Εργο του Γ. Κόττη |
Στην προσπάθεια αυτή, η συμβολή της πολιτείας είναι, δυστυχώς, ανύπαρκτη. Το ΥΠΠΟ, παρά τις επανειλημμένες κρούσεις, δεν έχει δεχτεί να δώσει καμία επιχορήγηση. «Γενικότερα θα έλεγα», τονίζει ο Κ. Ιωαννίδης, «ότι ο ρόλος της πολιτείας στην αποκέντρωση της τέχνης είναι μηδαμινός, σχεδόν ανύπαρκτος. Κάθε κριτική είναι περιττή. Καμία ευαισθησία για τη δύστυχη περιφέρεια που πραγματικά διψά για πολιτιστικές εκδηλώσεις. Τα εκατομμύρια μοιράζονται επιλεκτικά σε ορισμένους, για να εξυπηρετηθούν πελατειακοί λόγοι και σκοπιμότητες».
Αρχή των φετινών «Ερμουπολείων» από την Πινακοθήκη Κυκλάδων, όπου φιλοξενήθηκε η εικαστική δημιουργία του Κώστα Πανιάρα. «Τα ονειρικά τοπία του, που είναι εμπνευσμένα από την ελληνική φύση», σημειώνει ο Κ. Ιωαννίδης, «τα έντονα χρώματα, συνειρμικά μας παραπέμπουν στο εκτυφλωτικό χρώμα του καυτού καλοκαιρινού ήλιου, καθώς ο θεατής ατενίζει ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα. Η πλούσια γκάμα του μπλε ανακαλεί τη θάλασσα και τον ουρανό, ενώ οριζόντιες χρωματικές επιφάνειες, που διευθετούν το ζωγραφικό χώρο, θυμίζουν κύματα ή ορίζοντες».
Δημιουργία του Στ. Κοτσιρέα |
Στον ίδιο χώρο (4 έως 31 Αυγούστου), θα παρουσιαστεί η ζωγραφική δημιουργία ενός Ελληνα που ζει και εργάζεται στο Λονδίνο, του Σταύρου Κοτσιρέα. «Τα τοπία του», σημειώνει ο Κ. Ιωαννίδης, «είναι σώματα ρυθμών της παρατήρησης και της ανάμνησης, της ανασκαφής του υποσυνείδητου και της αναπόλησης. Σε τόνους τροπικούς μεταφέρει τη λύπη και τη λαμπρότητα της αίσθησης». Η αυλαία των «Ερμουπολείων» πέφτει με την έκθεση του Γιάννη Κόττη στην Πινακοθήκη Κυκλάδων (9 έως 28 Αυγούστου). «Στα έργα του σημαντικού Ελληνα καλλιτέχνη η φύση έχει στήσει ένα διονυσιακό πανηγύρι. Τα δέντρα, λεμονιές, ροδιές, σε πρώτο πλάνο. Τα ποδήλατα λες και είναι έτοιμα να πάνε περίπατο, βαπόρια με πανιά παλιάς εποχής, ενώ ένας ναύτης ξαπλώνει στο βυθό. Αδυσώπητο ελληνικό φως, μοναχικά φορτηγά με καρπούζια, καταπράσινοι λαχανόκηποι, μποστάνια με καρπούζια και πεπόνια που ευδοκιμούν και σκαρφαλώνουν στους τοίχους. Πού και πού καμιά ανθρώπινη φιγούρα, πάντα σε δεύτερο πλάνο. Είναι ένας κόσμος οικείος, παρηγορητικός, αλλά πάντα σε απόσταση χαδιού. Ενα χάδι του βλέμματος».
Εργο του Γ. Μιγάδη |