Οι ανατιμήσεις σε όλο το φάσμα των ειδών λαϊκής κατανάλωσης δεν έχουν σταματημό. Οι μεγαλοεπιχειρηματίες εκμεταλλεύονται με τον πιο αισχρό τρόπο τις δυνατότητες που φαίνεται πως υπάρχουν ακόμα σε σχέση με τα διαθέσιμα εισοδήματα, έχουν επιδοθεί σε ένα ασύλληπτο παιχνίδι ανατιμήσεων και σταθεροποίησης των τιμών σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα. Είδη και εμπορεύματα που στο πολύ πρόσφατο παρελθόν αγοράζονταν με λιγότερο από 100 δραχμές ή με ποσά 150 και 200 δραχμών, παγιώθηκε πλέον να πωλούνται τουλάχιστον με 1 ευρώ. Γίνεται, δηλαδή, πραγματικότητα αυτό που ο «Ρ» είχε καταγγείλει από τον προηγούμενο χρόνο, ότι δηλαδή οι στρογγυλοποιήσεις των τιμών δε γίνονται στην επόμενη δεκάδα των λεπτών, αλλά στα 50 λεπτά ή και στο ευρώ.

Το χτύπημα για τους εργαζόμενους είναι πολλαπλό, αφού τα λαϊκά νοικοκυριά έχουν να αντιμετωπίσουν τις συνεχείς ανατιμήσεις και την ακρίβεια, σε ένα καθεστώς πολυετούς λιτότητας και συνεχούς συρρίκνωσης διαφόρων υπηρεσιών που μέχρι και πριν από λόγια χρόνια αποτελούσαν δωρεάν δημόσια παροχή, έναντι των υπέρογκων φόρων που πληρώνουν οι εργαζόμενοι. Το φαινόμενο που παρατηρείται σήμερα είναι οι εργαζόμενοι να είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν με σχετικά (λόγω του πληθωρισμού) λιγότερα εισοδήματα, περισσότερους φόρους, ανατιμημένα προϊόντα και εμπορεύματα, ακριβότερες υπηρεσίες για Παιδεία, Υγεία και κοινωνική πρόνοια κ.ο.κ. Τέτοιου είδους εξισώσεις βέβαια δε λύνονται! Ετσι τα λαϊκά νοικοκυριά είτε σπρώχνονται στη «λύση» του τραπεζικού δανεισμού μεταθέτοντας το πρόβλημά τους για λίγους μήνες αργότερα, είτε εξαναγκάζονται να κάνουν περικοπές στην κάλυψη των αναγκών τους. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε καθημερινά, ειδικά αυτές τις μέρες που θεωρούνται μέρες διακοπών. Η εσωτερική τουριστική κίνηση έχει πέσει κατακόρυφα, αφού κάποιες οικογένειες ανέβαλαν για την επόμενη χρονιά την προοπτική των διακοπών, ενώ οι περισσότεροι, σύμφωνα με ορισμένα πρώτα στοιχεία, μείωσαν την περίοδο των διακοπών τους...

Ο καθένας καταλαβαίνει ότι οι δυσκολίες που συναντά η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, στην προσπάθεια να καλύψουν τις βασικές ανάγκες διαβίωσης των οικογενειών τους, δεν αντιμετωπίζονται απλώς με επιφανειακά μέτρα που θα κουκουλώνουν το πρόβλημα της θέσης τους στη συνολική μοιρασιά του παραγόμενου πλούτου της κοινωνίας. Πολύ περισσότερο, δε λύνονται με επικοινωνιακά κόλπα σαν κι αυτά που μετέρχεται ο υφυπουργός του Κ. Σημίτη στο υπουργείο Ανάπτυξης. Οι κινήσεις των κυβερνώντων δεν υπαγορεύονται από το ενδιαφέρον τους για τη συνεχή μείωση της αγοραστικής δύναμης των αποδοχών που έχουν οι εργάτες, οι συνταξιούχοι, οι αγρότες, οι άλλοι εργαζόμενοι, αλλά από την ανάγκη να αντιμετωπίσουν - στα λόγια - τη γενικευόμενη λαϊκή κατακραυγή για τα αποτελέσματα της πολιτικής τους. Μιας πολιτικής για την οποία όλο και πιο προκλητικά «ομολογείται» πως δεν τίθεται σε καμιά απολύτως διαπραγμάτευση το γενικό δόγμα της, ότι τα πάντα γίνονται στο όνομα, και οι πάντες θα πρέπει να υποτάσσονται, στα συμφέροντα και τις αξιώσεις του μεγάλου κεφαλαίου...