσω από τη σκηνή του θεάτρου. Το τελευταίο διάστημα οι ένοπλες παλαιστινιακές οργανώσεις συμφώνησαν και δήλωσαν στα διεθνή πρακτορεία ότι σταματούν τις αιματηρές τους ενέργειες για να δώσουν την ευκαιρία στην παλαιστινιακή αρχή να διαπραγματευτεί με το μιλιταριστικό ιερατείο του Ισραήλ.

Ο Γιάσερ Αραφάτ αναγνώρισε ως πρωθυπουργό του τον Μ. Αμπάς. Ωστόσο, ούτε κι αυτό στάθηκε ικανό να σταματήσει την αμετάκλητη θέληση της κυβέρνησης Α. Σαρόν να μην επιτρέψει τη δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Ο διαλλακτικός, όπως θεωρήθηκε, συνομιλητής - πρωθυπουργός των Παλαιστινίων, δεν άντεξε, όπως δεν άντεξε κι η εμφανιζόμενη στροφή του Αραφάτ να δεχτεί περισσότερο ιταμές ισραηλίτικες αξιώσεις. Το συμπέρασμα σταθερά δογματικό. Η κυβέρνηση του Ισραήλ, εννοεί ως ανεξαρτησία τον εγκλεισμό των Παλαιστινίων σε περίκλειστα φρουρούμενα γκέτο αθλίων που θα χρησιμεύσουν ως μάζα φτηνού εργατικού δυναμικού.

Οι Παλαιστίνιοι έχουν την ατυχία να βρεθούν στο κέντρο του μεσανατολικού κυκλώνα που πήρε και παίρνει την πιο αποκρουστική του μορφή. Το συνεχώς «άπλωμα» της αμερικανικής μιλιταριστικής παρουσίας με τη μορφή του πολέμου ή της απειλής πολέμου, αποτελεί την αιχμή της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.

Το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα εξουσίας των ΗΠΑ θεωρεί όλο τον πλανήτη ως δυνάμει κατεχόμενο. Προς εξυπηρέτηση αυτής της ναζιστικής φιλοσοφίας «απλώνει» τη μιλιταριστική τρομοκρατία και θεωρεί κάθε γωνιά του πλανήτη ως πιθανό στόχο. Εδώ δεν υπάρχουν φίλοι, ούτε καν σύμμαχοι. Υπάρχουν μόνο κάποιοι που είναι ταυτόσημοι στα συμφέροντα που επιδιώκουν.