Η παραγωγικότητα στην υπηρεσία του κεφαλαίου | ΕΡΓΑΤΙΚΑ

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

Η παραγωγικότητα στην υπηρεσία του κεφαλαίου

Αύξηση της παραγωγικότητας, μείωση του εργατικού κόστους, αλλά και αύξηση της ανεργίας είναι τα στοιχεία που προκύπτουν από τις ανακοινώσεις της κυβέρνησης των ΗΠΑ για την πορεία της οικονομία της το δεύτερο τρίμηνο του 2003.

Και τα στοιχεία αυτά έχουν την αξία τους, καθώς στο παράδειγμα της πρώτης οικονομίας της υφηλίου καταρρέουν διάφοροι μύθοι, που επιμόνως πλασάρονται το τελευταίο διάστημα και στη χώρα μας.

Ισχυρίζονται π.χ. κυβέρνηση, ΣΕΒ, ΝΔ, αλλά και η ΓΣΕΕ ότι η αύξηση της παραγωγικότητας θα κάνει πιο ανταγωνιστική την οικονομία, άρα θα προκαλέσει νέες θέσεις εργασίας. Στη μητρόπολη του καπιταλισμού, όπου μάλιστα οι επιχειρήσεις είναι οι ιερές αγελάδες και η λειτουργία του κράτους είναι εξ ολοκλήρου στην υπηρεσία τους -άρα δεν εμφανίζεται και η γραφειοκρατία την οποία κατά κόρον επικαλούνται οι βιομήχανοι στη χώρα μας - η αύξηση της παραγωγικότητας καθόλου δεν οδηγεί σε αύξηση της απασχόλησης. Και δε θα μπορούσε, αφού, όπως εκτιμούν οι αναλυτές «οι εταιρίες δε χρειάζονται νέα εργατικά χέρια όταν μπορούν να αποσπάσουν όσο το δυνατόν περισσότερη παραγωγικότητα από τις δραστηριότητες που ήδη βρίσκονται σε λειτουργία».

Μάλιστα, η αύξηση της παραγωγικότητας κατά 5,7% συνδυάστηκε με εκτόξευση της ανεργίας τον περασμένο Ιούνη στο 6,4%. Επί της ουσίας, η κερδοφορία των αμερικανικών επιχειρήσεων εξασφαλίζεται σε βάρος των εργαζομένων και των δικαιωμάτων τους.

Οι εξελίξεις αυτές παρουσιάζουν ενδιαφέρον και από μια άλλη σκοπιά. Στρατηγικός στόχος της Λισαβόνας είναι να καταστήσει την ευρωπαϊκή οικονομία την πιο ανταγωνιστική στον κόσμο. Αφήνοντας εδώ κατά μέρος τι στην πραγματικότητα συνιστά η «ευρωπαϊκή οικονομία», κατά πόσον δηλαδή είναι «ευρωπαϊκή» αλλά και κατά πόσον η «αμερικανική» οικονομία ανήκει στους Αμερικανούς, με τη σχετικότητα που έχουν αυτοί οι όροι, παρατηρούμε το εξής: Η ευρωπαϊκή πλευρά του Ατλαντικού με τη στρατηγική της Λισαβόνας να μην κάνει τίποτα άλλο, παρά να αντιγράφει πιστά τις μεθόδους της δυτικής πλευράς του ωκεανού. Η πατέντα είναι κοινή. Αύξηση της παραγωγικότητας, μείωση του εργατικού κόστους, αύξηση δηλαδή της κερδοφορίας του κεφαλαίου και της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Για τους εργάτες στις ΗΠΑ ή στην ΕΕ είναι παντελώς αδιάφορο, αν αυτό γίνεται στο όνομα της «Ενωμένης Ευρώπης» ή προς δόξαν του «αμερικανικού ονείρου».

Η ανταγωνιστικότητα και η παραγωγικότητα είναι εργαλεία που εξυπηρετούν μόνο το κεφάλαιο και τις πολυεθνικές του. Για όσο, μάλιστα, η παγκόσμια οικονομία και συνακόλουθα οι «εθνικές οικονομίες» θα κινούνται σύμφωνα με τους νόμους του κέρδους, για όσο διάστημα η παραγωγική δραστηριότητα των ανθρώπων θα υποτάσσεται στα συμφέροντα μιας χούφτας καπιταλιστών και όχι στις ανάγκες των εργαζομένων, παντού και πάντα την «ανταγωνιστικότητα», τη διαπάλη δηλαδή των καπιταλιστών μεταξύ τους για κυριαρχία, θα την πληρώνουν οι εργαζόμενοι. Οι εργάτες όλου του κόσμου.

Γιάννης ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ